Met huurders heb je altijd wat.

 

Het seizoen mag dan afgelopen zijn, soms krijgen we toch nog een aanvraag, meestal van werkers of stagiaires die voor de werkweek huren. Maar nu had een koppel geboekt op een site waarop doorgaans vakantiegangers boeken. Wij vroegen ons af wat ze hier zouden komen doen, eind november in de regen. Was het een liefdesnestje? Een kennismakingsweekje met een nieuwe (of/en klandestiene) relatie? We hebben al van alles gehad, kijken nergens meer van op. Ze hadden ook geen enkele informatie verschaft dus we waren reuze benieuwd. Het werd al donker en nog geen spoor. 

Rond 7 uur kwam er een benauwd, slecht verstaanbaar telefoontje. Ze waren verdwaald ergens tussen de donkere weiden, zagen wel een bordje met de naam van een gehucht. Dat is hiernaast, blijf waar je bent, ik kom jullie halen. Op het pad voor de gîte sprong zij energiek de auto uit. Hij rolde haar moeizaam achterna. Bleek dat ze uit de Dordogne kwamen en een rit van 600 km achter de rug hadden. Ze kwamen gewoon vakantie vieren. Maar dat viel tegen. Het eerste wat ze deden, na 7 uur in de auto te hebben gezeten, was de T.V. uitproberen, want hij kon geen dag zonder. Wat natuurlijk niet lukte, want het is een Google T.V. wat inhoudt dat je er naar kunt kijken via je Google account, waar hij nog nooit van gehoord had. Zij ook niet, maar aangezien zij wist dat hij niet te harden was zonder T.V. stortte zij zich panisch op de knoppen van het apparaat in de hoop het tot leven te wekken alvorens hij een zenuwinzinking zou krijgen. Hij was helemaal over de rooie en dreigde stante pede rechtsomkeer te maken. Na wat sussende praat van mijn kant en de belofte dat ze hun geld terug zouden krijgen, gingen ze dan toch maar uitladen en verschoven het vertrek tot de volgende dag. Eerst maar wat eten zei likkepot. Na de soep toog Marimon ook naar de overkant om een poging te wagen. Zonder resultaat. Even later stond ze weer op de stoep. Het kacheltje stonk, of we geen elektrische radiator hadden. Dat hadden we, maar we waren niet zeker of het stroomnet in de gîte het zou houden, met pas aangezette boiler en al. Dat bleek mee te vallen. En toen ging iedereen toch maar naar bed. Al maar oplossingen bedenkend sliepen wij slecht.

De volgende dag. Lang geen teken van leven aan de overkant. Rond koffietijd werd er aangebeld. O jee daar zijn ze weer....

Een stralende vrouw aan de deur. Ze hadden heerlijk geslapen onder de twee dekbedden. Niet koud gehad. Ze had het voor elkaar gekregen met de T.V. Wel niet alle netten, maar hij had toch wat om naar te staren. Nee, ze gingen niet weg. Of we alleen een broodrooster hadden, want dat was beloofd op de web-site. Ik heb haar ons eigen rooster gegeven. 

Regen over. Stralend weer. Iedereen blij. 

Het zal ons benieuwen hoe de komende week gaat verlopen.

Met huurders heb je altijd wat...

We gaan naar Spanje.

We gaan naar Spanje, wie gaat er mee? We nemen broodjes en koffie mee..

En dan is het ineens echt herfst. Niet alleen met kale bomen, maar mistig, somber, nattig, koude wind.. En dus beginnen we weer te dromen van warme landen en leuke stadjes met lekkere tapas bars.. Vergeten zijn we hoe prachtig ons paradijsje nog maar enkele weken geleden was. Een dagje 11 graden i.p.v. 18 en de blues slaat toe. Bij mij althans, Marimon zit zoet in de salon piano te spelen. Hij doet er tenminste wat tegen, zoals de verwarming door het hele huis aanzetten, lampjes aan, muziekje..

Maar zijn fantasie is toch ook op hol geslagen sinds ik gister uitriep dat ik naar Spanje ging verhuizen. Zo brengt hij een groot deel van de dag door met landkaarten bestuderen, Nederlanders in Spanje sites, foto's van onze vroegere bezoeken aan de Noordkust bekijken en al dat soort dingen. Want als, dan de Noordkust. Bilbao, Santanter..Niet zo warm, maar toch lekker. Niet zo droog, maar wel héééél nat. Dicht bij een vliegveld dit keer, daar hebben we niet genoeg op gelet toen we La Normandie uitkozen om te wonen. In een stadje, zeker niet meer op de buiten. Een balkon slechts, zeker geen tuin. Vliegen mag dan niet kosher zijn in deze tijden van vervuiling, maar verre autoritten worden ook bezwaarlijker (met dat verkeer van tegenwoordig). In een plaatsje met bakker en tapasbar om de hoek. Geen benzineverbruik voor ieder wissewasje. Zonde van die mooie tuin, maar hoe lang kunnen we dat nog bijhouden, zo'n park?

Ik geloof dat het tijd wordt voor iets nieuws.

Niet morgen, niet volgende maand, maar toch kan wat voorbereidend werk geen kwaad. Het houdt een mens van de straat en geeft hoop voor de toekomst. Olé.

Ik zou haast zeggen dat we niet mogen mopperen wat najaarsbloemenpracht betreft.

De olifant jurk.

 

Hier poseren mijn moeder en ik in de tuin op de Genieweg, waar ik opgegroeid ben. Het was ongeveer 1964. Moeder droeg haar olifanten streepjurk, die ze uit een goedkoop lapje had gemaakt en zo noemde omdat de jurk haar door het zak-model veel dikker maakte. Om het grijs wat op te fleuren droeg ze er een rode kralenketting bij, en als de gelegenheid zich daartoe leende, rode oorbellen die zij op haar lellen knipte. Ik droeg een blauw, eigenhandig op moeders handaangedreven Singer in elkaar gefröbeld bloesje. Mijn eerste niet helemaal geslaagd werkstuk.

Ik herinner mij die olifant jurk zo goed omdat zij hem droeg toen wij, mijn broer en ik, op onze vrije middag met haar op de fiets naar Wijk aan Zee gingen, om wat te spelen op het strand. 

We waren aan het voetballen op het harde zand voor de branding toen zij een flinke schop tegen de bal dacht te geven en miste natuurlijk, want zij miste altijd en met een doffe klap met haar bibs in een natte kuil terecht kwam, waarin zij met olifantjurk, ketting en oorbellen en al werd vastgezogen. 

Broer en ik trekken. Ieder aan een arm, waarbij we haar na iedere veroverde 20 cm. gierend van de lach weer lieten terugplonzen. Moeder ook de slappe lach natuurlijk, wat de reddingsaktie er niet simpeler op maakte. 

Wat deden wij in onze tienerjaren? Nou dat dus, net zoals de tieners van nu. Onbedaarlijke slappe lach. Maar onze moeder was toch al over de 50 toen. Maar die bleef een tiener... Gelukkig wel!

 

Eindelijk herfst.

 

Zulk weer was het de afgelopen weken, vandaag regen en wind en we beseffen dat het eindelijk herfst is met alle bijbehorende verschijnselen zoals bijvoorbeeld je bed niet uit kunnen komen. De grote verwarming aan en nog lopen rillen.. Maar dat kan ook komen door ons cafébezoek van vanmorgen. Le café municipale, het door de gemeente gerunde zondagochtendcafé, was weer open en wat een gezelligheid weer. En verder appelmoes, stapels en stapels bakjes appelmoes gaan de vriezer in. Hooien en inschuren. Het is nu al donker zie ik, snel de kipjes naar binnen en de boel op slot. Een broodje met zelf gemaakte filet américain en de avond kan beginnen. Wat een heerlijk luie dag...Tot morgen.

Baby in de vondelingenschuif.

In Antwerpen is er al sinds 25 jaar een vondelingenschuif. Gister werd de 21ste baby in de schuif gevonden. Een heel mooi systeem, want het kindje kan daar geheel anoniem ingelegd worden, zodat de moeder in nood niet haar toevlucht gaat nemen tot de bosjes in het park of erger, de kliko. Zodra iets in de schuif gelegd wordt gaat er binnen een belletje klingelen. Binnen het kwartier komt er iemand van de stichting Moeders voor Moeders die zich over het kindje ontfermt. Ook ligt er een envelop met een kaartje die de moeder kan invullen met haar gegevens voor als ze spijt krijgt. Een kwart van de moeders komt haar kindje binnen 48 uur terug ophalen.

Maar die moeders, die hun kindje daar afgeven, wat moeten die doorstaan hebben. Er is altijd een stress situatie aan voorafgegaan. Niemand zegt: 'Nou, ik heb er al 3, deze nieuwe heb ik echt geen zin in, die is voor de Schuif'. Ik stel me voor dat het dakloze moeders zijn, of verslaafden in precaire behuizingen of jonge nog thuis wonende meisjes die het voor hun ouders verborgen gehouden hebben. Ik kan me niet voorstellen dat de omgeving niet merkt dat iemand zwanger is, maar toch gebeurt het.

Het komt, ik ben helemaal nat, het komt. Het mag nog niet komen, ik heb het ze nog niet verteld, ik vertel het ze niet, ik schaam mij zo. Niet dat ik zwanger ben, maar omdat hij mij niet wilde. Omdat hij zei dat ik zijn meisje niet was, dat ik maar een reserve was, dat ik dat ook wel wist, dat ik bescherming had moeten nemen, zoals zijn eigen meisje, dat het mijn eigen schuld was. Ik ben misselijk, nee ik ben niet misselijk, het komt, ik moet de matras beschermen, een plastic zak. Het doet bijna geen pijn, het glijdt er zo uit, het is te vroeg, ik heb het ze nog niet verteld. Het zal gaan schreeuwen. Muziek opzetten. Heavy metal, daar hebben ze een hekel aan. Flink hard, dan gaan ze de deur uit. Ik pak het in een krant, nee in een laken, het mag geen kou vatten, in mijn rugtas. Mensen mogen het niet horen schreeuwen onderweg. Ik ga lopen, het is niet ver naar de Schuif. Misschien toch te ver. Ik neem de tram. Nee ik bloed. Ik moet hier weg. Het zal gaan krijsen. 

Ik prop pakken maandverband tussen mijn benen en ook in de rugtas om het zachter te maken en het geluid te dempen, maar het mag niet stikken. Ik loop en ik loop en ik ben moe en ik loop en ik val flauw, nee ik val niet flauw. Het geeft geen kik, zou het nog wel leven? Daar is de Schuif, ik heb hem al bestudeerd bij daglicht, het is makkelijk, het leeft nog denk ik, er zit bloed aan het laken. Ik vul geen kaartje in, ze mogen mij nooit vinden, ik hol terug naar huis. Ik ga zitten op een bank in het park. Ik ben bijna thuis, ik kan niet meer. Zij mogen mij niet zien thuiskomen. Het is nog niet laat. Ze zijn vast nog niet naar bed. De T.V. flikkert.

Het is gedaan. Ik zal vannacht opstaan en een briefje op tafel leggen, dat ik niet naar school kan omdat ik heel erg ongesteld ben en wil slapen. Slapen, ik wil een jaar slapen, nooit meer wakker worden. Ik ben zo moe..

Nog lang geen 100.

 

Gistermiddag hadden we het jaarlijkse gratis 70+ etentje. Nou ja, etentje, haal dat 'tje' er maar af want de schranspartij duurde van half 1 tot half 6 en misschien nog langer, maar toen zijn we, helemaal doorgezeten, naar huis gegaan.

Wij doen hier al zolang we hier wonen (10 jaar) aan mee en begonnen eens dus monter aan het begin van de tafelrij, vlakbij de ingang. Nu zijn we bijna aan het eind, nog even en we zitten aan de dwars staande tafel met de oudsten der oudsten. Les 'doyens'.

Het was gezellig, zoals altijd, maar toch hebben we er een soort verdrietig gevoel aan over gehouden. Aan deze tafel, de laatste voor de dwarstafel, zaten onze leeftijdgenoten aan, Marimon's leeftijdgenoten dan, ik ben natuurlijk STUKKEN jonger en hoor daar helemaal nog niet, maar goed, onze leeftijdgenoten zeg maar, die net als wij, ieder jaar zichtbaar iets van zichzelf verloren. Tegenover ons D., wiens vrouw ineens dementerend, lief voor zich uit zit te glimlachen, niet meer praat maar af en toe naar het raam wijst. Het regent, ja het regent. Ze heeft honger, maar weet niet meer hoe ze het voedsel naar binnen krijgt. Probeert met haar mes. Ik duw een vork in haar handen. Naast me een man die met zijn hoofd zit te wiebelen, of eigenlijk met zijn hele bovenlijf, af en toe probeert hij wat te zeggen, ik knik instemmend of zeg, nou en of, tjeetje of aitje, al naar gelang de situatie. Naast D. zit R., dat zijn nog schoolvrienden, ze hebben reuze lol samen. D. kijkt naar zijn demente vrouw niet meer om, de vrouw van R. is afwezig. Zou ze dood zijn? Ik durf het niet te vragen. Vroeger zaten we nog samen op de gym. Naast Marimon zit een grote dikke man die wij niet kennen. Hij zegt niks, maar bij het afscheid bedankt hij Marimon uitvoerig voor zijn gezelschap. De burgemeester zit bij de oudsten aan de dwarstafel op nog geen 2 meter afstand. Oei, dat komt wel heel dichtbij! Aan deze tafel zitten de 90ers, les nonagénaires. En ook onze twee 100 jarigen, als het goed is. Maar het is niet goed blijkbaar, want ze zijn er niet. Je moet ook wel uit stevig hout gesneden zijn als je het uithoudt om 5 uur lang op een houten keukenstoel te zitten almaar drank en voedsel naar binnen proppend. Ik laat de helft staan, maar zij niet. Ze vegen zelfs de laatste restjes nog van hun bord met een stukje brood. Waar laten ze het... Er wordt ook bijna niet meer gezongen. De ouderen zijn hun stem kwijt of de tekst kwijt of hebben gewoon geen zin meer omdat ze het al honderd keer gezongen hebben en de jongeren zingen niet meer of kennen de oude liedjes niet. 

Tegen zessen gaan we naar huis en nemen onze buurvrouw van 88 mee. Onderweg vertelt zij me dat ze Parkinson heeft. We leveren haar af in haar stille, donkere keuken. Of we nog iets willen drinken of eten. Neee, geen slok, geen hap, we willen naar huis. 

Voor het naar bed gaan nemen we nog een hardgekookt ei met mayo. We slapen een onrustige slaap met plaatjes van ouden en zieken, wandelstokken en rollators. Opwekkend zo'n bejaarden etentje.

Maar wat voelen wij ons jong!!!

  

  

Na het feest, bekomen van de emoties.

 

We kwamen er als een van de eersten aan, zoals het oude mensen betaamt, bij de grote tent om er mosselen/frites te eten. We werden helemaal naar achter gedirigeerd, vlak naast het podium waarop later op de avond gedanst zou worden. Mooi plekje van waar uit we de komende en gaande mens in de gaten konden houden. Veel oudere mensen maar ook veel jeugd, in helder blauw T-shirt gekleed, dat stond te trappelen om ons te mogen bedienen. Waar halen ze al die kinderen vandaan, vroegen wij ons af. Je ziet hier nooit iets jongs. Na een uurtje, 9 uur inmiddels en, gewend om 7 uur te eten, stikkende van de honger, mocht het dan eindelijk los, het turquoise grut. En hoe! Ik heb zelden zo'n goed gesmeerde organisatie meegemaakt. Binnen no time had de hele chapiteau bevolking een portie moules/frites voor zijn neus. Zo lekker en zo veel en zo'n honger dat ik binnen een half uur de hele pan mossels en de bak frites naar binnen geschroffeld had.

Wellicht kwam het door mijn tempo of door het late uur, dat ik langzaam maar zeker een voorgevoel in mijn buik begon te krijgen. Bij de kaas besloot ik maatregelen te nemen, want met mijn gevoelig darmstelsel weet je het nooit. Ik pakte de autosleutels en nam een kloek besluit. Ik ga even polshoogte nemen, zei ik tegen Marimon. Ik laat mijn tas even hier onder jouw beheer en ik ben zo terug.

Met ferme pas liep ik de eetzaal door en wrong mij door de uitgang waar zich ondertussen een prop met hongerige jonge mannen gevormd had. Hier komen de jonge gasten altijd later, na de T.V. of na zich ingedronken te hebben? Nog een eindje over het gras, over een pad, over de weg naar de geparkeerde auto's. Het gevoel in mijn buik werd steeds dringender. Daar moet de auto ergens staan. Maar waar precies? Het is hier pikdonker. Ik kan moeilijk alle sloten hier gaan staan proberen. Mijn mobiel, met lampje, lag nog in mijn tas in de feestzaal. Het wachten was op een passerende auto voor wat licht. Maar er is hier nauwelijks verkeer. Een lichte paniek maakt zich van mij meester. Ik kan hier moeilijk langs de kant van de weg...

Ja oeps, ik vind mijn auto, dit moet hem zijn, even voelen, ja de sleutel past, maar het is al te laat... Gelukkig is het maar 3 km. naar huis, naar de badkamer, naar mijn redding. 

Als ik een half uur later terug kom in de feestzaal zijn de meeste oudere mensen achterin weg, alleen Marimon zit er als enige nog trouw te wachten met mijn tas en mijn toetje, waar ik geen trek meer in heb. Het houten podium vult zich met danslustige jongeren. Wij blazen haastig de aftocht, we hebben het wel weer gezien voor vandaag. Jammer toch, net nu het spannend werd.