Alweer een hittegolf

 Het is 34 graden en het bos brandt op verschillende plaatsen. Zelfs Léon ligt in de schaduw. Morgen zal de temperatuur tot tegen de 40 graden oplopen. Aan de Ukraïne denken we niet meer.

Vanmorgen werd ik om 10 over half 6 gewekt door de hanen. Gek, de ene morgen kraaien ze niet en de andere morgen weer wel. Zo van, ja hoor we hebben gister al gekraaid, vandaag slapen we uit. Misschien zijn ze ook lid van een vakbond. Ofwel wij slapen er om de dag doorheen. Ofwel wij hoorden ze omdat we al wakker waren.

Vanmorgen dus hoorde ik ze en besloot ik ook op te staan en een vroege wandeling te ondernemen. Gewoon in de buurt, maar aan de overkant van de weg, richting Mantilly dit keer. De verrassende schoonheid op dat vroege uur met de mais die tot manshoogte gegroeid bleek plotseling en op sommige velden nog het graan. Voor het eerst in mijn leven kon ik een jonge marter observeren die een knots van een duif gescoord had en die midden op de weg op nog geen 10 meter afstand met veel plezier zat op te peuzelen. Af en toe keek hij naar mij. Hij hield mij in de gaten, bang dat ik hem zijn malse hap zou ontnemen. Wat een leuk beestje, als hij niet zulke scherpe tandjes had, zou ik hem wel als huisdier willen hebben.

En verder? Verder niks, ik kom nauwelijks van het padje af. Eet, drink, slaap en word steeds vetter. Mijn max norm is 60 kg. Als ik er onder ga raakt mijn begeleidend artsenteam van oncoloog tot huisarts in paniek, maar als ik er boven kom raak ik zelf in paniek. 

Kijk, we beginnen de dag goed met müsli, fruit, yoghurt enz. Dan een paar uur later is er de koffie met alle gevolgen vandien. Gelukkig volgt dan weer een sober en gezond middagmaal. Rond 4 uur is er weer een dip vol slechtigheid, thee met chocola (of/en een marsje). Het avondmaal geen probleem, wat brood, wat kaas, een soepje of een schijfje meloen. Daarna helemaal niets meer.

61.4 zegt de weegschaal. Foei! Mijn huisarts zegt, je moet alleen datgene eten wat je nodig hebt. Lekkere dingetjes moeten een uitzondering zijn, alleen op zondag b.v. Nou, vandaag is het zondag,Alweer dat treft! Na een hele week netjes gegeten te hebben wat ik dacht nodig te hebben, prop ik mij vandaag vol met gebakjes, ijsjes en chocola. Weg mijn winst van de week. Maar ik dacht het nodig te hebben...

Hanenliefde

 Hoe kan ik nu een blogje maken terwijl er hier niets gebeurt? Nou ja, we zijn te lui om weg te gaan. Een keertje met wat vrienden naar een resto, de Franglais natuurlijk iedere week, een paar fietstochtjes, beetje kleppen met de middenstand..Mijn leven speelt zich af in een straal van 10 km rond ons landgoed, waar overigens niet weinig te beleven is. Zo heb ik een hop gezien in levende lijve, die rustig enkele meters van mij af liep te fourageren en 5 dagen later op dezelfde plek  jonge hopjes die hetzelfde deden. Een aantal babymussen die zittend op de coaxkabel door hun moeder gevoerd werden uit de door ons daar opgehangen vetbol. Nooit eerder gezien. Luie moeders tegenwoordig. En vanmorgen zag Marimon toen hij brood ging halen, aan het einde van ons pad een oudervos met haar jong dollen. Op klaarlichte dag!

Laat ze maar uitkijken. En de hanen, laten die vooral ook uitkijken, want het zou toch zonde zijn als er een einde aan hun jonge leven kwam, net nu ik van ze ben gaan houden. Ja, want diezelfde hanen, die eerst door mij de pan in werden gewenst, die wil ik niet meer kwijt. Ze zijn prachtig en dat niet alleen, maar ook leuk, grappig en aardig. Makkelijk in de omgang. Ze kraaien ook niet te vaak. Wel heel vroeg, zoals het hanen betaamt, een keer of 10 achter elkaar en dan een uur later weer, als een repeteerwekker, maar dan is het klaar. Als je dan nog niet je nest uit bent moet je het zelf maar weten, denken ze. Ik heb ze Kokkie en Grigio genoemd en tja, als je ze eenmaal een naam hebt gegeven dan ben je verkocht. Dus geen eieren en ook geen kuikentjes. Tant pis. Dat is de prijs van de liefde.