Een overwoekerd, verlaten huis.

Wij zijn er geweest, gister. Het Engelse stel dat een aantal jaren geleden daar in de gîte gewoond had, bracht ons er naar toe en leidde ons rond. Er was geen sleutel, maar de tuindeuren stonden op een kier en na wat spinnen en brandnetels te hebben verslagen, konden we naar binnen. 

Het huis aan de buitenkant viel tegen, aan de binnenkant ook.
Vochtig en schimmelig, wegens lekkage. Heel donker, wat gedeeltelijk kwam doordat de luiken van de achterramen dichtzaten, en doordat wat wel open stond, met onkruid overwoekerd was. Daar valt wat aan te doen, maar in de zijmuren waren helemaal geen ramen, omdat die tegen de gîte aan waren gebouwd.
Boven was het nog erger: laag, donker, klein en benauwd. Daar kan mijn claustrofobische ik niet tegen. Er waren ook nog een paar badkamerachtige, donkere ruimtes, totalement à refaire.

De tuin daarentegen was wel overwoekerd, maar je kon zien dat hij prachtig was geweest, wat werd beaamd door onze begeleiders die het konden weten omdat ze daar hadden gewoond. Idyllic!
Wel heel veel onderhoud, want niet bereikbaar voor een motormaaier, dus allemaal handwerk en DAT WILLEN WE DUS JUIST NIET!! Het zwembad lag er als een plaatje tussen.

Wat zijn de voordelen? Het dorpje (gehuchtje) waar het huis onderdeel van is, was superschattig. Een klont van grote huizen met mooie tuinen en daartussen paadjes. En naar wij hoorden, hele aardige sociabele mensen, van allerlei nationaliteit, die ook allemaal met elkaar omgingen. Niet zoals dat saaie Pied Sec plage, waar iedereen ruzie heeft met iedereen.

En heel belangrijk: op de openbare verkoping wordt het geheel geveild met een openingssom van 25.000 Euro, die naar men verwacht niet veel hoger zal oplopen.

O ja, er was ook nog een in staat van verbouwing verkerende schuur, die echter inmiddels lekkage had opgelopen, waardoor het plafond naar beneden aan het komen was. Wel een mooie, niet aangetaste, tegelvloer en hoge zoldering, voor zover hij niet was ingezakt. Ja en een gîte, met 2 kamers en keuken beneden en 2 slaapkamers boven. Plus een badkamer natuurlijk. Wij hebben dit niet kunnen zien, omdat de deur was op slot was.

Grote verrassing van de dag was Geneviève, een Franse oud-juriste van 83, die deze affaire had aangeslingerd. Wij gingen haar na afloop van de bezichtiging bezoeken, want zij was in het bezit van enkele belangrijke papieren aangaande de openbare verkoop.

Zij noodde ons via een prachtige tuin op het terras van haar huis, waar zij ons iets te drinken aanbood. Algemeen kozen we voor alcohol, zodat we een uur later er nog zaten, inmiddels allemaal een beetje aangeschoten van de bellen Pastis en Pinot. Samen hebben we met wat er in huis was een heerlijk middagmaal bereid en genoten van de prachtige tuin en de roddels van Geneviève, die iedereen in het dorp kent omdat zij de inwoners met met taal-en administratieve problemen helpt.

Wij hoorden o.a., dat het huis openbaar verkocht ging worden omdat de Engelse eigenaresse, een plusminus 40-jarige intrigante, verdwenen was met achterlating van het huis, diverse gekneusde huwelijken en 200.000 euro schuld aan de bank. 
Zij, en de knul met wie zij is vertrokken, worden gezocht door 
Interpol. Zelfs haar ouders schijnen niet te weten waar zij uithangt.

Ik schaam mij inmiddels dood, want Geneviève houdt haar enorme tuin in haar eentje bij, sinds kort eens in de week geholpen door een tuinman, omdat zij hartklachten had en wij kunnen het nog niet eens met z'n tweeën! Alles zag er overal pico bello uit.

Wij gaan deze dame, die ook nog heel aardig Engels spreekt met een prachtig Frans accent, heel snel weer bezoeken, want zulke mensen ontmoet je niet vaak en mag je niet weer kwijtraken.

Terug op mijn blog

Enfin bref, daar ben ik weer. Nog steeds geplaagd door une sciatique, oftewel ischias, maar minder invaliderend. Nog steeds lui, sloom en moe, maar dat kan ook aan de warmte liggen.

Er is niet zo veel gebeurd inmiddels, een feestje hier en een B.B.Q.tje daar. Gister nog trouwens. Na de storm van vrijdag op zaterdag heerlijk afgekoeld, zon met een resterend briesje. Voor de organisatoren een kleine ramp, want er was nog steeds geen stroom, zodat de drankjes warm waren, de gerechten niet konden worden klaargemaakt of opgewarmd, de fosse septique het niet deed (gelieve thuis uw behoefte te doen) en zelfs de b.b.q. waar alles om draaide, niet werkte. Na een generator aangesleept te hebben, kwam de boel alsnog op gang, behalve de septictank.

Tot mijn verbazing trof ik mijn kiné (fisiotherapeut) onder de gasten aan. Hij liep daar rond als de nieuwe dr. Barnard, iedereen scheen hem te kennen. Geen wonder met al die ouwe sokken. Iederéén had het in z'n rug! Dat gaf wel troost.

Verder is het item van de laatste paar weken geweest: de huizenjacht. Jawel, door mijn algemene wrakkigheid, ben ik weer eens op het feit gedrukt dat het terrein hier te groot is om behoorlijk te onderhouden. Ik kan het niet en Marimon wil het niet. Natuurlijk zou ik alle aangelegde bloemenperken kunnen weghalen en er één grote grasvlakte van maken. Maar we zitten op heuvelachtig terrein, dus op veel plekken kan er alleen gemaaid worden met de bosmaaier en daar krijg je het nu van in je rug. En al die paden en heggen en bomen en struiken en bamboe. Het moet allemaal onderhouden en gesnoeid. Plus het huisje plus het badje plus de kippen. Plus ons eigen huis plus de was en de strijk.
Wanneer mag ik naar het bejaardentehuis?

Op onze zoektochten kwamen we dit tegen. Groot genoeg voor twee gezinnen. Met zwembad en veel grond aan de Charente.
Wij hebben hierover een bevriend stel benaderd en zij waren voor.
Wij noemden het 'Ons Indië' en begonnen te dromen over zwoele zomeravonden in een schommelstoel op de galerij.

Wij hadden een afspraak met de eigenaresse, een bejaarde dame.
De avond tevoren, maakten wij een gedegen studie van de nabije omgeving van het pand en merkten op, dat er in het dorpje wel erg veel huizen tegen dumpprijzen te koop aan werden geboden.
Dat ruikt naar louche. Wat bleek? Ten eerste bleek dat de nieuwe L.G.V. lijn Bordeaux- Tours, vlak achter het huis werd aangelegd en niet alleen dat, maar ook werd daar een werkterrein aangelegd voor de aanleg van de verdere spoorlijn naar Poitiers. Hier zou een soort verzamel en overslagterrein komen, waar dieseltreinen dag en nacht af en aan zouden rijden met 60 km. per uur. Nou ja goed, dat houdt een keer op, maar dat was nog niet alles. Op 5 km. afstand is men bezig een autoracecircuit aan te leggen. Een soort Zandvoort. Dit deed de deur dicht. Constant gejank aan je hoofd, dat is zelfs dit droomhuis niet waard.

We vielen wel weer met een harde klap op de grond, maar we zijn er overheen. Morgen gaan we naar een volgend project kijken:
Een huis met gîte en schuur en zwembad dat openbaar verkocht gaat worden wegens verdwijning met de noorderzon en achterlating van een schuldenberg door de Engelse eigenaresse. Tot dan.

Spit.

Geliefde lezerskring, helaas ga ik door nood gedwongen mijn Pied Sec plage nieuwsbulletin voor onbepaalde tijd stopzetten.

Ik wordt namelijk sinds een week bezocht door een ouderwetse spit aanval, mij welbekend uit mijn jeugd, als vader of moeder en soms allebei tegelijk kreunend door het huis strompelden. Ik weet niet wat zij ertegen deden, volgens mij alleen een warme kruik en naar bed, maar ik heb zaterdag de handdoek in de ring gegooid en mijn principes laten varen. Met een plasticzak vol medicamenten kwam ik de pharmacie weer uit.

 Het gaat wel beter, veel beter zelfs. Maar ik kan niet zitten. Vijf minuten zitten levert een half uur pijn op. Liggen dus, of lopen. Maar lopen ben ik gauw zat als dat in huis moet gebeuren en buiten is het te warm. 

Vanmorgen om 8 uur wel even een Girondetje gepikt met Marimon, verder binnen. Een klein karweitje doen en weer liggen. Lezen en een tukje, een tukje en lezen. Ik houd het zo wel een tijdje uit. A plus!

Eerste ei en eerste filmpje.

Dinsdag ging ik na een paar uurtjes tuinieren ineens door mijn rug, zoals men dat pleegt te zeggen. Dat houdt in mijn geval in, dat ik mij sindsdien op krakkemikkige en pijnlijke wijze door huis en tuin verplaats, afwisselend met nedergang op bed of bank, waarvan ik dan weer kreunend opsta om maar weer een rondje schuifelen te doen. Tot rust gedwongen, heb ik eindelijk mijn camera doorgrond en dan voornamelijk de afdeling filmen. Voilà:

Dit is een experiment. Een heel kort filmpje van het eerste ei (eieren) van mijn jonge kipjes. De eieren zijn niet helemaal gelukt, het zijn windeieren met een slappe dop. Het filmpje ook niet.