Vijverproblemen

 

Aan het eind van de middag wilde ik nog even de brandnetelhaag langs het pad naar de grote weg afmaaien. Ze groeien maar door en eenmaal uitgebloeid zijn ze zo lelijk. Ik doe dat met een elektrische maaier. De afstand van het schuurtje vanwaar de elektriek moet komen tot het eind van de brandnetels is toch zeker 75 meter. Ik bereik dat door meerdere snoeren met elkaar te verbinden en helaas, des te meer verbindingen des te meer kans op een bug. En ja hoor, na al die katrollen uitrollen en snoeren verbinden blijft mijn streamertje zo dood als een pier. Geen jus. Na alle verbindingspunten te hebben gecontroleerd, niets! Na alles er uit getrokken te hebben blijft alleen nog de stekkerdoos over. Maar iedere keer als ik het knopje van die doos indruk knalt de aardlekschakelaar weer uit. Marimon komt er bij, die weet altijd raad bij dat soort dingen. Hij komt tot de conclusie dat het de pomp naar de vijver moet zijn. Dit betekent een kleine ramp, want die vijver is zo lek als een mandje en wordt gevoed door de put. Zonder pomp die het putwater oppompt, zijn alle beestjes die in de vijver leven ten dode opgeschreven. 

 Goede raad is duur. De vijver moet sowieso op de schop. Er ligt een steeds dikker wordende laag groene drab op de bodem, die krijg je daar niet zomaar weg. Bovendien moet er een nieuwe bâche in, een zeil. Dat is zwaar werk, je moet er met meerderen voor zijn, maar eerst moeten de bomen en struiken gekapt, wat ik al tientallen keren gedaan heb, maar ze groeien steeds sneller en groter weer aan (snoeien doet groeien). De wortels moeten er uit, maar hoe krijg je dat zonder gif voor elkaar. Je zou iemand met een graafmachine moeten huren. Nieuwe bâche, nieuwe pomp. Dat gaat flink geld kosten, want zo'n pomp is hartstikke duur. Het is niet zo'n gewoon pompje van de Liddle die wij in de put hebben hangen om de planten te bewateren. Deze is (was) een superpomp die het 20 jaar zomer en winter, dag in dag uit gedaan heeft. 

Een kleiner vijvertje voor het huis dan maar? Zo'n plastic dingetje kost een paar honderd euro, blijft 10 jaar goed. Maar dan moet Marimon graven en niet in de aarde maar in het puin, want de Engelse (ver)bouwer van dit huis heeft de ruimte rondom het huis volgestort met stenen en bouwafval, toen een zeil er over en daarover grind. Op dat grind heeft zich inmiddels een laagje aarde genesteld met daarop onkruid in alle soorten. Maar Marimon heeft geen zin in graven en gelijk heeft hij. 

Opdoeken dan maar die vijver? En de kikkers dan? En de visjes?

Alles uitstekend op 123, Impasse de la Chapelle de l'Air Souvre.

 

Wat is er allemaal gebeurd op La Chapelle-plage sinds mijn laatste blog? Ten eerste hebben we voortaan een echt adres van de post gekregen. Het heet hier nu: Impasse de la Chapelle de l'Air Souvre, opdat een ieder vanaf de weg kan zien dat het hier doodloopt. Niet dat er daardoor minder auto's verkeerd rijden. Maar misschien rijden ze wel opzettelijk het weggetje op, om rustig hun 12 uurtje (casse-croûte) op te eten of om te poepen achter de kapel. 

Inmiddels zit er ook enig schot in de renovatie van de kapel, wellicht heeft mijn brandbrief aan de familie geholpen, i.i.g. communiceren ze weer met elkaar en ineens blijkt er een burgemeester uit een naburig dorp bereid om zijn connecties aan te spreken. Er gloort hoop aan de horizon.

De kipjes waarover ik in mijn vorig blog vertelde, gaan uitstekend. Zij hebben sinds een paar dagen de baard in hun keel en zijn van gepiep, via gebrom, over aan het gaan op een normale tok. Twee van de drie. De kleine, die achterbleef in groei en in alles, is inmiddels overleden. Ik noemde haar Schlomo, want zij stond alleen maar te teuten en vergat te eten. Ik had het eigenlijk al gelijk bij de koop gezien dat ze niet erg lekker was, maar ik dacht misschien van de stress op zo'n markt in de brandende zon. Maar nee, onze liefdevolle verzorging heeft niet mogen baten.

De moestuin gaat goed, het weer werkt goed mee met voldoende zon en af en toe een buitje. De prei gaat ook nog steeds. Zelfs is er een verrassingspompoen spontaan op de composthoop opgedoken.

Deze foto's zijn van een paar weken geleden, inmiddels zijn ze flink wat forser geworden, net als de kippies.

Tja en sind 1 juli hebben wij samen met nog 1000 of 2000 anderen (hoeveel patiënten heeft een huisarts eigenlijk?) geen huisarts meer. Hoeveel telefoontjes wij ook uitzenden naar de omringende dorpen en stadjes, overal hetzelfde verhaal: 'We nemen geen nieuwe patiënten meer aan'. Onze tandarts is 45 km. van ons verwijderd en dan mogen we nog blij zijn dat we die gevonden hebben. Hier in de buurt zijn er ook nog wel, maar de ene vindt dat tandsteen verwijderen niet nodig is en de ander is steeds even weg om een alcohol ontwenningskuur te doen. Een dermatoloog om naar een verdacht plekje te kijken? Ho maar. De ene die enigszins in de buurt zit, wil alleen schoonheidsbehandelingen doen, zoals ouderdomsvlekken weglaseren. Ook leuk, maar niet urgent. 

Dan maar opletten dat we niet ziek worden. Wondjes gelijk in de soda en goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Geen handen geven en niet zoenen. 

Met zo'n uitzicht vanuit je bovenraam kan je toch nooit ziek worden?