Iedere dag iets nieuws.

Ik lees nog steeds 'Het Meisje In De Trein' en lees door tot ik wel moet stoppen omdat m'n ogen het opgeven. Hoe kan een schrijver de spanning er in houden terwijl er toch niet zo gek veel gebeurt. De gebeurtenissen worden mondjesmaat uitgedeeld, maar er is iedere dag wel een nieuwe wending, kleine dingen die je aandacht vasthouden en je honger naar meer voedt. Zoals ook in het echte leven. Het is de nieuwsgierigheid naar de nieuwe dag die je doet opstaan. En je baas natuurlijk, of je school. Maar een pensionado moet het hebben van zijn nieuwgierigheid. Wat zal deze dag mij brengen?
Als je morgen vandaag weer precies zo moet overdoen, dan zeg je wellicht: daar sta ik niet voor op. Moet ik weer mijn bak müsli eten, weer de kippen voeren, weer strijken, appelmoes maken, piano spelen, gymnastiekje doen, weer forel eten, naar de nieuwjaarsontvangst van de burgemeester, de driekoningenkoek eten en de namaakchampagne drinken, weer hetzelfde stuk lezen in 'hetmeisjeindetrein'. Dat wil je niet, want je weet al wat er komt. Iedere dag iets nieuws, iets kleins, iets waarover je nadenkt, iets wat je plezier doet of waar je van opkijkt. Je verbazen, je verwonderen, je ergeren.
Het is interessanter je buurvrouw of een goede vriendin iedere dag even te spreken en kleine nieuwtjes uit te wisselen als in een vervolgverhaal, dan iemand eens per jaar zien en in grote lijnen het jaar door te nemen. De spanning zit in het vervolg. Zoals 'Het Bureau', van Voskuil. Er gebeurt absoluut niets in het leven van de verteller, maar genoeg om je zeven delen lang te boeien. Bij Voskuil was er niet eens een plot. In ons leven ook niet. Of denken we soms dat het er wel is en leven we daar naar toe?
Wie zal het zeggen. Ik wacht geduldig op de ontknoping en maak er intussen het beste van...