Gister zijn we noodgedwongen, voor het paspoort van Marimon, midden in de confinément, naar Parijs getogen. Een vuurproef voor ons provinciaaltjes, na een maand eenzame opsluiting. Voor Marimon, omdat hij al heel lang niet in Paris centre had rondgereden, voor mij omdat ik niet zeker wist of ik zo ver kon lopen en of ik zo lang zonder w.c. in de buurt kon. We zijn allebei geslaagd voor deze test.
Maar de zo veel bezongen 'lichtstad', maakte op mij, hoewel het een stralende dag was, een sombere indruk. Leeg, kaal, slechts gehaast langsschietende mondkapjes en heel veel gewapende gendarmes op straat, die overigens niemand controleerden op de verplichte 'attestations', je zelf ingevulde reden voor je aanwezigheid in de openbare ruimte, met datum en handtekening. Heb je het formulier niet bij je, of is de opgegeven reden ongeldig, 135 euro boete. Wij waren natuurlijk veel te ver van huis, maar voor een bezoek aan een officiële instelling, zoals in ons geval een ambassade, mag je de regels overtreden.
Om 2 uur hadden we een afspraak bij de ambassade, een schappelijke tijd zou je zeggen. Toch moesten we om 6 uur ons bed uit en om 7 uur vertrekken, want voor het paspoort moesten er pasfoto's aangeleverd worden, die persé door een bepaalde fotograaf gemaakt moesten worden die toevallig op de Champs Elysées zat, ruim 3 km. noordwaarts aan de andere kant van de Seine. Ach, een leuke toeristische wandeling langs allerlei hekken met scherpe punten om kwaadwillenden buiten de poort te houden, met een rij kanonlopen op het gras achter de hekken en gendarmes met mitrailles er voor. Alle pleinen, bruggen en alleeën zijn er breed, plat, weid. De gebouwen zijn er enorm, pompeus, met goud beplakt. Zo ook de brug Alexandre 3, waar wij overheen moesten lopen om van het 7de naar het 8ste arrondissement te gaan, was versierd met bronzen toestanden en gouden vliegende paarden. Ik voelde mij daar zo klein als Alice in Wonderland nadat ze van de paddestoel had gegeten. En dat was ook de bedoeling. Jij mensje, onderdaan bent nietig en ik de staat, de République ben machtig.
Over de brug kom je na weer wat kanonnen en weer een enorm verkeersplein (zonder verkeer dit keer), uiteindelijk op de Champs Elysées. Daar volgde de grootste schok, want tegen de puien van de ultra chique puien van Hermes en Christian Dior, lag, hing, stond een niet te verwaarlozen deel van de Parijse bevolking te bedelen. Je kon er niet op een bankje willen gaan zitten, of het was bezet door zwervend volk dat wuivende gebaren maakte met een hand die vervolgens in de mond wees. Honger. Niet eens migranten waren het, nee die waren een paar avonden geleden met harde hand door de mobiele eenheid uit hun tentjes geschud die hulpverleners juist voor ze hadden opgezet op de place de la République. Nee gewoon Franse onderdanen, bleek bij navraag. President Macron had nog wel bij zijn aantreden beloofd dat er aan het eind van dat jaar (nu zeker 3 jaar geleden), geen mens meer op straat zou slapen. Nou, dat hebben we gezien. Zo veel daklozen heb ik nog niet bij elkaar gezien in Parijs of waar dan ook.
Maar goed, de fotograaf waar we zijn moesten was een verassing, want hij bleek te huizen op een binnenplaats achter de Champs, als je door een winkelgalerij helemaal naar achter en er weer uit liep, dus bijna aan de achterliggende straat. Een oudere man met een heel klein rommelwinkeltje die de prachtigste postkaarten van Parijs verkocht, die wij helaas niet mochten kopen omdat de niet essentiële winkels nog gesloten waren. Pasfoto's zijn zeker essentieel dan.
Wij hadden panda al in het kinderzitje van het winkelkarretje gezet waarin hij zich zichtbaar thuisvoelde, zo bij ons, in het zitje. De caissière echter, wilde de adoptie ongedaan maken want, zo zei ze, we mogen vandaag nog geen speelgoed verkopen. Maar, voegde ze er zachtjes aan toe, u kunt hem vast afrekenen en morgen bij de acceuil afhalen. Komt u maar even mee. Wat bleek? Toen we onze boodschappen bij de acceuil hadden afgerekend i.p.v. bij de kassa, mochten we hem zo meenemen. Zo doen ze dat dus, de slimmerikken!
Conclusie: Parijs is wel leuk, maar dan moet het opgevuld worden met wat vrolijke toeristen, dan vallen de bedelaars niet zo op en hebben die ook meer te eten, want van die chagrijnige Parijsenaars moeten ze het niet hebben, die zijn al die straatslapers al lang beu.
