De afgelopen week was er de kip, de vloer, de MRI, de chit chat op Château Jasmine en nog zo het een en ander.
Laen we beginnen bij de vloer, want die is al ouder dan deze week, tenminste de aanvang er van, en nu bijna kaar.
Nee, eerst het eendenpaartje dat domicilie bij ons gekozen heeft. De kleinzoon van de (overleden)buurman had ze in zijn meertje gezet, maar ze vinden het bij ons gezelliger. Ze komen 's morgens bij het krieken van de dag, schuiven de kikkers opzij, nemen een bad in ons vijverje, poetsen zichzelf op de oever en doen een tukje onder een van de bomen. Na een paar uur, als de kippen vrij komen en het met hun rust gedaan is, gaan ze weer naar hun meer. Niet dat ze er bang voor zijn, nee het is eerder andersom, het zijn de kippen die hen met enig wantrouwen bekijken. Zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten.
Want kippen deugen niet, zoveel is zeker.
Zo waren wij weer eens door slecht gedrag hunnerzijds gedwongen een executie uit te voeren. Ik had enige tijd geleden onderdak verleend aan twee grijze kippen wier baasje ze niet meer bliefde. Waren ze eerst aardig en beleefd, na een poosje begonnen ze het kippenhok te terroriseren. Nadat ik ze weer pikkend en hakkend bovenop het kleine zwartje (mijn lieve Goldie) had aangetroffen , was de maat vol. Marimon zou ditmaal het vonnis voltrekken, want zoals ik hem zeide: -Jij hebt in je leven nog nooit in een MRI centrifuge gelegen en je hebt nog nooit een kip gedood. Tu manques d'expérience dans ta vie-. We gingen het doen. Samen. Ik ophangen en hij steken. Mijn deel lukte goed, maar zijn deel niet, want hoe hij ook stak, de grijze opende steeds weer een oog. Uieindelijk besloot ik Thérèse erbij te halen, want zij heeft boerenlevenservaring. Zij stak met zekere hand, doeltreffend een scherp mesje in haar nek. Zo, nu moet ze dood zijn. We gingen koffiedrinken, ik bracht Thérèse weer terug naar huis en we gingen weer door met onze bezigheden. Een paar uur later loopt Marimon langs de garage met een stel planken om te zagen voor zijn vloer. Terwijl de kip daar nog steeds ondersteboven hing, ging Marimon eens van dichtbij kijken hoe de vlag er bij stond. Maar toen hij vlak voor haar stond opende ze een oog en zei: Tôôôk....Toen heeft Marimon het scherpste keukenmes gehaald, heeft het nog wat bijgepunt en het vergezeld met een oerkreet door haar strot gezaagd. Zo!
Vanmiddag heeft Marimon het laatste vloerdeel geplaatst in het nieuwe houten keukenvloertje, want vaste vloerbedekking in de keuken was ons zo lang we hier wonen al een doorn in het oog.
Mijn Marimon kan alles!
Tussendoor heb ik afgelopen week nog een plotseling tussendoor MRI gehad, naar later bleek voor mijn lever, waar een heel klein vlekje op zit. Misschien kunnen ze dat meepakken in de operatie.
Vanmiddag kreeg ik bericht (s.m.s op mijn mobiel, zo gaat dat tegenwoordig), dat ik donderdagmiddag verwacht wordt in het ziekenhuis voor een gesprek met de specialist. Eindelijk zal het plan worden ontvouwen (hoop ik). Wat gaan 'ze' doen en wanneer.
Spannend!!
Château Jasmine en de rest komt de volgende keer.
Afgelopen vrijdag had ik het voorrecht een onverwachte reis te maken door mijn darmstelsel. Die morgen hadden wij een concluderend gesprek met de specialist en pas bij het afscheid stelde hij mij voor om 's middags even tussendoor langs te komen voor nog een onderzoekje. En of ik onderweg even bij de pharmacie langs kon gaan voor een lavement. En of ik dat dan een uur voor het onderzoek kon inbrengen. Ja hoor, dat kon allemaal, daar ben ik inmiddels een expert in geworden. Koffie, eten en terug naar Flers (25km.) Ik moest mij melden op de afdeling endoscopie. Daar werd ik op een tafel gedrapeerd en ondertussen op de gebruikelijke wijze ondervraagd. Naam, geboortedatum, welke medicijnen gebruikt u?. Maar ik ben hier voor een tussendoor onderzoekje... Nee hoor, u bent hier voor een rectoscopie. Voor ik het wist ging daar een flexibele tuinslang met een lampje naar binnen. Ik mocht meekijken op het scherm naar de wondere wereld van mijn binnenbestaan. Wat een schoonheid, wat een maagdelijke roze zijdezachte wanden, ook dankzij mijn preventieve schoonspoelerij natuurlijk. Verder, dieper in de krochten van mijn geheime wereld, en daar was hij, de boosdoener. Ik heb hem gezien, ik heb mijn eigen petite lésion gezien, mijn kleine letsel zoals ze het hier eufemistisch uitdrukken. Toen, o schrik, kwam er ineens een enorme tang uit het niets.Tastend en voelend begon het gevaarte grote zilverkleurige nieten rondom het letsel te klikken. Het was een eng gezicht en ik hield even mijn adem in, maar voelde er helemaal niets van! Toen was het gedaan en mocht ik gelijk naar de radio (röntgen, denk ik?) De nietjes waren ter plekke aangebracht opdat de radio precies op die plek kon mikken. Dat was de bedoeling. Maandag algemene artsenvergadering. De vraag is, eerst bestralen of eerst opereren. Want ma petite lésion is wel cancereuse, dus niet zo aardig en moet zo snel mogelijk verdwijnen uit mijn bestaan. Verder gaat het goed.
We hadden deze zondagmorgen bezoek van het ons bekende eendenpaar, van de ons dagelijks bezoekende specht en het kleine zwarte onbetrouwbare eekhoorntje, dat soms wekenlang wegblijft. En de zon schijnt.
