De tovenaar in het aquarium.

 

En dan heb je opeens een dikke knie, later op de avond een heel dik been. En geen huisarts. 's Nachts een pijnlijke toiletgang, strompelend aan Marimon's arm. In bed nog, het te volgen scenario bedenken. Eerst pharmacie voor krukken. Die hebben een paar voor mij te leen voor de dag. Ze sturen mij naar de urgence. De urgence dokter laat een echo maken. Hoe oud bent u? 75? Oh zal slijtage wezen, de méniscus, hebben we allemaal. Hij schrijft een recept voor pijnstillers, hele zware, met 10% opium er in. Lekker op geslapen, bijna de hele dag was ik onder zeil, maar ik kon er 3 dagen niet van kakken. En een attelle, een soort spalk dat het hele been stijf houdt. Hij schrijft geen prescription voor krukken, want hij wil niet dat ik die gebruik. Ik moet meteen een afspraak maken met een orthopédiste, zegt hij. Ja maar ik heb geen huisarts. Dan zorg je maar dat je er een vindt. Strenge man, chagrijnig ook en ik versta hem niet, hij mij ook niet, we zijn allebei buitenlanders. Van de pharmacie mag ik de krukken nog even houden. Tot zover heeft de Heer ons geholpen.

Volgende morgen bel ik het ziekenhuis en ik krijg een afspraak voor over een week! Nu dus inmiddels overmorgen.

Het grootste probleem blijkt echter dat de verhoging overgaat in koorts, die maar niet wil zakken. Waar komt die koorts vandaan? Terug naar de pharmacie. Ik stop met die zware pijnstillers en stap over op gewone Dolipran, die doet iets tegen de pijn maar is ook koortsverlagend. De koorts blijft, ik neem de Doli met steeds kortere tussenpozen. Ondertussen bestudeer ik het internet. Wat heeft koorts van doen met een dik been. Ik krijg allerlei alarmerende antwoorden. Meteen naar de huisarts, slecht teken, enz. Dat dacht ik zelf ook al, maar welke huisarts, waar?

De oplossing lag weer in de pharmacie. Sinds kort kun je daar teledokteren. Je neemt plaats in een soort spaceshuttle, stopt je Carte Vitale (ziekenfondskaart) in een gleuf en wacht af. Op het scherm verschijnt hoe lang de wachttijd is. Meer dan 20 minuten. Patience.

Je kan er ondertussen, om de tijd te verdrijven, je bloeddruk meten, je temperatuur opnemen en nog een paar dingetjes doen die ik niet kon thuisbrengen.

Op de duur, net toen ik mij er confortabel begon te voelen, ontwaardde ik iets wazigs op het scherm. Een wijze oude tovenaar verscheen tussen een groenig waas van algen en vroeg met liefdevolle stem wat mij scheelde. Eerst kwam ik van de weeromstuit met een warrig verhaal waarvan hij natuurlijk niets begreep. Hij vroeg vriendelijk of ik het nog eens wilde vertellen. Toen ging het goed, begreep hij het en bracht de juiste oplossing. Eerst bloed laten prikken, wel 7 buisjes, de sliert kwam zo uit een gleuf rollen, net als bij de bank. Dan kan ik met uitslag bloedtest goed beslagen ten ijs bij de specialist aan komen. Kan die meteen aan de slag met de juiste anti-biotica. En een recept voor een toverpoedertje, 3 keer per dag in te nemen zodat de verhoging constant blijft en ik geen koortspieken meer krijg. En het werkt. 's Nachts lig ik er heerlijk op te sudderen, heb mooi dromen en word badend in het zweet wakker. Zo komen we de dagen wel door. Het regent toch. En Léon, de poes ligt aan mijn stonde zachtjes te sterven. Of niet, bij poezen weet je het nooit.