Ik heb ook niet echt een hekel aan koken, maar ik vind het een beetje zonde van mijn tijd. Ook houd ik niet van geknoei met voedsel, deeg maken voor een cake gaat me eigenlijk al te ver.
Dat heb ik van mijn moeder meegekregen. Bij haar was het eten nooit aangebrand of niet gaar, maar daar hielden haar culinaire aspiraties dan ook op. Een koek of cake bakte zij nooit.
Mijn vader, die wel graag iets speciaals op zijn bord had gehad, kon dan ook vol misprijzen op zijn Gronings uit de hoek komen:
'Jaentje smiet in de panne'. Of soms volstond een veelzeggend 'Jaentje'...Gelukkig werd er vroeger niet zo veel van een huisvrouw verwacht op kookgebied. Er was niks. In de winter kon je kiezen tussen kool en kool, van boere tot zuur. Verder doorgekookte spruiten, doorgekookte witlof of doorgekookte postelein. Allemaal met hetzelfde maïzenasausje. Op zondag soms ook doorgekookte sperziebonen, als de huisvrouw die tenminste had ingemaakt. Dat deed ons moeder nu weer wel, als de huisgenoten ze tenminste voor haar afhaalden. Iedereen was de klos, van vader tot huisvriend.
Op de dag van de inmaak en de daaropvolgende paar dagen (er mocht eens lucht bij een pot gekomen zijn) stond ze stijf van de zenuwen, want ze deed liever de grote voorjaarsschoonmaak in haar eentje, dan de inmaak. Zoiets heb ik nu ook. Ik rooi liever een braamstruikenbos dan dat ik er jam van maak.
Niettemin weet ik altijd heerlijke maaltijden op tafel te zetten, liefst van de laatste rommeltjes uit de koelkast van bijna over de datum.
De ingevroren sperziebonen van vorig jaar huizen nog altijd in de diepvries. 'Jaentje'..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten