Een goed begin van de herfst.

Wat een heerlijke eerste herfstweek was dit. Ten eerste werd de mais geoogst, wat ons uitzicht weer wat ruimer maakte. Zo'n muur van mais heeft natuurlijk ook wel z'n charme, het maakt je tuintje meer besloten, intiem en je mag raden wat ze er achter uitspoken.

Het weer werkte ook goed mee, een zonnetje en een wolkje en af en toe een bui om de boel vochtig te houden. Nog steeds geen grote verwarming aan, alleen een elektrisch of oliekacheltje voor de moeilijke momenten. 

We hebben een fosse septique aangevraagd voor de gîte in wording. De expert is geweest, heeft de boel bekeken en ziet wat hem betreft geen bezwaren. Nu de Service Public d'Assainissement Non Collectif, nog. Dat is een commissie die over alles gaat wat niet op het riool aangesloten zit. Dat is zo ongeveer heel Frankrijk (niet). Het is al heel wat als je een goedgekeurd afvoersysteem hebt, veel oude mensen poepen nog op een tonnetje dat ze, als het overloopt, op de moestuin kiepen. Net als bij ons tot in de jaren '60, alleen kwam dan de Boldootkar de tonnen netjes ophalen en kiepten ze dan allemaal tegelijk op de gemeentelijk volkstuintjes. 

We hebben ook contact met een bouwer die een dakraam in het schuine dak van het overloopje, waar de chaise longue staat en ik lees of ziek lig te wezen als het zo uit komt, komt plaatsen. Maar dat zal op zijn vroegst november worden, want hij heeft het héééél druk. Net als wij allemaal, want nu zijn we weer bezig met een kippenrenvergroting, d.w.z., dat het mijn project is, maar dat ik gecoacht wordt door Marimon, wat er op neer komt dat hij bijna alles doet, want ik kan die stukken hek niet sjouwen, ik kan niet met de aanhanger rijden (wel rijden, maar niet keren), en de cementzakken zijn ook te zwaar voor me. Wel heb ik een paar gaten gespit voor de poten en dat is het akeligste werk.

Ondertussen ben ik ook een vlinder en bijencirkel aan het spitten, waarin helianten, herfstasters en coreopsis, met tussendoor papavers en als laatste randje tulpen en narcissen voor ons.

Het begin van de cirkel. Helianten in het midden, daaromheen getransplanteerde herfstasters, waar de bijtjes gelijk op aanvielen, terwijl ik ze nog aan het planten was.

Marimon probeert inmiddels het pannenkastje in de keuken muizendicht te maken. Een penibel werk, waarbij hij zijn lange, niet meegevende ledematen in onmogelijke bochten moet wringen om erbij te kunnen. Hij mag van mij, voor deze keer, vrijelijk en naar hartelust vloeken, wat hij dan ook doet. 
Dat maakt het karwei een stuk makkelijker. 

Jaentje smiet in de panne.

Koken is niet mijn hobby. Ik verzamel geen recepten en heb nooit een kookrubriek gelezen, behalve van Janneke Vreugdenhil vroeger (of nog?) in het NRC. Niet om de recepten zelf, maar omdat ze zo geestig schreef. 
Ik heb ook niet echt een hekel aan koken, maar ik vind het een beetje zonde van mijn tijd. Ook houd ik niet van geknoei met voedsel, deeg maken voor een cake gaat me eigenlijk al te ver.
Dat heb ik van mijn moeder meegekregen. Bij haar was het eten nooit aangebrand of niet gaar, maar daar hielden haar culinaire aspiraties dan ook op. Een koek of cake bakte zij nooit. 
Mijn vader, die wel graag iets speciaals op zijn bord had gehad, kon dan ook vol misprijzen op zijn Gronings uit de hoek komen:
'Jaentje smiet in de panne'. Of soms volstond een veelzeggend 'Jaentje'...Gelukkig werd er vroeger niet zo veel van een huisvrouw verwacht op kookgebied. Er was niks. In de winter kon je kiezen tussen kool en kool, van boere tot zuur. Verder doorgekookte spruiten, doorgekookte witlof of doorgekookte postelein. Allemaal met hetzelfde maïzenasausje. Op zondag soms ook doorgekookte sperziebonen, als de huisvrouw die tenminste had ingemaakt. Dat deed ons moeder nu weer wel, als de huisgenoten ze tenminste voor haar afhaalden. Iedereen was de klos, van vader tot huisvriend.

Op de dag van de inmaak en de daaropvolgende paar dagen (er mocht eens lucht bij een pot gekomen zijn) stond ze stijf van de zenuwen, want ze deed liever de grote voorjaarsschoonmaak in haar eentje, dan de inmaak. Zoiets heb ik nu ook. Ik rooi liever een braamstruikenbos dan dat ik er jam van maak. 
Niettemin weet ik altijd heerlijke maaltijden op tafel te zetten, liefst van de laatste rommeltjes uit de koelkast van bijna over de datum.
De ingevroren sperziebonen van vorig jaar huizen nog altijd in de diepvries. 'Jaentje'..

Orkater en een orkaan.

Zo zijn we alweer naar Nederland geweest. Steeds vaker is er een optreden, een begrafenis of reünie, wat ongeveer op hetzelfde neerkomt. Afgelopen weekend vingen we meerdere vliegen met één klap: een neven- en nichten reünie in Rhenen en een theatervoorstelling in het Amsterdamse bos. Eigenlijk zouden we maandagavond naar een lezing van Alfred Birney, de schrijver van 'De Tolk van Java' gaan, in Goes. Maar hij was ziek, dus dat kon van het lijstje geschrapt, zodat we gister om 5 uur weer thuis waren en al onze beestjes weer in goede staat mochten ontvangen. Uit niets bleek dat ze ons ook maar een half uur gemist hadden.

Ik was nog nooit in het Bostheater geweest, ook nooit in het Amsterdamse Bos trouwens. We zagen er Julius Caesar van Shakespeare opgevoerd door Orkater. Wat een belevenis, tussen de bomen onder het sterrendak. Vrijdagavond was de voorstelling nog afgelast wegens stortbuien en donderslagen, maar wij troffen het.

Twee uur van te voren waren we reeds aanwezig, want de plaats moest bezet blijven. Een van de weinige banken met een leuning! Het was niet erg om daar een paar uur te moeten doorbrengen, want we waren niet de enigen en konden, hoewel niet gereserveerd, de overgebleven pick-nicktas krijgen (kopen), vol met allerlei lekkere dingetjes en een fles Roemeense wijn. 
Links achter zit ik te genieten terwijl Marimon de foto maakt.

De kostuums waren weer superorigineel, zoals een van de gitaristen in korte broek met blokkousen en de dame die voor Cassius speelde in een jasje dat in tweeën geknipt was, een korte en een lange helft.

Maar wel koud, met dat optrekkende vocht in de late uurtjes.
Zelfs in m'n winterjas met sjaal en pet!

Op de terugweg nog een sliertje van Irma gevoeld. Thuis lag het erf bezaaid met afgewaaide takken. Wat ik van deze orkaan heb geleerd is dat er een Frans en een Nederlands Sint Maarten is. 
Het nieuws hier in Frankrijk berichtte slechts over Saint Martin en de volgende dag in Nederland hoorden wij alleen over Sint Maarten. Leve Europa! Ook las ik in de Franse krant dat die vuilakken bij Air France, de dag voor de storm de vliegprijzen drastisch hadden verhoogd voor de gelegenheid. Wie nog gauw weg wilde voor de storm, betaalde 3000 euro voor een ticket.
Rampenwinstmakers. 
Gratis hadden ze de mensen moeten evacueren. Met een warme deken toe. En de KLM? Daar lees je hier niets over, helaas...

Nieuw schermpje, nieuw blog.

Een maand geleden barstte het scherm van mijn computer, die ik pas een maand in gebruik had. Ik had hem aan de zijkant vastgepakt en gedraaid, waardoor mijn duim op het scherm gleed. Zoiets dus, en pats!! Een grote barst in het scherm die allengs wijder werd. Viel niet onder garantie, maar onder eigen stomme schuld. Ik ben de maand doorgekomen met een tabletje, waarop  je op facebook kunt gluren, maar daarom nog geen blog maken.

Vandaar de lange mediastilte...

Augustus is vergangen en daarmee de zomer. We hebben nog wel wat echt warme dagen gehad, maar gelukkig eindelijk ook wat regen. We hebben ons netjes gemeld op een aantal toeristenfestiviteiten, meestal gevierd in middeleeuwse kledij (zij, niet wij). 

We hebben eindelijk de beroemde waterval in Mortain beklommen en ik heb een gedeelte van de fietsroute over de voie verte, een voormalige spoorweg, die  van Parijs naar de Mont Saint Michel loopt, gefietst. Dat waren zo'n beetje onze sportieve uitspattingen. Niet naar het strand geweest, want te druk in augustus. En te warm vaak, als het ten minste niet regende.

Voorts heb ik 'De Tolk van Java' van Alfred Birney uitgelezen, een pil van 532 bladzijden. Heb ik de meidoornhaag rondom de Chapelle bevrijd van een hem wurgende Hedera Helix. Hebben wij een verrassingsbezoek gehad van een facebookneef en partner. Heb ik te kampen gehad met een broedse kip die zelfs na een aantal malen waterboarden en dagenlange eenzame opsluiting in de kattenbak, niet van opgeven wilde weten. Uiteindelijk heeft de opperkip haar hardhandig van het nest gesnokt en dat hielp.

Nu gaat opperkip zelf voor de nacht in de kattenbak, want er worden iedere morgen eieren uit de nestkastjes gekeild en zij is verdachte nummer een. Zij gaat opgesloten worden tot alle dames gelegd hebben, dan is het bewijs geleverd.

Tot slot kregen wij afgelopen week bezoek van de burgermeester die ons berichtte, dat onze Chapelle opgenomen gaat worden in een touristische Koning Arthurroute. Hij merkte op dat het wel fijn zou zijn als onze gîte dan gebruiksklaar was, om te verhuren aan deze sagen-en legendenliefhebbers. Nou graag. Aan het werk dus!