14 juli, een nationale feestdag in Frankrijk met veel drukte alom, vooral in Parijs met die mallotige taptoe op de Champs-Elysée. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om met een kind van net 3, juist op zo'n dag, met de trein van Antwerpen naar Perpignan te willen reizen? Ik denk dat ik er niet aan gedacht had. Nee, ik weet zeker dat ik er niet aan gedacht had. Ik realiseerde het mij toen ik van Gare du Nord naar Gare de Lyon wilde. Geen plekje meer over in bus noch metro, dan maar een taxi. Dikke rijen die in sporen geleid werden door op rekstokken gelijkende dranghekken. Die gelijkenis was mijn 3- jarige niet ontgaan zodat zij zich, het wachten al heel gauw beu, van hek naar hek begon te slingeren. Dit werd geen rustig op mijn beurt wachten. Koekje van eigen deeg, want mijn eigen moe vertelde dat ze steeds nadat ze mij met broertje en koffers op het perron had gedeponeerd tijdens de barre treinreis van Amsterdam naar Delfzijl, hard achter mij aan moest hollen om mij tussen de benen van de reizigers vandaan te grissen. Rudy pas jij even op de koffers. Ja hoor, dat deed Rudy wel. Ik niet, ik was er zo vandoor. Zij heeft mij toen maar met een riem aan de koffer vastgebonden. Zou niet meer mogen tegenwoordig. We zijn in heelhuids in Perpignan beland.Toen moesten we nog naar Ria, waar in de buurt een kennis/vriend zou wonen diep in de bush-bush. Deze heette Piet en was een (later doorgedraaide) milieufreak. Naar Ria ging een boemeltje, (tot mijn verbazing en genoegen, zie ik op internet dat het nog steeds deze route rijdt, 41 km. 45 minuten). Toen zat er bijna niemand in. Na een poosje kwam de bestuurder bij ons zitten om een praatje te maken. Op gegeven moment begon ik mij af te vragen wie er nu eigenlijk de trein bestuurde. Mijn zoontje, zei hij. Die heeft vakantie. Het joch bleek 8 jaar oud te zijn. Het is niet moeilijk, allemaal automatisch en hij kent de weg. Zou vast ook niet meer mogen tegenwoordig. Wordt vervolgd...
