zaterdag 27 april 2024

Leven als een prinses in Emmen.


 Kom net terug van de Fosse Arthour, mijn favoriete wandelomgeving 10km. van huis. Heb een heuvel beklommen in de stromende regen. Er stonden wel een paar auto's op de parkeerplaats, maar ik ben niemand tegengekomen. Zou ik de enige zijn die graag in de regen loopt? Maar koning Alex, Maxima en Amalia, ja vooral Amalia, die er uitzag op de foto's van vandaag alsof ze zich liever in de  bezemkast had opgesloten, wat zouden die graag Emmen verruild hebben voor de Fosse Arthour, zelfs in de regen. 


Arme koningskinderen, die de hele dag ter vermaak van hun volk de pias uit moeten hangen. Ze krijgen er goed voor betaald, dat wel, maar wat hebben ze aan dat geld, wat doen ze er mee? Ze hebben immers alles al. Bovendien hebben ze er niet om gevraagd, het is niet persĂ© hun beroepskeuze, ze moeten wel. Alex grinnikt zich er wel doorheen. Maxima wist waar ze aan begon. Maar de prinsessen...De twee jongere  hebben niet zo'n zware last op hun schouders, maar voor Amalia houd ik mijn hart vast. Die gaat haar gouden kroon nog  eens het feestvierend oranjepubliek insmijten. Daar gaan we nog wat mee beleven, let op mijn woorden. Als zoiets mocht gebeuren, zal ik helemaal aan haar kant staan. Wat een vertoning, wat een ellende. 

Kom maar lekker hier hoor meiden, dan mogen jullie in het wild door de bossen rennen en sjoelen met tompoucen, die we dan gewoon tompoezen gaan noemen. Laat ze allemaal maar het niks krijgen, daar in Oranjeland. Struikelen met zaklopen, stikken in hun oranje tom poes...  

Alleen de rommelmarkt is leuk, voor de koopjes. Maar daar heeft een prinses geen belang bij, een koopje.. Wat is er eigenlijk wel leuk in het prinsessenleven?


zondag 7 april 2024

Vroeger jaren, opgelost in de tijd.

Eind jaren 70, met mijn vriendinnetje Lizzy. Wij hadden een jongeman ontmoet in het café (waar anders), die bleek (amateur) fotograaf te zijn en die graag wat plaatjes van ons wilde schieten. Natuurlijk, ga je gang en voor we het wisten was de huiskamer op de Lange Kerkstraat omgetoverd in een heus atelier vol schermen en felle lampen. Het aanwezige decor was uitermate geschikt voor dit doel, want het was bij mij, en trouwens ook bij Liz en bij wie niet, volgeprakt met semi antiek en andere ouwe troep, waar tussendoor planten, droog- kunst en echte boeketten stof hingen te vangen. Het huis was ook geschikt voor de fotosessie omdat boven mijn kindjes lagen te slapen (geen oppas nodig). Lizzy had een eindeloze serie verkleedkleren, jurken, schoenen, hoedjes, ceintures enz., die wij ook gewoon aantrokken om uit te gaan. Een keer is de toegang tot een etablissement ons geweigerd omdat zij volgens de portier, 'niet aan carnaval deden'. Waar al die prachtige oude kleding gebleven is, Joost mag het weten. Misschien vergaan, aangetast door de motten..Alleen dat baretje met kraaltjes op Lizzy's hoofd heb ik nog.


De jongeman is ook verdwenen (met de negatieven), nooit meer teruggezien, ik weet niet eens hoe hij heette. Waar zouden die foto's eigenlijk gebleven zijn? Bij de oude kleren, opgelost in de tijd.