De eerste boodschap werd mij nog half slapend van de narcose na de coloscopie gebracht door dr. H., de internist. 'C'est grave, très grave', sprak hij somber. Over 14 dagen wil ik opereren.
Dat kwam er niet van, eerst nog een M.R.I, een Scan, een Endoscopie, een Echo met Röntgen er achteraan, weer een M.R.I. van de lever, een Cardio, een PETscan, 5 weken bestraling en chemo en toen pas, nu dus over 2 weken, eindelijk de operatie.
Maar het nieuws werd steeds beter. Zag Sacha de scandokter nog een plekje op de lever en plekjes her en der in de longen, (c'est moins bien, mais pas catastrophique) en dacht de internist zeker te weten dat het vlekje op de lever kwaadaardig was (u bent zo te zien geen alcoholist, dus we gaan er van uit dat het een uitzaaing is), de PETscan die ik 2 weken later in Caen kreeg wees uit dat het geen métastase was. Dat mompelde dr. M'Vondo tussen neus en lippen door, terwijl hij nauwelijks besefte hoe belangrijk dit voor mij was.
Eergister was ik weer bij dr. Sacha van de scan. Nu heette hij Florent, maar hij zag er precies hetzelfde uit. Zo'n lief knulletje met rechtopstaand zwart spijkerhaar, jonger dan mijn zoon.
Het vlekje op de lever is niet geëvalueerd, noch de vlekjes op de longen, alle aangetaste lympheklieren in de darmen zijn verdwenen. Toen ik niet meteen reageerde, zei hij met nadruk:
'Dat is goed nieuws!' Ja, ja, dank u wel. Un grand merci .
Dat moeten we vieren. Meteen door naar de Lidl. Een groot pak negerzoenen (die nu de saaie naam van 'Choco Softies' dragen, hoe verzin je het), pinda's in een jasje, spritsen, verboden biefstukjes uit Argentinië, macropak zachte toffee melange, 6 flessen Faugère wijn, een plastic tafelzeil, een pak mini snickers en ook een zak gemengde sla om het goed te maken. Alles in plastic verpakt, helaas. Het milieu moet weer het gelag van mijn vreugde betalen.
En zo ga je in 6 maanden tijd van ernstig, naar erger, naar een serieuze doodsmogelijkheid in je gedachten (is dat niet ieders lot op de duur?), naar terugvechten, aanvallen, moeheid en berusting in die moeheid, naar overgave, naar hoop op spoedig herstel.
Gister waren we bij dr. M'Vondo che Mabubu. Hij zei dat als het uitgeknipte stukje darm onder de microscoop schoon blijkt, er van chemo achteraf geen sprake zal zijn. Of een korte sessie. Dank u wel dr. M'Vondo. De volgende afspraak met hem is volgend jaar september. Als hij het haalt, want hij zag er moe en afgetobd uit. Hij werkt niet te hard, want hij is ontzettend traag, maar maakt wellicht te lange dagen, want hij zal toch al die patiënten moeten afwerken met dat tempo van hem. Ik hoop dat hij nog even van zijn pensioen mag genieten, want dat heeft hij verdiend, de zachtste en liefste dokter van Baclesse. Zou hij thuis ook zo aardig zijn? Hij doet me denken aan Agostinho uit Mozambique, de aardigste zwarte met de mooiste glimlach van het stadje T. Maar hij sloeg wel zijn vrouw...
Maar tussen de bedrijven door heb ik wel een hele mooie en gelukkige zomer gehad, en dat gaat maar door. Nu weer appeltijd met rapen, schillen, koken en invriezen. Met de voorraad van vorig jaar hebben we tot in maart appelmoes gehad.
En na Caen gister door naar Cabourg, waar niks aan was, de hele zeekant volgebouwd met hotels en appartamenten, het leek de Costa Brava wel. Maar Houlgate, dat er tegenaan ligt, dat is nog zoals het was. Lief, schattig, simpel, echt. We waren een beetje moe gister, dus we zijn er slechts stapvoets doorheen gereden. En het was ook een beetje miezerig weer. Maar de volgende rit naar de kust zal naar Houlgate zijn. Nog beter dan Cancale!
Vanavond moules/frites in de feesttent van het dorp. Daarna is het even uit met de pret, want dan moet ik weer op een darmdieet voor de operatie over 2 weken. Maar daarna... dan zet ik mij in het restaurant waar we gister zo heerlijk gegeten hebben op weg naar Cabourg, en ik kom er niet eerder uit dan dat ik zo rond ben als de juffrouw op de foto hier boven.
