Afgelopen zaterdag aan het eind van de middag lag ik lekker de luieren met een sudokuutje in de ligstoel, toen Marimon met een rood hoofd naar buiten kwam stormen. We hebben een boeking, we hebben een boeking voor maandag! Hop, met een sprong uit mijn luie stoel, rondje gîte met lijstje in de hand, kijken wat er nog mankeerde. Ongeveer alles. Keukengerei, handdoeken, theedoeken, beddegoed, waterkoker, koffiezet apparaat, een bezem...
De Super was nog een uur open. Vite vite alles bij elkaar gegrist en in het karretje gegooid (was nog een behoorlijke som al met al), thuis vast de eerste was aangezet en alle waar van verpakking, labels en prijskaartjes ontdaan. Stop. Een borrel en de verdere avond rusten op onze lauweren.
Zondag.Ik draai wassen, maak de badkamer en de slaap/eet/zit/ kamer schoon, maak het bed op. Maandagmorgen. Marimon koopt plankjes en zaagt opzettertjes voor het koffiezetapparaat en de waterkoker. Alles tegen de wand, dan heb je het aanrecht vrij. Wat er allemaal niet in zo'n kleine keuken past als je het goed aanpakt.
Een laatste dit en een laatste dat, om 2 uur zijn we klaar en om 3 uur staan ze voor ons neus. Helemaal verhit uit Spanje komen rijden, onze leeftijd, hij is nog jarig ook. Het huisje vinden ze prachtig, just what we needed, maar al gauw, nog voor ze uitgepuft zijn slaat de paniek toe, want het internet doet het niet. Of het internet doet het wel, met horten en stoten zoals altijd, maar zij krijgen na het ingeven van de nodige codes geen bereik op ons internet. Wat ze ook proberen met hun allen, het lukt niet. Marimon was een zenuwtoeval nabij. Ik sus de boel door voor te stellen een wijntje te drinken op het terras met uitzicht op de pasgeschoren korenvelden en alles te laten rusten tot de volgende dag. Iedereen was moe en oververhit, hetgeen een slechte invloed heeft op het denkvermogen.
Maar er wordt geen oplossing gevonden, ook de volgende dagen niet. Het punt was, dat zij gekomen waren om een huis te zoeken in de nabije omgeving en zonder internet kun je niet zoeken, blijkbaar.
21 jaar geleden hebben wij ons huis gevonden door bij een makelaar binnen te stappen. Wij woonden nog in Nederland en waren slechts op vakantie in Frankrijk. Wij hadden zelfs nog geen mobieltje, als ik mij goed herinner. Ik zeker niet. Het 2de huis in de Charente-Maritime hadden we uiteindelijk ook via een Agence. We hadden achteraf bekeken dat huis al wel op het internet bij een notaris te koop zien staan (voor veel minder geld), maar dat zagen we pas toen we het al bij de Agence gekocht hadden, (voor veel meer geld). Het huis waar we nu wonen hadden we wel op het internet gezien. We zijn er naar toe gereden, hebben het gekocht en zijn teruggereden. Klaar. Er was verder geen internet meer bij nodig.
Zij zijn dus vertrokken zojuist. Wij hebben ze de helft van de huur weer terug betaald. Jammer vonden ze het wel, want het beviel hun zeer in ons huisje. Maar zonder internet gaat het leven niet verder.
Het internet, de geldkaarten, alle automatiseringen, hebben het leven van de gewone mens er niet eenvoudiger op gemaakt, hoewel dat wel de bedoeling was geloof ik....
