Al sinds we in Frankrijk zijn komen wonen, 21 jaar geleden, staat mijn voornaam op de zorgverzekeringskaart (la carte vitale), verkeerd gespeld. Daar had ik eigenlijk geen last van, maar de laatste tijd beginnen diverse instanties, zoals het labo en het ziekenhuis, er over te zeuren. Vooral nu 3 ziekenhuizen van plan zijn te gaan fuseren (waaronder het onze), moet de administratie kloppen. Mij werd dus verzocht ten spoedigste de verkeerde letter op mijn carte vitale te vervangen door de juiste. Daar ben ik nu al 3 weken mee bezig.
De moeilijkheid zit hem hier in dat er geen loket is waar je naar toe kunt, alles moet on-line. Wat niet zo erg zou zijn als je daar je juiste vraag zou kunnen stellen, maar die vraag is er niet. Om te beginnen kun je kiezen uit. Kaart gestolen of kaart verloren. Geen van beide dus, maar je moet wel een van de twee aankruisen. Nou, verloren dan maar. Als je dat ingeeft blijkt dat je ook anomalie kunt aanvinken. Ja dat dekt de lading wel een beetje, er is iets niet goed, niet hoe het hoort. Maar wee als je dat doet, want dan wordt je kaart meteen geblokkeerd, wat dus gebeurd is. Je kunt een formulier downloaden waarop staat dat je kaart geblokkeerd is, maar je wel rechten hebt als verzekerde. Dit formulier downloaden lukt niet, want ze zijn helaas tijdelijk indisponibel. Ondertussen krijg ik een brief van de sécu thuisgestuurd. Ze dachten zeker, dit duurt te lang met die digi-kneus, we zullen het op de ouderwetse manier proberen. Hoera, graag. Pasfoto opplakken, paspoort scannen (iedereen heeft een scanner in huis), handtekening zetten en opsturen. Ja goed, maar dan komt het. Je mag je naam en adres niet zomaar veranderen, dan moet je contact opnemen met Caisse de l'Assurance Sociale. Dat is nu juist wat ik wil al die tijd. Vanmorgen om 9 uur het 4 cijferige nummer beginnen te bellen. Als je dit, druk 1. Als je dat, druk 2. Als je zus, druk 3, als je zo, druk 4. En dan maar wachten met een muziekje. Steeds hetzelfde deuntje tot 11 uur. Eén keer had ik daadwerkelijk een echte stem die Hallo zei. Ik riep hallo hallo hallo terug alsof ik mij aan een reddingsboei vastklampte, maar hij hoorde me niet en hing op. 5 keer heb ik opnieuw proberen te bellen. Steeds hetzelfde deuntje. Toen was ik het zat, wilde koffie en moest de hanen voeren.
Morgen gaan we een overval beramen op het kantoor van de C.P.A.M. in Alençon. Een behoorlijk afspraak maken kun je niet of het moet via datzelfde viercijferige nummer zijn en we weten hoe dat afloopt.
Maar dan vroeger. Dan kwam de ziekenfondsloper iedere zaterdag een kwartje ophalen aan de deur, zoals alle leveranciers waar mijn moeder de hele week op de lat had gekocht. De schoenmaker, de bakker en de verenigingen waar mijn moeder donateur van was. Als we vroegen: 'Waar is moeder'? antwoordde mijn vader somber: 'Die staat aan de deur mijn centen uit te delen.'
Het zou allemaal makkelijker worden met de digitalisering werd ons beloofd. Ik zie het alleen maar steeds ingewikkelder worden en velen met mij ben ik bang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten