Moeders resten in het paradijs

 

Het schijnt dat het vandaag moederdag is, tenminste in Nederland en nog wat landen maar hier niet, dat is pas over 14 dagen. Dat mochten ze wel eens gelijk trekken, maar zelfs daar over is Europa het niet eens. Of gelijk maar afschaffen, want het is een raar feest, moeder ben je immers elke dag en niet een dag per jaar. 

Kijk in die urn liggen de resten van mijn moedertje, omringd door het schoenlappersplantje en het gebroken hartje midden in ons paradijs. Een beter plekje hadden haar resten niet kunnen wensen.

Ons paradijs ja, dat met de dag droger wordt. Vandaag zou het regenen, hadden ze beloofd en gister ook al en eergister, maar niks, altijd mooi weer. Het ziet er wel prachtig uit, niets van verdroging te zien. Waar we dan ook de meeste tijd mee bezig zijn, is ons paradijsje in stand houden, onkruid uitrukken, ontginnen, iets timmeren en repareren. Eigenlijk alleen voor onszelf, want wie komt hier nou. De postbode, een pakjesbezorger, wat kapelbezoekers (die altijd wel heel verrast zijn als ze hier binnen komen fietsen) en huurders van de gîte. Nou goed, het is een onschuldig tijdverdrijf en iedere passant die er een beetje gelukkiger van wordt is er een.