Na het feest, bekomen van de emoties.

 

We kwamen er als een van de eersten aan, zoals het oude mensen betaamt, bij de grote tent om er mosselen/frites te eten. We werden helemaal naar achter gedirigeerd, vlak naast het podium waarop later op de avond gedanst zou worden. Mooi plekje van waar uit we de komende en gaande mens in de gaten konden houden. Veel oudere mensen maar ook veel jeugd, in helder blauw T-shirt gekleed, dat stond te trappelen om ons te mogen bedienen. Waar halen ze al die kinderen vandaan, vroegen wij ons af. Je ziet hier nooit iets jongs. Na een uurtje, 9 uur inmiddels en, gewend om 7 uur te eten, stikkende van de honger, mocht het dan eindelijk los, het turquoise grut. En hoe! Ik heb zelden zo'n goed gesmeerde organisatie meegemaakt. Binnen no time had de hele chapiteau bevolking een portie moules/frites voor zijn neus. Zo lekker en zo veel en zo'n honger dat ik binnen een half uur de hele pan mossels en de bak frites naar binnen geschroffeld had.

Wellicht kwam het door mijn tempo of door het late uur, dat ik langzaam maar zeker een voorgevoel in mijn buik begon te krijgen. Bij de kaas besloot ik maatregelen te nemen, want met mijn gevoelig darmstelsel weet je het nooit. Ik pakte de autosleutels en nam een kloek besluit. Ik ga even polshoogte nemen, zei ik tegen Marimon. Ik laat mijn tas even hier onder jouw beheer en ik ben zo terug.

Met ferme pas liep ik de eetzaal door en wrong mij door de uitgang waar zich ondertussen een prop met hongerige jonge mannen gevormd had. Hier komen de jonge gasten altijd later, na de T.V. of na zich ingedronken te hebben? Nog een eindje over het gras, over een pad, over de weg naar de geparkeerde auto's. Het gevoel in mijn buik werd steeds dringender. Daar moet de auto ergens staan. Maar waar precies? Het is hier pikdonker. Ik kan moeilijk alle sloten hier gaan staan proberen. Mijn mobiel, met lampje, lag nog in mijn tas in de feestzaal. Het wachten was op een passerende auto voor wat licht. Maar er is hier nauwelijks verkeer. Een lichte paniek maakt zich van mij meester. Ik kan hier moeilijk langs de kant van de weg...

Ja oeps, ik vind mijn auto, dit moet hem zijn, even voelen, ja de sleutel past, maar het is al te laat... Gelukkig is het maar 3 km. naar huis, naar de badkamer, naar mijn redding. 

Als ik een half uur later terug kom in de feestzaal zijn de meeste oudere mensen achterin weg, alleen Marimon zit er als enige nog trouw te wachten met mijn tas en mijn toetje, waar ik geen trek meer in heb. Het houten podium vult zich met danslustige jongeren. Wij blazen haastig de aftocht, we hebben het wel weer gezien voor vandaag. Jammer toch, net nu het spannend werd.

Eerste herfstweek.

 

Eerste herfstweek en alweer zo druk allemaal. We dachten dat we in de herfst beland waren. Nat, koud, winderig, lekker rustig , lekker binnen cocoonen. We hadden er al een bankje voor besteld, bij Temu, ons aller welbekend, want hoewel we allemaal tegen China zijn en in het bijzonder tegen Temu, de nep en bedrogwinkel die onze middenstand kapot maakt, hebben we er allemaal wel eens bij besteld, zegt het maar eerlijk en ja, wij dan ook nu..

Ziehier ons prachtige Temu hoerenbankje in oud roze uitvoering. Keihard, wat we iedere keer weer vergeten als we er op neerploffen. Zijn beste vaste klant is Poesje, die nooit op bank of stoelen in de salon mocht plaatsnemen, maar nu zijn kans schoon ziet en er niet meer af te slaan is. De bedoeling was om de hal, die gedomineerd werd door een enorme tafel met rotzooi met onze laptops ertussen of onze laptops tussen de rotzooi, de bedoeling was die hal om te vormen tot 'gezellige' televisie/filmruimte.

Nu moet je weten dat wij nooit T.V. noch films kijken, behalve het Franse journaal af en toe na het avondeten. De televisie stond dan ook daar waar we eten, in de keuken. Maar om nu een romantische film te gaan zitten kijken op een harde keukenstoel...

Dus keken we nooit.

Maar nu dus wel, is de bedoeling. Alleen duurde het een ruime week voordat we de juiste, minst storende opstelling konden vinden, hoe we ook heen en weer schoven (wat makkelijk ging want Temu bankjes kosten niks en wegen navenant), we kregen nooit een bevredigend geheel. Tot ik vanmorgen de buur-huurders van de gîte er bij haalde . Met enkele forse verschuivingen en eliminaties van overtollig meubilair was de indeling rap gefikst. Een frisse blik van buitenaf kan wonderen doen. Nu nog het apparaat aansluiten en abonnementen aanvragen op internationale film en T.V. providers.

En kussentjes naaien...

Het is overigens ook weer mooi weer geworden. De korte broek is weer uit de kast en het coocoonen tot nader order uitgesteld.

Laatste zomerweek

 

Op de laatste dag van de zomer, want mijn seizoenenindeling gaat van 1 september tot 1 december en niet van 21 tot 21, dus morgen is het begin van de herfst, op deze laatste zomerdag dus, zijn we voor het eerst deze zomer naar een voorstelling gegaan op de camping van St. Mars. Zoals elke zomer kwamen we vrijwel niet van ons terrein af en nu het bijna te laat was tilden wij ons hoofd op om verder te kijken  en waarachtig, daar bleek ook nog leven te zijn.

Als de wiedeweerlicht naar de camping om nog net op tijd te zijn voor de laatste voorstelling van het seizoen. 

Zo heerlijk daar te zitten in het zonnetje. Plots te moeten vluchten voor een bui, dan weer terug in de beste en enige comfortabele rotanstoel met kussentje waar ik naar toe gedirigeerd werd (ze vinden zeker dat ik oud of/en hulpbehoevend ben hoewel ik dat zelf niet zie of voel, alleen in de vroege morgen, maar dan zien zij mij weer niet). Maar het heeft wel zo zijn voordelen, hun kijk op mij.

De zomer was prachtig en warm, met leuke gasten in onze gîte, met Franglais onder de gele parasollen, en af en toe een feestje in de buurt. Meer hoeft dat niet te zijn terwijl half Frankrijk kreunt onder hittegolven, overstromingen en bosbranden. Bij ons niets van dat al, alleen droogte, dat wel. Maar dat zijn ze aan het inhalen daar boven. De hele week regen voorspeld. Dat zal ons leren.

En we hebben een schommel. Niet zo'n kleintje maar een echte grote mensen schommel. Volgende week foto's ten bewijze.

Ooms en tantes. 1953

In deze onzekere tijden met vallende vliegtuigen, een dol geworden Israël en een ieder die in de weg zit arresterende Trump, geeft een zwart-wit familiefoto uit de vroege jaren 50 een soort troost.

 

1953. Ik was 5 jaar. Het was de huwelijksdag van tante Wil en oom Dik. Het was een sober feest, want zij hadden geen centen. Niemand had centen in de jaren 50 en zij al helemaal niet, want hij was net klaar met zijn studie en het vervullen van zijn militaire dienstplicht. Zij gingen tijdelijk wonen bij tante Wil's moeder boven en dat herinner ik mij nog hoewel ik pas 5 jaar oud was. Ik weet nog dat ik daar een baby nichtje leerde lopen samen met 2 andere nichtjes. En dat we niet zo veel lawaai moesten maken omdat haar moeder  beneden zat. Ik mocht niet mee naar de trouwpartij, de andere neefjes en nichtjes ook niet. Alleen de oudste 2 mochten er bij zijn. Mijn oudste broer Dik en nicht Tine. Die waren beiden al 16. Mijn broer rechts geknield in zijn zondagse plus-four. Tine knielt links naast de bruidegom, met gestreept truitje. Zij lijkt veel ouder dan mijn broer, vind ik. Mijn vader staat uiterst rechts (wat een klein ventje eigenlijk), naast hem tante Corrie en daarnaast mijn moeder in haar misschien wel 15 jaar oude jas. Het was 1953 en ze had hem nog van voor de oorlog. Ik herinner mij die jas nog, hij was donkergroen met bruine fluwelen knopen met gouddraad. Die heb ik nog.in mijn naaimandje.Ik koester ze. 

Op de foto allemaal familie of aangetrouwd. Behalve de grote man achter met alpino pet (clot, zoals mijn vader dat hoofddeksel noemde), dat was een studievriend van oom Dik. En de dame naast nicht Tine, zij was een toenmalige verloofde van oom Jan, die naast haar knielt. Oom Jan was een goede gymnast, hij zat in het keurcorps Zaanstreek. Hij was knap om te zien, en aardig, maar een beetje saai. Ze noemden hem 'mooie Jantje'. Links oom Freek, een grote massieve man. Hij leek een beetje op Oliver Hardy, de dikke van de dikke en de dunne, maar niet zo dik. Hij was ook heel aardig. Al mijn ooms en tantes waren aardig, ik ging er graag logeren in de zomervakantie. Ik kan mij niet voorstellen dat het maar 5 jaar later was dat ik in de zomervakantie op hun kindertjes ging passen. Zagen zij er zo jong uit, toen? Ik was 10 en hun zoontje was 2. Oom Dik had inmiddels een huisartsenpraktijk in Landsmeer. Gewoon in een nieuwbouw rijtjeshuis met de apotheek in een soort schuurtje in de tuin. Mijn moeder ging er wel eens poeders vouwen. Het was wel makkelijk dat ik de kinderen bezig hield, want tante Wil was tegelijkertijd zijn assistente. Zo ging dat, je moest ergens beginnen.

Behalve nicht Tine leeft niemand meer van de mensen op de foto. Zij is nu 88 en voorzover ik weet in goede gezondheid. Er schijnt ook nog een aangetrouwde tante in leven te zijn, tante Rie. Zij was de (veel jongere) vrouw van 'mooie Jantje'. Ik heb al jaren geen contact meer met haar. Met mijn  neven en nichten ook niet trouwens. Wij zijn een los zand familie, hoewel niemand met iemand ruzie heeft. Dat kan ook niet als je elkaar nooit ziet. Maar wel goede herinneringen.

Mijn oma en de moeder van tante Wil. Mijn moeder daar achter en naast haar nicht Tine.

Het groeit en bloeit.

Nog steeds stralend weer en geen drupje regen. De moestuin ziet er niettemin stralend uit. Geen uitdrogingsverschijnselen èn door diezelfde droogte, geen slakken. 

Ook de appel, pruimen en kaki oogst zal overweldigend zijn dit najaar. 

Met de moestuin sta ik echter voor een dilemma. De prachtige nog steeds niet uitgebloeide korenbloem zal ik moeten rooien om er plaats te maken voor een of twee pompoenen. Maar hij wordt nog druk bezocht door een bijenkolonie. Wat te doen? 

En ik kom dus ook door die tuin of voornamelijk door die tuin, nauwelijks van het padje af, mijn leven speelt zich hier tot en met een paar dorpjes verder volledig af. Al mijn vriendin en kennissen wonen in die straal van 10 km. Nieuwe gezichten zie ik via de huurders van de gîte, aan wie we de laatste maanden steeds in perioden van enkele dagen verhuurd hebben en die bijna altijd een vader of moeder in het verzorgingshuis hebben die ze komen bezoeken. Zodoende zien we steeds dezelfde gezichten terug en ontstaat er een band, zoals met de huurders die vandaag aangekomen zijn en al voor de derde keer komen. Niet uit de omgeving deze keer, maar  helemaal vanuit het verre Nederland. Dat gaat weer gezellig worden! 

 

Moeders resten in het paradijs

 

Het schijnt dat het vandaag moederdag is, tenminste in Nederland en nog wat landen maar hier niet, dat is pas over 14 dagen. Dat mochten ze wel eens gelijk trekken, maar zelfs daar over is Europa het niet eens. Of gelijk maar afschaffen, want het is een raar feest, moeder ben je immers elke dag en niet een dag per jaar. 

Kijk in die urn liggen de resten van mijn moedertje, omringd door het schoenlappersplantje en het gebroken hartje midden in ons paradijs. Een beter plekje hadden haar resten niet kunnen wensen.

Ons paradijs ja, dat met de dag droger wordt. Vandaag zou het regenen, hadden ze beloofd en gister ook al en eergister, maar niks, altijd mooi weer. Het ziet er wel prachtig uit, niets van verdroging te zien. Waar we dan ook de meeste tijd mee bezig zijn, is ons paradijsje in stand houden, onkruid uitrukken, ontginnen, iets timmeren en repareren. Eigenlijk alleen voor onszelf, want wie komt hier nou. De postbode, een pakjesbezorger, wat kapelbezoekers (die altijd wel heel verrast zijn als ze hier binnen komen fietsen) en huurders van de gîte. Nou goed, het is een onschuldig tijdverdrijf en iedere passant die er een beetje gelukkiger van wordt is er een.

Pasen alweer bijna voorbij, zonder hazen of eieren.

 Pasen 2025. We dachten er over om naar de festiviteiten in het buurdorp te gaan. Er was een wandel en fietsroute uitgestippeld langs de bloeiende perenboomgaarden, werkelijk een lust voor het oog. Alleen konden we niet uitvogelen waar het begin of eindpunt was. Bovendien was het weer nogal somber, niet uitnodigend voor een wandeltocht. Nu hou ik toch al niet zo van wandelen en Marimon al helemaal niet. Ik krijg altijd wel pijn ergens aan een scharnierpunt, is het niet een knie dan is het wel een heup. Of ik moet plassen. Marimon heeft daar allemaal geen last van, maar hij vind het weer saai, omdat het niet opschiet. Dan maar met de voiture naar het café, waar je koffie met croissants en tripes kon bekomen. De eerste twee versnaperingen klonk ons wel goed in de oren, maar tripes? Dat past daar toch niet bij om 10 uur in de morgen? Trouwens ook niet op wat voor tijdstip dan ook.Toch maar er op af. Café's zijn altijd wel gezellig, op elk uur van de dag, als het maar zonder tripes is. Maar het bleek in zo'n tochtige tent te zijn die op het plein voor het café was opgesteld. Een vluchtige blik naar binnen beloofde weinig mensen en veel rook. Weg wezen hier! We halen croissants bij onze eigen bakker en zetten thuis een bakje uit onze eigen koffiepot. Veel lekkerder en niet zo koud!

Thuis is Marimon zijn schuurtje ingedoken om daar nog wat in te oetelen. En ik heb eindelijk een goed passend en origineel kraagje op mijn vogeltjes jasje geknutseld dat daar al vanaf  de Kerst op hing te wachten. Iedereen trevreden. Laat ze maar lekker genieten van hun tripes daar in de rook..

En de Paus heeft eindelijk zijn rust, hoor ik. Beato lui.