Vroeger hadden wij babyboomers het maar makkelijk. Wat werk betreft tenminste, wonen was een ander verhaal, maar dat is nog steeds zo. Werk was overal. Op de middelbare school kwamen jobhunters al op kantoorpersoneel jagen. Je hoefde slechts te kunnen rekenen, schrijven en lezen. Typen was een plus. Niet voor mij. Ik liet me niet vangen, gruwde toen van een kantoorbaan. Maar een paar jaar later kwam het mij toch wel goed uit, maar dan via een uitzendbureau. Je kon komen en gaan wanneer je maar wilde, werd beter betaald en je zat niet steeds tegen dezelfde mensen aan te kijken. Je maakte geen carrière, dat niet. Maar dat was ook niet de bedoeling. Ik wilde reizen, vrij zijn. Uitzendburo's maakten dat mogelijk. 's Winters werken en 's zomers weg. Op de dag dat je weer terugkwam van de zon lag er alweer een baantje op je te wachten.
Zo vind je dan een buitenlandse verloofde en die kun je rustig meenemen naar de bank waar je op dat moment werkt, want cijfers zijn overal hetzelfde en op een telmachine werken kan iedereen.
Betaalcheques tellen, de hele dag. Die gingen tot 50 gulden en werden daar in het hoofdkantoor verzameld vanuit de bijkantoren over het hele land. Je moest het snel doen en geen fouten maken, want aan het eind van de dag moest de rekening kloppen tot op de cent. Zo niet dan gingen we kienen. Ieder met de strook uit zijn telmachine voor zich terwijl de chef de bedragen van de cheques oplas. Dat kon je zo een uur kosten. Wee de sukkelaar die de fout had gemaakt.
Hier sta ik met een bosje collega uitzendkrachten bij de munt. We werkten bij het hoofdkantoor van de ABN/AMRO bank, die toen nog niet zo heette. Het was geloof ik de ABN, die fusie kwam pas jaren later.
En dan eindelijk op een dag smolt het ijs en kon je weer gaan, de wijde, zonnige wereld in.
