Zondag waren we in Cancale. We hebben een stukje van de smokkelaarsroute gelopen, meer geklauterd eigenlijk, over smalle rotsachtige paadjes, op en af. Dat kan moeder toch maar allemaal!
Laila, mijn paarse autootje gewassen, ook na maanden. Ik kon haar bijna niet meer terugvinden onder de laag woestijnzand. Zij slaapt nu voor de toekomstige gîte omdat ze daar zo mooi bij de Verbena's kleurt.
Zij is samen met haar broertje, uit de cour voor het huis verbannen omdat Marimon het ambitieuze plan heeft opgevat om van de cour een lusthof te maken met een bloemenborder, zitjes en parasols.
Maar voorlopig moet hij zich nog door enige lagen puin en stenen graven. Hij raast regelmatig met zijn motormaaier met aanhangkarretje door de cour om het puin af te voeren en de verse grond (die weer uit de graafwerken van de fosse septique komt) in de kuilen te gooien. De kippen raken ervan in de stress en laten dat luidkeels horen. Zij leggen hun eieren tegenwoordig n.l. onder de hortensia voor het huis,7 kiekens in wording, wat een verantwoording.
Ik hoor steeds vaker: 'Ai m'n rik'...
De toekomstige lusthof.
Ondertussen knoop ik relaties aan met kikkers in de vijver.
Je zal het niet geloven, maar kikkers zijn sociale dieren. Als ik naar de vijver ga om de vissen te voeren, springen zij eerst vanaf de kant waar zij zaten te zonnen, geschrokken het water in. Als ik dan even blijf staan of zitten op m'n hurken, dan komt er eentje de kant op en gaat mij aan zitten kijken. Als ik die dan aanspreek en zoete verhaaltjes vertel, komen er steeds meer die daar roerloos blijven zitten luisteren.
Kikkers hebben een ziel, zoveel is zeker. Van kippen weet ik het zo net niet en als ze er al een hebben, dan is die zeker zwart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten