Hoe kan ik nu een blogje maken terwijl er hier niets gebeurt? Nou ja, we zijn te lui om weg te gaan. Een keertje met wat vrienden naar een resto, de Franglais natuurlijk iedere week, een paar fietstochtjes, beetje kleppen met de middenstand..Mijn leven speelt zich af in een straal van 10 km rond ons landgoed, waar overigens niet weinig te beleven is. Zo heb ik een hop gezien in levende lijve, die rustig enkele meters van mij af liep te fourageren en 5 dagen later op dezelfde plek jonge hopjes die hetzelfde deden. Een aantal babymussen die zittend op de coaxkabel door hun moeder gevoerd werden uit de door ons daar opgehangen vetbol. Nooit eerder gezien. Luie moeders tegenwoordig. En vanmorgen zag Marimon toen hij brood ging halen, aan het einde van ons pad een oudervos met haar jong dollen. Op klaarlichte dag!
Laat ze maar uitkijken. En de hanen, laten die vooral ook uitkijken, want het zou toch zonde zijn als er een einde aan hun jonge leven kwam, net nu ik van ze ben gaan houden. Ja, want diezelfde hanen, die eerst door mij de pan in werden gewenst, die wil ik niet meer kwijt. Ze zijn prachtig en dat niet alleen, maar ook leuk, grappig en aardig. Makkelijk in de omgang. Ze kraaien ook niet te vaak. Wel heel vroeg, zoals het hanen betaamt, een keer of 10 achter elkaar en dan een uur later weer, als een repeteerwekker, maar dan is het klaar. Als je dan nog niet je nest uit bent moet je het zelf maar weten, denken ze. Ik heb ze Kokkie en Grigio genoemd en tja, als je ze eenmaal een naam hebt gegeven dan ben je verkocht. Dus geen eieren en ook geen kuikentjes. Tant pis. Dat is de prijs van de liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten