Er is niet zo veel gebeurd inmiddels, een feestje hier en een B.B.Q.tje daar. Gister nog trouwens. Na de storm van vrijdag op zaterdag heerlijk afgekoeld, zon met een resterend briesje. Voor de organisatoren een kleine ramp, want er was nog steeds geen stroom, zodat de drankjes warm waren, de gerechten niet konden worden klaargemaakt of opgewarmd, de fosse septique het niet deed (gelieve thuis uw behoefte te doen) en zelfs de b.b.q. waar alles om draaide, niet werkte. Na een generator aangesleept te hebben, kwam de boel alsnog op gang, behalve de septictank.
Tot mijn verbazing trof ik mijn kiné (fisiotherapeut) onder de gasten aan. Hij liep daar rond als de nieuwe dr. Barnard, iedereen scheen hem te kennen. Geen wonder met al die ouwe sokken. Iederéén had het in z'n rug! Dat gaf wel troost.
Verder is het item van de laatste paar weken geweest: de huizenjacht. Jawel, door mijn algemene wrakkigheid, ben ik weer eens op het feit gedrukt dat het terrein hier te groot is om behoorlijk te onderhouden. Ik kan het niet en Marimon wil het niet. Natuurlijk zou ik alle aangelegde bloemenperken kunnen weghalen en er één grote grasvlakte van maken. Maar we zitten op heuvelachtig terrein, dus op veel plekken kan er alleen gemaaid worden met de bosmaaier en daar krijg je het nu van in je rug. En al die paden en heggen en bomen en struiken en bamboe. Het moet allemaal onderhouden en gesnoeid. Plus het huisje plus het badje plus de kippen. Plus ons eigen huis plus de was en de strijk.
Wanneer mag ik naar het bejaardentehuis?
Wij hebben hierover een bevriend stel benaderd en zij waren voor.
Wij noemden het 'Ons Indië' en begonnen te dromen over zwoele zomeravonden in een schommelstoel op de galerij.
Wij hadden een afspraak met de eigenaresse, een bejaarde dame.
De avond tevoren, maakten wij een gedegen studie van de nabije omgeving van het pand en merkten op, dat er in het dorpje wel erg veel huizen tegen dumpprijzen te koop aan werden geboden.
Dat ruikt naar louche. Wat bleek? Ten eerste bleek dat de nieuwe L.G.V. lijn Bordeaux- Tours, vlak achter het huis werd aangelegd en niet alleen dat, maar ook werd daar een werkterrein aangelegd voor de aanleg van de verdere spoorlijn naar Poitiers. Hier zou een soort verzamel en overslagterrein komen, waar dieseltreinen dag en nacht af en aan zouden rijden met 60 km. per uur. Nou ja goed, dat houdt een keer op, maar dat was nog niet alles. Op 5 km. afstand is men bezig een autoracecircuit aan te leggen. Een soort Zandvoort. Dit deed de deur dicht. Constant gejank aan je hoofd, dat is zelfs dit droomhuis niet waard.
We vielen wel weer met een harde klap op de grond, maar we zijn er overheen. Morgen gaan we naar een volgend project kijken:
Een huis met gîte en schuur en zwembad dat openbaar verkocht gaat worden wegens verdwijning met de noorderzon en achterlating van een schuldenberg door de Engelse eigenaresse. Tot dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten