Een dikke buik en een wurm.

 Gister in de pharmacie stond ik naast een vrouw van middelbare leeftijd die zo'n geweldige  buik had dat ik mijn ogen er niet van af kon houden. Want niet alleen was hij uitzonderlijk bol, maar ook paarsachtig rood en onbedekt. De rest van haar blote delen zag ook paarsachtig rood. Misschien was ze daarvoor wel in de pharmacie. Wat mij vooral opviel, was dat ze zich helemaal niet schaamde. Terwijl ze voorover gebogen met haar ellebogen op de toonbank steunde, en haar trommel vrij tussen legging en te kort t-shirt zweefde, keuvelde ze er lustig op los met de Pharmacien, die haar uitgebreid uitlegde hoe en wanneer ze de verschillende pillen en zalven moest nemen of smeren. 

Soms zie je in de Super ook wel een gezin, meestal groot, met veel kinderen en aanhangsels, dat rechtstreeks lijkt te zijn weggelopen uit  een Flodderfilm. De kinderen schijnen niet gebukt te gaan onder schaamte voor hun onverzorgde ouders, integendeel ze schreeuwen vrij en blij de boel bij elkaar en kijken nog trots naar ze op ook.

Ikzelf als kind was mij wel degelijk bewust van het uiterlijk van mijn ouders of andere gezinsleden. Al heel klein vond ik het verschrikkelijk om sandalen van mijn broer aan te moeten of een jurk van mijn nichtje, wiens moeder geen smaak had (volgens mijn moeder). Ik herinner mij dat ik een enorme scène gemaakt heb omdat ik geen zondags kleertje aan mocht naar school, terwijl de schoolfotograaf zou komen, maar met mijn gewone daagse streeptruitje op de foto moest. Wat juist goed uitkwam op een foto volgens mijn moeder, en ze had gelijk. Achteraf.

Vroeger tegenover ons op de Genieweg waren er een paar huizen die  verhuurd werd aan werknemers van de melkfabriek, vaak Groningers of Friezen, de gastarbeiders van toen. Er was dus nog al wat verloop in deze huizen en dus vaak andere buren. In een van deze huizen woonde een familie met een dochtertje iets jonger dan ik. Ik speelde wel eens met haar, wat inhield dat ik (iedere dag weer), tegen haar zei: 'mond open en ogen dicht'.  Dat deed ze braaf (iedere dag weer) en dan liet ik een kronkelende verse regenwurm in haar mond glijden. Die slikte ze nog door ook (iedere dag weer), dat had voor mij nu ook weer niet gehoeven. Gelukkig voor haar hebben ze er niet zo lang gewoond. Maar die moeder dus, was heel lief maar ook heel dik en op een keer vroeg ze of ik mee wilde wandelen naar het postkantoor. Dat wilde ik niet, omdat ik bang was dat mensen wel eens zouden kunnen denken dat het mijn moeder was. Ik was misschien 4 jaar.

Ik heb daar nog steeds een slecht geweten over, meer nog dan over de wurm..

Zoals de beroemde schrijfster Ellis M. schreef: Nooit meer k...... .

 Nu mogen we verder dan 10 km., maar doen we dat ook? Welnee, het is weer precies zoals alle jaren hier voor, 's winters verlangen naar verre oorden en dan als het voorjaar is en alles op zijn mooist, hebben we genoeg aan de tuin en loop ik nog steeds hetzelfde 2km. rondje omdat het daar ook lente is en zo lekker dichtbij. 

Verzachtende omstandigheid is dat er nog geen leuke winkels open zijn, café's, terrassen, bioscopen, restaurants. Dan kun je net zo goed thuisblijven.

Vanmorgen heb ik een pompoen geplant en een meloen en courgette en slaatjes. De dahlia's laten een eerste puntje zien en de dikkopjes groeien. Wel langzaam, vind ik. Zouden ze wel genoeg te eten hebben in dat kleine bakje? Of zouden de zoetwaterslakken alles opeten of eten die ook de dikopjes op? Volgens google zou ik ze kunnen bijvoeren met een blaadje sla. De slakken wel ja, maar de dikkopjes bliefden het niet. Toen bedacht ik zelf, zonder google, dat een schepje kroos uit de bron wel eens reddend kon zijn en inderdaad, ze beginnen plots hun naam eer aan te doen. Het kan ook komen doordat het eindelijk niet meer vriest 's nachts. 

Marimon is weer terug van zijn tweede missie naar Nederland, ditmaal om voorgoed afscheid van zijn zusje te nemen.  Tussen haar overlijden en haar uitvaart werd hij 80. Zonder feestje.

Maar wel met een voorraad haring, makreel, filet amérain en osseworst, waarvan we nog steeds smullen. 

En omdat iedereen om ons heen maar steeds dood gaat of ziek wordt, vonden we het tijd om de boel weer open te gooien en bezoek te ontvangen. Gelukkig zijn de meesten van onze vrienden en kennissen van onze leeftijd en dus gevaccineerd, dat maakt gezelligheid een stuk makkelijker. 

Nu wacht ik nog op een rood stempel met 'vaccinée' op mijn voorhoofd zodat ik overal binnen mag. Vaccinated only. Dat is discriminatie, maar wel zelf gekozen discriminatie. Okay, voor mensen die niet mogen gevaccineerd worden (wie zijn dat?), maken we een uitzondering, voor hen alleen een sneltest aan de deur. Degenen die nog niet aan de beurt zijn moeten nog een paar maanden geduld hebben dan mogen zij ook binnen. Maar de weigeraars? Die discrimineren zichzelf, jammer voor hen, maar ook voor ons, want...

Als we geen 80 % coverage hebben, krijgen we dat ellendige virus met zijn vele gezichten niet weg en dan blijven we k..... . Dus een klein beetje discriminatie geeft misschien een zetje?

En het is zooo leuk om met oude vrienden langzaam dronken te worden aan de keukentafel..(zonder mondkapje) 

Of plantjes te zoeken op de plantenmarkt (zonder mondkapje)

Of links en rechts knuffels uit te delen (zonder mondkapje).

Ik heb het gevoel dat het allemaal weer gaat gebeuren, binnen heel kort.