Koning Joop in de knoop.

Toneelspelen heb ik altijd al gedaan, mijn moeder noemde me Greta Garbo en zei dat ik naar de toneelschool moest. Zij doelde waarschijnlijk op mijn dagelijkse aanstellerijen en imitaties van mensen uit onze omgeving. De toneelschool is het niet geworden, want ik was te dom om de H.B.S. te halen, maar niet getreurd, acteren kun je overal. De leukste herinneringen heb ik aan het toneel en de musicals bij kinderclub 'Jong Leven'. Daar is het zaadje geworpen. Daarna een tijd niks en pas weer in Zeeuws-Vlaanderen heb ik mij aagesloten bij een soort geëngageerd straattheater in Aardenburg. Hierboven een foto uit 'Koning Joop in de knoop', wat verwees naar onze toenmalige president Joop den Uil.

We speelden op straat, of in een tent, veranderden steeds van locatie. Ik was zwanger toen ik begon, later lag mijn dochtertje in een mandje achter de coulissen.

13 jaar later, in Muiderberg speelde ik nog een paar jaar bij 'Stuk voor Stuk' en van 2001 in Frankrijk bij een soort cabaret/vaudeville, waarmee we langs café's en feestzalen trokken.

En nu hier in la Normandie bij het Fun Theâtre. Bij de laatste productie was ik geen speler, maar co-regisseur. Het opgevoerde stuk van Alan Ayckbourn, werd twee avonden in Het Engels en twee avonden in het Frans opgevoerd en aangezien onze Engelse baas de Franse taal niet machtig is, vroeg hij mij of ik de Franse versie onder mijn hoede wilde nemen. En ik zei ja natuurlijk, want in navolging van Pippi Langkous is mijn motto: Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. 

Nou, het viel nog niet mee, maar ik heb er veel van geleerd. Volgende keer zeg ik weer geen nee.

De ziekenfondsloper en de carte vitale.

Al sinds we in Frankrijk zijn komen wonen, 21 jaar geleden, staat mijn voornaam op de zorgverzekeringskaart (la carte vitale), verkeerd gespeld. Daar had ik eigenlijk geen last van, maar de laatste tijd beginnen diverse instanties, zoals het labo en het ziekenhuis, er over te zeuren. Vooral nu 3 ziekenhuizen van plan zijn te gaan fuseren (waaronder het onze), moet de administratie kloppen. Mij werd dus verzocht ten spoedigste de verkeerde letter op mijn carte vitale te vervangen door de juiste. Daar ben ik nu al 3 weken mee bezig. 

De moeilijkheid zit hem hier in dat er geen loket is waar je naar toe kunt, alles moet on-line. Wat niet zo erg zou zijn als je daar je juiste vraag zou kunnen stellen, maar die vraag is er niet. Om te beginnen kun je kiezen uit. Kaart gestolen of kaart verloren. Geen van beide dus, maar je moet wel een van de twee aankruisen. Nou, verloren dan maar. Als je dat ingeeft blijkt dat je ook anomalie kunt aanvinken. Ja dat dekt de lading wel een beetje, er is iets niet goed, niet hoe het hoort. Maar wee als je dat doet, want dan wordt je kaart meteen geblokkeerd, wat dus gebeurd is. Je kunt een formulier downloaden waarop staat dat je kaart geblokkeerd is, maar je wel rechten hebt als verzekerde. Dit formulier downloaden lukt niet, want ze zijn helaas tijdelijk indisponibel. Ondertussen krijg ik een brief van de sécu thuisgestuurd. Ze dachten zeker, dit duurt te lang met die digi-kneus, we zullen het op de ouderwetse manier proberen. Hoera, graag. Pasfoto opplakken, paspoort scannen (iedereen heeft een scanner in huis), handtekening zetten en opsturen. Ja goed, maar dan komt het. Je mag je naam en adres niet zomaar veranderen, dan moet je contact opnemen met Caisse de l'Assurance Sociale. Dat is nu juist wat ik wil al die tijd. Vanmorgen om 9  uur het 4 cijferige nummer beginnen te bellen. Als je dit, druk 1. Als je dat, druk 2. Als je zus, druk 3, als je zo, druk 4. En dan maar wachten met een muziekje. Steeds hetzelfde deuntje tot 11 uur. Eén keer had ik daadwerkelijk een echte stem die Hallo zei. Ik riep hallo hallo hallo terug alsof ik mij aan een reddingsboei vastklampte, maar hij hoorde me niet en hing op. 5 keer heb ik opnieuw proberen te bellen. Steeds hetzelfde deuntje. Toen was ik het zat, wilde koffie en moest de hanen voeren.

Morgen gaan we een overval beramen op het kantoor van de C.P.A.M. in Alençon. Een behoorlijk afspraak maken kun je niet of het moet via datzelfde viercijferige nummer zijn en we weten hoe dat afloopt. 

Maar dan vroeger. Dan kwam de ziekenfondsloper iedere zaterdag een kwartje ophalen aan de deur, zoals alle leveranciers waar mijn moeder de hele week op de lat had gekocht. De schoenmaker, de bakker en  de verenigingen waar mijn moeder donateur van was. Als we vroegen: 'Waar is moeder'? antwoordde mijn vader somber: 'Die staat aan de deur mijn centen uit te delen.'

Het zou allemaal makkelijker worden met de digitalisering werd ons beloofd. Ik zie het alleen maar steeds ingewikkelder worden en velen met mij ben ik bang.