Mijn oma en ik.

 

Alles wat ik vorige week gewenst heb is uitgekomen. Het is mooi weer, we zijn naar het strand geweest, hebben daar niet op een terras gezeten maar wel een drie dubbele ijsco genuttigd, voor een prijs waarvoor we een paar uur op een terras hadden kunnen zitten drinken, en ik heb de prik binnen. Paar dagen koorts, binnen de perken gehouden door Doliprane, de Franse versie van Paracetamol. Een halve dag een stijve arm en dat was dat.

Nu nog steeds mooi weer, ik zou een heleboel te doen hebben. Aardbeitjes planten, de vijver schoonmaken, het kippenhok boenen, de terrasbanken en stoelen een verfje geven en het al overal opschietende onkruid te lijf gaan. Maar ik doe volstrekt niets (behalve een heerlijke preiprol bereiden), want ik ben hondsmoe. Zo'n vurig verlangde lente moet ik ieder jaar weer aan wennen als hij plots in alle hevigheid voor mijn neus staat. Alles en iedereen wordt zo druk ineens. Vogeltjes die luid kwetterend heen en weer vliegen, openbarstende knoppen alom en al die om aandacht schreeuwende voorjaarsbloemen. En ik die niet slaap door de overweldigheid van al dat gebruis en ook de volle maan nog waarin ik mij baad als ware het een melkplas. En alles wat ik nog wil en alles wat ik nog moet.

Ik denk aan mijn oma toen zij 73 was. Die moest absoluut niets. Had geen auto en geen rijbewijs en zelfs geen fiets. Heb haar nooit verder dan tien meter zien lopen. Kwam nooit haar huis uit. Boodschappen werden voor haar gehaald. Ze had twee soorten jurk, of maar twee jurken. Een donkerblauwe met een vogeltje en een bruine met een bloemetje. Allebei van hetzelfde model, cache coeur, gemaakt door haar dochter die goed kon naaien. Eens in de week ging mijn moeder of tante Bep, om de beurt het huis stoffen en zuigen. Mijn moeder had daar een gruwelijke hekel aan, want zoals ze mopperde: 'Loop ik hier te zoeken naar een stofje, terwijl het thuis een grote bende is met vijf kinderen en een man die alleen maar rommel maakt en niets opruimt'. Gelijk had ze, maar ze deed het toch omdat ze geen ruzie wilde met haar zus. Oma kookte wel haar eigen potje, twee aardappeltjes met wat groente en een stooflapje. Even de aardappelen overhangen zei ze, als ze bedoelde lager zetten. Ze deed ook haar eigen administratie en spelde 'de Zaanlander', om te kijken wie er dood was en wie niet. Ze had zo haar mening over de wereld, maar die zei ze niet. Ze was zuinig met woorden, Neeltje Stam. Als ze lachte deed ze dat heel zachtjes, ze schudde alleen maar een beetje als een startende tractor, en als ze het heel geestig vond liep er een traan over haar wang. Ingetogen is het woord dat haar samenvat en ook een beetje saai in mijn kinderogen. Daaraan dacht ik vannacht toen ik niet kon slapen. En nu ik daardoor zo moe ben, zou ik willen ruilen met het leven van mijn saaie oma.

Oma met pothoed in het midden, mijn moeder er naast, mijn vader (de rommelmaker) daar weer naast. Ik, klein chagrijnig kopje links in de deuropening. 

Zon en terras.

 Dit is wat ik nu wil: zon en terras. Maar eerst de prik.

Na wat gedoe had ik dan eindelijk de vurig gewenste afspraak. Zaterdagmorgen om half 9 ga ik de 'jab' krijgen. Bij mijn eigen vertrouwde huisarts nog wel. Want ja, ik ben boven de 65 en heb een onderliggende kwaal. Ik wist niet dat ik dat had, maar een kanker van minder dan drie jaar geleden telt als zodanig. Maar gister ging ook Frankrijk mee in de hysterie die ontstaan was rond het Astra Zeneca vaccin, omdat er één op de miljoen gevaccineerden een beroerte had gekregen, waarvan niet eens bewezen is dat er een verband bestaat tussen de twee. Ieder medicament kan een bijwerking hebben. Onder alle pilletjes die geslikt worden, is de helft daarvan bedoelt om het negatieve effect van de eerste tegen te gaan. Krijgt u hoofdpijn van de pil tegen maagpijn? Hier is een pil tegen hoofdpijn. Waar u misschien weer maagpijn van krijgt. Morgen gaat de Franse Commissie voor Medicijnen o.i.d. de knoop doorhakken. Bij de pharmacie dachten ze vanmorgen dat het goedgekeurd zou worden en dat het prikken dus gewoon door zou gaan. 

Mijn aangetrouwde zwager, die al slecht lag van een kanker, is nu helemaal doodziek door corona, besmet door de thuishulp, die het wel wist dat ze positief was maar het niet gemeld had. Was ze niet verplicht wegens de wet op de privacy, zei ze.

Al het verzorgend en verplegend personeel verplicht inenten, staat als nummer een op mijn verkiezingsprogramma. Net als in België (hoewel het daar nu ook weer niet zo denderend gaat). 

Democratie is een mooi iets, maar in noodgevallen niet handig.

Het gaat gebeuren.

 De pomp zit weer in de put, we eten weer aan de pick-nicktafel en er komt al weer een beige waasje over ons wintervel.

Er stak ook een ragondin de weg over tijdens mijn ochtendwandeling, om van het ene stroompje in  het andere te komen. Ik wachtte even op hem en hij wachtte op mij, maar uiteindelijk liep hij toch door en liet zich van de dijk glijden op weg naar het meertje achter ons huis, waar hij hopelijk zich niet in de kooi van de buurjongen waagt die daar voor hem klaar staat, want dan eindigt zijn staart in het gemeentehuis, waar de leverancier 1 euro voor zal vangen. Wat een gedoe voor die ene euro. Eerst vangen, dan doodschieten, staart er af hakken... En wat doet hij met de rest? 

De covid, we zitten er nog steeds mee, maar er liggen minder 80 plussers op de IC. Hoe dat zo? Zijn ze op misschien? Of omdat ze vrijwel allemaal gevaccineerd zijn. Daarentegen zijn het nu meer de 20-39 en 40-59 jarigen die IC de bedden bezetten. Omdat ze beroepen uitoefenen waarmee het contact met anderen onvermijdelijk is, zoals verplegend personeel. Maar tot mijn grote verbazing zagen we op de T.V. dat ze het Astra Zeneca vaccin niet blieven. Ze vertrouwen het  niet. Het schijnt dat er bijwerkingen zijn, wat koorts en griepachtige verschijnselen. Nu zitten ze met al die ingekochte A-Z in hun maag en gaat het daarom vrijgegeven worden aan 65 plussers met onderliggende ziektes. Co-morbidités. Ik hing gelijk om 8 uur 's morgens aan de telefoon bij mijn huisarts. Heb ik co-morbidités? Daar moest hij even over nadenken. Ik bel u zo terug. Wat hij tot nu toe niet heeft gedaan. Als die verpleegsters zo halsstarrig blijven weigeren, zullen ze het A-Z. vaccin wel vrijgeven aan iedere 65 plusser, zoals in Duitsland nu gebeurt. Een beetje koorts en gesnotter vind ik niet erg, beter dan een zuurstofmasker.En anders wacht ik wel op de Sputnik 5, die nu onderhevig is aan een rolling review, oftewel een versnelde procedure om een vaccin goed te keuren. Het komt allemaal helemaal goed. Nog een week of zes.

Ondertussen hebben we ons een wandelkaart aangeschaft van het stuk kust tussen Mont Saint Michel en Granville. Ons traject begint  in Ducey, wat 45 minuten van ons vandaan ligt. Daar hebben we ons openbaar  toilet en een bakker die de hele dag open is en de heerlijkste  pizzabroden verkoopt, die we dan op de bazaltblokken bij Saint Jean de Thomas opeten. Met de zeewind in je snuit. Na Ducey kun je de Mont Saint Michel zien liggen.

En we hebben ons stembiljet op de post gedaan vanmorgen. Was een heel gedoe om vanuit het buitenland te kunnen stemmen, maar het is gebeurd. Voor de bakker. De eerste keer dat ik die moeite heb genomen. Raden maar op welke partij, waarbij het mij voornamelijk ging om de lijstaanvoerdster, Sigrid Kaag, die wij bij verrassing op de radio hoorden en waar ik helemaal weg van was. Ze is wel heel erg katho, loopt met een rozenkans in haar tasje, maar dat moet dan maar, kleine dingen hou je toch....