Alles is onvoorstelbaar goed gegaan tijdens de reis, ook op de terugweg toen er 2 uur aanschuiftijd in de rij naar de douane was. En dan had ik nog geluk, want voor verre trajecten was het zelfs 4 uur. Wel heb ik toen nog 3 uur op mijn vlucht gewacht, want ik was door de alarmerende berichten natuurlijk veel te vroeg van huis gegaan. Alles ging goed, ik ben weer helemaal bij op openbaar vervoer gebied, kan zelfs een o.v. kaart uit de machine trekken en die ook weer opladen met vers saldo. Dit laatste wel met hulp van een vriendelijke jonge moeder die desgevraagd de operatie wel samen met mij wilde ondernemen, nadat ze bekend had het zelf ook nog nooit gedaan te hebben. En het lukte! Wij allebei blij.
Wel duur die kaarten. De kaart zelf kost 7,50, maar je moet er 20 euro borg op zetten, die je in feite kwijt bent want er moet altijd 20 euro op de kaart blijven staan. Zo iets als vroeger, als je voor veel geld een kamer of etage huurde. Dan moest je een flinke som borg betalen, die je nooit meer terug zag. Sleutelgeld noemden we dat.
Bij thuiskomst wachtte mij nog een verrassing. Marimon bleek zich ontpopt te hebben als echte hanentemmer. Waar ik moeite had de wild om zich heen pikkende invalide haan 's avonds in zijn hok te krijgen, was het hem gelukt om zonder rubberen handschoenen, slechts met aaitjes en lieve woordjes een totaal dociele haan in het hok te dragen. En hem er de volgende morgen met fijngesneden brokjes brood (zonder korstjes) weer uit te krijgen.
Dit alles betekent dat ik vrij ben. Betrouwbare darmen, kundig in het openbaar vervoer, bekend met apps en mobieltjes, slagvaardig in het vliegverkeer, corona voorlopig achter de horizon en nu ook nog een toegewijde hanenoppas.
Jammer dat vliegen en eigenlijk reizen in het algemeen geen optie meer is i.v.m. het milieu....Maar lopen houd ik ook niet meer zo lang vol, zeker niet met een volle bepakking.
Dus blijf ik maar gewoon thuis voorlopig. Het zij zo.
