Toen het nog zomer was.

Het meer lag op de grens van Portugal en Spanje en het stonk enorm naar zwavel. Vandaar misschien dat het er niet druk was.
We stonden op een camping op loopafstand, Marimon, ik en de meiden. Het was de eerste zomer dat we samen op pad waren.

De rio Tejo die het meer voedde.

Met Vanessa en Maaike op onderzoekingstocht.

De rivier die door de camping liep.

Het is zo winter en grauw en januari, dat ik nu wil getuigen dat het ooit anders was en dat het ook weer zo gaat worden.

Domfront city.

Wat beleven wij de afgelopen week toch een heerlijke dagen. In de nacht ver onder nul, maar dan overdag zo'n graad of acht, met een zon die al lekker wat kracht heeft en waarin ik de laatste middagen sudderend op een stoel doorbreng.
Zelfs de ramen gelapt aan de voorkant en tot overmaat van vreugde een fietstochtje gemaakt.

De voorkant, waar het goed toeven is.

De zijkant kan ook, hoewel daar meestal een windje waait.







Maar de achterkant, waar tot maart geen zon komt, zit nog in de diepvries.

En de kipjes genieten van hun zonnebad.

Het is niet altijd zo overdag. Afgelopen zaterdag nog deden we mee met een wandeling door Domfront, opgeleukt met een mp3 speler met oordopjes plus een plattegrond. Een heel gehannes voor een onhandige 65 plusser met hoorapparaat, leesbril en muts. Bijkomende handicap was, dat ik kleine oortjes met bijbehorende kleine gehooringang bezit, waar alle oordopjes altijd uitvallen. Na de halve route te hebben gevochten met voornoemde attributen, heb ik het geluid maar aan Marimon doorgegeven die de halve route had lopen etteren met zijn smartphone waarop hij de info zou hebben moeten ontvangen, maar die ook in gebreke bleef. Zo hielp de blinde de lamme.

Toevallig was het juist die morgen akelig koud en kenden we alle bezienswaardigheden al op ons duimpje, dus snel het Palais de Justice ingeschoven waar ons een versnapering wachtte.

Sinds een paar weken heb ik de eer dit prachtige gebouw twee keer per week te mogen bezoeken. Sinds de muziekschool helemaal op de schop wordt genomen, hetgeen zeker een jaar gaat duren, krijg ik hier pianoles en is ons muziekschoolkoortje ook naar hier verplaatst. En nu dan de borrel van de theatergroep die de wandeling met geluid had georganiseerd.

Dit jaar wordt de muziekschool verbouwd, dan komt het theater aan de beurt en verder ook nog het beneden centrum, waar nu de vrachtauto's doorheen denderen. Het oude boven centrum wordt een klein beetje aantrekkelijker gemaakt door op de puien van gesloten winkeltjes affiches te plakken met foto's van een etalage. Dan lijkt het nog wat. Het is zonde van dat mooie oude centrum. Bijna alle winkeltjes en eethuisjes zijn er dichtgetimmerd, zodat zich er op de duur geen tourist meer vertoont. Je zou er goed een Saint Malo intra muros in zakformaat van kunnen maken. Investeerders gezocht...! 

Als die gemeente dan toch zo veel geld steekt in de opknapbeurt van de openbare gebouwen, straten en pleinen, zouden ze de oude bovenstad gelijk ook mee moeten nemen, dan zien ze, in de vorm van tourisme, nog wat van hun centen terug misschien.

Bittere koude en een tafeltje.

Hoewel de EDF ons burgers heeft gevraagd volgende week zuinig te zijn met stroom, omdat anders de nog resterende (kern)energiecentrales de vraag niet aan zullen kunnen wegens een door de météo voorspelde bittere koudegolf, trekken onze bollen zich niets van deze waarschuwingen aan en kijken nieuwsgierig om zich heen.

Hun buurtjes zijn ook nog steeds vrolijk aanwezig. Het bloeien zal ze wel vergaan volgende week.

Marimon en ik zijn ook weer van ons ziekbed opgekrabbeld en hoewel nog net niet in bloei geschoten, vol energie en klaar voor het voorjaar. Nog even de nul maand januari door en we hebben het bijna gehad. Om die prettig door te komen bedenken we iedere dag een evenement, net als op facebook. Vandaag was dat de mobiele brocante, die om de paar maanden in een ander dorp in een loods wordt gehouden Wij hebben het een paar maanden geleden ontdekt en daar toen een blauwe soort Tiffany lamp, een salontafeltje en de tea trolley gekocht. Nu hadden ze niet zoveel bijzonders (of we hebben alles al), maar wel een klein tafeltje voor 5 euro, dat helemaal past bij mijn chaise longue alwaar ik, sinds mijn ziekentafeltje brutaal door mijn verpleger was verwijderd na mijn wederopstanding, niet wist waar ik met mijn kopje thee en boekenstapel heen moest.

Daar kan Ikea niet tegenop!

Dit was wat mij ontbrak. Ik ben weer helemaal gelukkig.

Iedere dag iets nieuws.

Ik lees nog steeds 'Het Meisje In De Trein' en lees door tot ik wel moet stoppen omdat m'n ogen het opgeven. Hoe kan een schrijver de spanning er in houden terwijl er toch niet zo gek veel gebeurt. De gebeurtenissen worden mondjesmaat uitgedeeld, maar er is iedere dag wel een nieuwe wending, kleine dingen die je aandacht vasthouden en je honger naar meer voedt. Zoals ook in het echte leven. Het is de nieuwsgierigheid naar de nieuwe dag die je doet opstaan. En je baas natuurlijk, of je school. Maar een pensionado moet het hebben van zijn nieuwgierigheid. Wat zal deze dag mij brengen?
Als je morgen vandaag weer precies zo moet overdoen, dan zeg je wellicht: daar sta ik niet voor op. Moet ik weer mijn bak müsli eten, weer de kippen voeren, weer strijken, appelmoes maken, piano spelen, gymnastiekje doen, weer forel eten, naar de nieuwjaarsontvangst van de burgemeester, de driekoningenkoek eten en de namaakchampagne drinken, weer hetzelfde stuk lezen in 'hetmeisjeindetrein'. Dat wil je niet, want je weet al wat er komt. Iedere dag iets nieuws, iets kleins, iets waarover je nadenkt, iets wat je plezier doet of waar je van opkijkt. Je verbazen, je verwonderen, je ergeren.
Het is interessanter je buurvrouw of een goede vriendin iedere dag even te spreken en kleine nieuwtjes uit te wisselen als in een vervolgverhaal, dan iemand eens per jaar zien en in grote lijnen het jaar door te nemen. De spanning zit in het vervolg. Zoals 'Het Bureau', van Voskuil. Er gebeurt absoluut niets in het leven van de verteller, maar genoeg om je zeven delen lang te boeien. Bij Voskuil was er niet eens een plot. In ons leven ook niet. Of denken we soms dat het er wel is en leven we daar naar toe?
Wie zal het zeggen. Ik wacht geduldig op de ontknoping en maak er intussen het beste van...

Nieuwjaarsdag 2017

Dit voelt en ziet er uit als een echte Nieuwjaarsdag.
Heel stil alles, wit en grijs, alsof de wereld is stopgezet voor een dag of voor de rest van de winter. Zo'n dag waarop er niets gebeurt en waarop ik ook niet wil dat er iets gebeurt.

Op het internet zie en hoor ik knallende champagnekurken, spetterend vuurwerk. De wildste wensen komen voorbij.
Mijn jaar moet niet alleen goed, gelukkig en gezond worden, maar ook nog als de champagne en het vuurwerk: Knallend en Spetterend.

Terwijl ik alleen maar wens dat er wat minder doden vallen om me heen en ver weg. Een beetje kalm aan iedereen. Blijf een beetje thuis. Neem je rust. Lees je krant. Kook een pieper. Het hoeft allemaal niet zo ingewikkeld en ver weg. Niet zo bozig en bazig. Bezoek je buurman. Tel je tantes. Eet een sterappeltje.
Maak nog een baby.

Nee, dat laatste maar niet, dan wordt het weer zo druk.

Ik wens iedereen een zacht en zoet 2017.