Een dagje op de urgence.

 

De uitslag van de bloedtest was zo alarmerend dat ik vanuit het lab gebeld werd door een dokter. Fikse ontsteking gevonden in het bloed, meteen de volgende morgen naar de urgence.

Woensdagmorgen denken we even bij de urgence antibiotica af te halen. Misgerekend, 's avonds was ik er nog. 

Ik werd op een bed met wieltjes gezet en naar een kamertje gereden. Kleed u zich maar uit dan komt er iemand naar uw been kijken. Uitkleden? Alleen de onderkant toch wel? Nee helemaal. Ik kreeg een soort operatiehemd aan, zo een die van achter sluit of niet sluit, zodat je in je ondergoed loopt en een aansluiting voor een infuus op mijn hand. De docteresse kwam, een heel lieve Tunesische vrouw, zij bekeek de knie en de wond die er 25 cm. boven zit. Die wond zit er al 12 jaar, hij gaat dicht, er vormt zich een rare dikke korst die na een paar weken afvalt en dan beginnen we opnieuw. Wij dachten allebei dat de infectie vandaar kwam. Er werd weer bloed getapt en ik kon op mijn rolbed naar de open ruimte gereden. Later werd er weer een radio van de knie gemaakt en dat was het voorlopig. Het wachten was nu op de orthopédiste die een punctie in mijn knie zou komen doen, maar hij kwam niet want hij zat vast op het bloc opératoire.

Op de duur, al ver in de middag, hebben de twee damesartsen het samen gedaan. De Tunesische had het nog nooit gedaan, maar wilde graag de ervaring opdoen onder het toeziend oog van arts 2. En het lukte, ze haalde er twee potjes mooi geel vocht uit die naar het lab werden gestuurd om te onderzoeken op bacteriën. Het was een hele intieme ervaring, zo wij met ons drieën,  alsof we iets stiekems aan het doen waren. Een nieuwe ervaring voor ons beiden, beetje pijnlijk wel maar verzacht door het aangename gezelschap.

Zij hoopte op een snel resultaat vanuit het lab en daarom moest ik wachten met het infuus aan mijn hand waar alleen water doordruppelde om hem open te houden. 

De hele dag heb ik daar gelegen, gezeten, want je kon het bed zodanig verstellen zodat je kon zitten en om je heen kijken. Eten en drinken mocht ik niet voor het geval er meer proeven moesten worden genomen. Ik zag steeds plateau's met heerlijk ziekenhuiseten voorbij komen, maar ik kreeg niks. En niemand die mij dat uitlegde. 

Er was veel te kijken, ik heb mij niet verveeld. Hier zie je pas hoe de gezondheidszorg aan het inploffen is. De verzorgers en artsen deden reuze hun best om te redden wat er nog te redden viel, renden de hele dag heen en weer, maar het gebrek aan specialisten stagneerde de boel. Zo bleven de meeste mensen daar de hele dag liggen, in een open ruimte met wat kunststof harmonica wanden tussen de bedden in. Je lag daar naakt onder je operatiehemd, ik kreeg het koud maar dekentjes waren schaars goed. Ik trok stiekum mijn legging maar weer aan en knoopte een vest rond mijn schouders. Af en toe kwam er wel een leerling een thermometer in m'n oor stoppen, maar verder moet je maar voor jezelf zorgen. Gelukkig loop ik nu, hetzij wankel, maar zonder brace en zonder krukken. Ik voelde mij gelijk een duivelskunstenaar op het toilet, wiebelend met het infuuszakje en de naald in mijn hand zwevend boven de toiletpot. En geen druppel ernaast! 

Niet alleen waren er liggende mensen, maar ook twee oudere mensen zittend op een stoel vast aan een infuus. De vrouw, die dement aandeed, deed voortdurend ontsnappingspogingen. De verzorgers spraken haar dan streng toe, blijkbaar moest het vochtzakje leeg voordat ze naar huis mocht. Een man zat er ook in zo'n stoel, de hele dag, een zwerverachtig type. Ik vroeg hem sinds wanneer hij daar zat. Sinds gister, zei hij. Maar ik slaap boven. 

Naast mij kwam een oude man die enorme stennis maakte, want hij wilde naar huis hoewel hij er nauwelijks was. Al het verplegend personeel probeerde op hem in te praten, maar niets hielp. Hij kreeg het voor elkaar, toen het personeel even niet meer op hem lette, om het infuus eruit te trekken en zich van top tot teen aan te kleden, met pet en al. Op de afdeling liep een zwarte dokter uit Afrika rond, een boom van een vent, over de 2 meter. Heel rustig begon hij een gesprek met hem. Imposant gezicht zo'n rustige reus tegenover dat opstandige kleine kereltje. Maar toen ik uiteindelijk in de hal zat te wachten tot Marimon me op zou halen, zat hij er nog, in zijn zondagse pak. Hij moet toch nog weer een keer uitgekleed en terug in bed. Of ze dat nog voor elkaar gekregen hebben weet ik niet.

De minister van volksgezondheid zou hier undercover eens een dagje moeten doorbrengen. Niet dat hij een oplossing zou brengen. Franse specialisten kijken wel uit om voor een habbekrats te werken. De meeste specialisten komen uit het buitenland. Ik las dat er buitenlandse artsen in ziekenhuizen werken die binnen 2 jaar een soort vergelijkend diploma moeten halen, als ze zakken gaan ze er uit. Maar zeiden deze artsen, hoe moeten we ons voorbereiden op deze examens als we 70 uur per week werken?

Afijn, ik ben weer thuis en wacht af. Bloed en knievocht staan op kweek. Ik probeer een antibioticakuurtje dat niet aanslaat en probeer mijn temperatuur er onder te houden met paracetamol. Dat lukt een beetje, maar niet helemaal. Verder moeten we gewoon afwachten..

Gelukkig heb ik Marimon die voor mij zorgt..

De tovenaar in het aquarium.

 

En dan heb je opeens een dikke knie, later op de avond een heel dik been. En geen huisarts. 's Nachts een pijnlijke toiletgang, strompelend aan Marimon's arm. In bed nog, het te volgen scenario bedenken. Eerst pharmacie voor krukken. Die hebben een paar voor mij te leen voor de dag. Ze sturen mij naar de urgence. De urgence dokter laat een echo maken. Hoe oud bent u? 75? Oh zal slijtage wezen, de méniscus, hebben we allemaal. Hij schrijft een recept voor pijnstillers, hele zware, met 10% opium er in. Lekker op geslapen, bijna de hele dag was ik onder zeil, maar ik kon er 3 dagen niet van kakken. En een attelle, een soort spalk dat het hele been stijf houdt. Hij schrijft geen prescription voor krukken, want hij wil niet dat ik die gebruik. Ik moet meteen een afspraak maken met een orthopédiste, zegt hij. Ja maar ik heb geen huisarts. Dan zorg je maar dat je er een vindt. Strenge man, chagrijnig ook en ik versta hem niet, hij mij ook niet, we zijn allebei buitenlanders. Van de pharmacie mag ik de krukken nog even houden. Tot zover heeft de Heer ons geholpen.

Volgende morgen bel ik het ziekenhuis en ik krijg een afspraak voor over een week! Nu dus inmiddels overmorgen.

Het grootste probleem blijkt echter dat de verhoging overgaat in koorts, die maar niet wil zakken. Waar komt die koorts vandaan? Terug naar de pharmacie. Ik stop met die zware pijnstillers en stap over op gewone Dolipran, die doet iets tegen de pijn maar is ook koortsverlagend. De koorts blijft, ik neem de Doli met steeds kortere tussenpozen. Ondertussen bestudeer ik het internet. Wat heeft koorts van doen met een dik been. Ik krijg allerlei alarmerende antwoorden. Meteen naar de huisarts, slecht teken, enz. Dat dacht ik zelf ook al, maar welke huisarts, waar?

De oplossing lag weer in de pharmacie. Sinds kort kun je daar teledokteren. Je neemt plaats in een soort spaceshuttle, stopt je Carte Vitale (ziekenfondskaart) in een gleuf en wacht af. Op het scherm verschijnt hoe lang de wachttijd is. Meer dan 20 minuten. Patience.

Je kan er ondertussen, om de tijd te verdrijven, je bloeddruk meten, je temperatuur opnemen en nog een paar dingetjes doen die ik niet kon thuisbrengen.

Op de duur, net toen ik mij er confortabel begon te voelen, ontwaardde ik iets wazigs op het scherm. Een wijze oude tovenaar verscheen tussen een groenig waas van algen en vroeg met liefdevolle stem wat mij scheelde. Eerst kwam ik van de weeromstuit met een warrig verhaal waarvan hij natuurlijk niets begreep. Hij vroeg vriendelijk of ik het nog eens wilde vertellen. Toen ging het goed, begreep hij het en bracht de juiste oplossing. Eerst bloed laten prikken, wel 7 buisjes, de sliert kwam zo uit een gleuf rollen, net als bij de bank. Dan kan ik met uitslag bloedtest goed beslagen ten ijs bij de specialist aan komen. Kan die meteen aan de slag met de juiste anti-biotica. En een recept voor een toverpoedertje, 3 keer per dag in te nemen zodat de verhoging constant blijft en ik geen koortspieken meer krijg. En het werkt. 's Nachts lig ik er heerlijk op te sudderen, heb mooi dromen en word badend in het zweet wakker. Zo komen we de dagen wel door. Het regent toch. En Léon, de poes ligt aan mijn stonde zachtjes te sterven. Of niet, bij poezen weet je het nooit.

Alles voor de kipjes.

 Woensdag kippenhok klaarmaken, nachthok uitvegen, waterbak schoonmaken, sloten op de binnendeur. Alleen de boormachine brandde door. Nieuwe besteld op het wereldwijde web. In de namiddag de hartjes opgehaald bij een kippenboer in het dorp. Zo koud bibberdebibber. Ons hok bij de kippenboer was veel warmer en minder tochtig.Ja ja, gaan we wat aan doen, ga nu eerst maar slapen, morgen zien we verder. De binnendeur provisorisch met touwtjes dichtgebonden. We waren er niks gerust op, die vuile wezels komen nog door de nauwste naden. Geen drinken nog voor vannacht, de boel bevriest toch. Waterbak staat reeds gevuld klaar voor morgen.

Donderdag. Marimon bevestigt met duct tape een Raychem verwarmingskabel onder de bak, want kipjes houden niet van bevroren water. Alleen de Super Sophisticated Hi Tech waterbak breekt onder Marimon's stevige greep. De hele  aanrecht en de vloer onder het water. Moeder staat al klaar met de dweil. Ze krijgen zolang het poezenwaterbakje.

Ras naar Point P- La Maison voor eenzelfde waterbak. We hoeven zodoende niet meer de verwarmingskabel onder de waterbak weg te slopen, maar verwisselen slechts van onderkant. 

Vrijdag. Ze leven nog. De postbode brengt de perceuse. Marimon gaat aan de slag in de zonnige vrieskou. Ik knip strootjes om de vloer mee te bestrooien.. Ze eten nog steeds niet, ik denk dat ze de maiskorrels niet door hun strot krijgen, ze zijn nog maar 6 maandjes oud en eisen babyvoer. Goed dan. Ik rijd weer naar de Point P. om ander voer te halen. Nu eten ze wel. Hoera. Het hok is vergrendeld en roofdierproof. We kunnen eindelijk rustig gaan slapen.

Zaterdag. Alles in orde. Alleen, ze willen helemaal niet uit het nachthok, veel te koud. Kunnen dus ook niet bij hun Hi Tech verwarmde waterbak. Dan maar om de paar uur het kleine poezenbakje vullen. Ja, ja, we hebben er weer een hele zorg bij...

Marimon heeft ook nog een stopcontact geïnstalleerd om de camera aan te bevestigen, want we willen wel weten welk type vuilak het op onze kipjes heeft voorzien, dan kunnen we een passende vangkooi kopen.  Alleen, hij kon de camera niet vinden. Dat wordt nog een dagje zoeken, maar dan zullen we het weten. De wraak zal zoet zijn.

  

 

Léon en het nieuwe jaar.

 

Het is afgelopen Léon. Voorbij de eindejaarsgezelligheid. In het dorp zijn ze de illuminations, de kerstverlichting aan het afbreken. De hele dag al lopen er mannetjes met kabels te slepen. Niet zo vrolijk als toen ze ze ophingen, een maand geleden. Straks de koek en zopie, de grote witte eettent en de draaimolen. Dan is het pleintje weer kaal tot 1 december.

Maar het nieuwe jaar is al weer op gang, met nieuwe plannen, nieuwe gezelligheid. Eerst de épiphanie-koek, waar wij al een voor-hapje van genomen hebben, nu nog een na-hapje bij de dorpsclub.

En dan begint het weer, de hele reut. Kennis maken met een nieuwe huisarts in Fougères, op 45 km. afstand, maar beter wat dan niks. Marimon die een nachtje met een holter gaat slapen. Mijn Keep-fit die weer gaat  beginnen, (zal tijd worden ook tijd ook, ik ben 2 kg aangekomen van het zitten (en eten). Het theater met een nieuwe productie eind maart, repetities beginnen deze maand. Naailes, mijn overhemdbloes die eindelijk af gaat komen (deo volente). Een nieuwe lente.., straks.

Maar eerst nog even winter. De regen is gestopt, de veluxramen zijn  bevroren. Morgen sneeuw, ik voel het. Rillerigheid in de botten. Er wordt minus 6 voorspeld. 

Wij krijgen ook weer kipjes. Vanmiddag een nieuwe kwekerij ontdekt. Hier in het dorp! We zijn er naar toe geweest, aardige mensen, tevreden kipjes. Heel keinschalig. Ik heb er 3 uitgezocht. Woensdag gaan we ze halen, eerst het slot van de binnendeur van de  ren repareren en de veren, die er nog steeds liggen van de moordpartij, uit het binnenhok vegen. Vanavond zetten we een valkooi met een lok-ei in de ren. Wat we met een eventuele vangst gaan doen is nog de vraag. Uitzetten in Fougères, als we er toch naar toe moeten volgende week (de nieuwe huisarts)? Wat vindt Léon?