Wat hebben we het weer druk druk druk.

Marimon pakt de vijver aan.

Poes Samir moest naar de Véto en hij begreep niet waarom. Ik eigenlijk ook niet, want hij had alleen maar last van een vlooieninvasie, dus een pilletje leek me genoeg. Nu waren beide poezen al 3 jaar vlo-en luisvrij sinds ze van de dierenarts een wonderpil hadden gekregen. Deze pil dachten we even te gaan halen, maar zo simpel bleek het niet te zijn. Deze pil was alleen op recept te krijgen en wel nadat de poes door de véto goedgekeurd was. Nou goed dan, je gaat met je baby ook naar de zuigelingenzorg (maar die is gratis). Hij werd gewogen (4,6 kg), ze keek in zijn bek, kneep wat in hem en hij was goedbevonden voor een pipetje met gif dat in zijn nek werd gedruppeld. Over 3 maanden is het uitgewerkt en mag ik een nieuwe komen halen. Hij kreeg een recept voor een jaar, daarna wil ze hem weer zien. 58 euro voor een check-up van lik me vestje en een paar snert druppels die je ook bij de drogist kunt kopen. Poezekind, (die alleen zo wordt aangesproken in geval van ziekte of zwakte, als ze loopt te mekkeren heet hij, 'die kat' en als hij superklierig is, 'dat beest'), was er een nacht en een dag van van de kook. Ik weet niet of het door de druppels kwam of door het bezoek aan de véto. Bij-effect is dat hij harder krabt dan ooit. 

En dan was er de uitvaart van een kennis uit het dorp met wie ik een paar maanden geleden een gesprek had over het nut en de winst van nog een chemo kuur terwijl ze er al zo ziek van was en de tijdwinst misschien een paar maanden. Een maand geleden was het op en heeft ze nog door palliatieve zorg een rustige laatste maand kunnen hebben. Eindelijk wordt er  volgende maand in Frankrijk op een wet gestemd die voorziet in een waardig einde met palliatieve zorg en zelfs euthanasie. Dat een meerderheid in de kamer voor is, stelt me gerust. Maar zo'n kerkdienst waar geen einde aan komt, waarin de overledene de hemel in wordt gebeden en gezongen, zouden ze toch eens moeten afschaffen. Niemand om mij heen bad of zong met het bibberkoortje mee. De kerken krijgen ze niet meer gevuld en er is niet eens meer een pastoor. De kerkdienst werd geleid door een vriendin van ons die precies weet wanneer je moet gaan zitten of staan. Ik als dove met een gehoorapparaat, ook nog tegengewerkt door de resonantie van het kerkgebouw, heb er geen woord van verstaan en dus geen enkele emotie gevoeld. Toen eindelijk iedereen met de wijwaterkwast om de kist had gedanst en werd vrijgelaten, was het een opgelucht gekwebbel van jewelste op het kerkpleintje. Het werd nog heel gezellig bij een prikwijntje en een plakje cake in de salle de fête, waar zelfs de kersverse weduwnaar vrolijke klapzoenen uitdeelde. Bij een begrafenis zit zo'n kerk overigens wel tjokvol, want het hele dorp komt opdagen. Het is een dode's finest hour, alleen dat weet hij niet en dat is jammer.

Een paar dagen later, na een prachtige rit door rododenronland naar de Lidl waar wij allerlei verboden waar hadden ingeslagen zoals carpaccio, bloedige steaks, gerookte zalm en een grote doos negerzoenen, die we in een paar uur tijd helemaal leeggegeten hebben, want tenslotte leven wij nog en laten we dat vieren, zijn we  de vijver ingedoken om de overgebleven langzaam opdrogende kikkers te redden. Aan de hoge kant van de vijver gaan we een klein  opvangbadje maken, zodat de kikkers daarheen kunnen verhuizen zodat we de in de grote vijver een nieuw zeildoek kunnen leggen zonder dat de kikkers daaronder worden gesmoord. Nu maar hopen dat ze het snappen. Wordt vervolgd.

En o ja, we hebben een huisarts. Miguel Darriba Gonzalez y olé. Spreekt alleen maar Spaans. Hoera!

Nog geen hoop op een huisarts.

 Ik had mij voorgenomen mijzelf wat meer te verdiepen in het administratieve gedeelte van het huishouden waar ik deel van uit maak. Vanmorgen heb ik mij dan ook met frisse moed gestort in een hernieuwde zoektocht naar een huisarts ( de huisarts die we dachten gevonden te hebben, bleek na een paar weken verdwenen te zijn). Ik had in 'De Publicateur' (het plaatselijk sufferdje), gelezen dat er weer een verse huisarts bij was gekomen in Barenton, hier nog geen 10 km vandaan. Het tel. nr.van het Cabinet Médical waarin deze gevestigd zou zijn stond er bij vermeld. Kat in 't bakkie, dacht ik, en sloeg aan het bellen. Krijg ik zo'n apparaat waar ik gloeiend de pest aan heb. Tingelingeling, als u een professionnel de santé bent druk op 1. Nee ben ik niet. Als u contact wilt met het Cabinet Médical, druk 2. Ja dat wil ik. Tingelingeling, alle afspraken met de professionnels de santé moeten via de web site op www. huppeldepup. Goed, doen we dat. Krijg je zo'n leuk schema. Kiest u maar een dag en een uur uit, alles is nog leeg. Pefect! Vult u hier u naam in, daar telefoon, daar e-mail en daar, en nu komt het, het pass word van uw espace client. Maar ik ben nog geen klant, ik heb mijn eigen ruimte niet, ik wil klant worden!!!

Opnieuw bellen. Bent u een professionnel de santé, druk 1. Is uw kind onder de 3 stervende druk 2, Ligt u bloedend in het gangpad druk 3, bent u op weg om hoorndol te worden bel 4 (wij verbinden u door met de GGD). Géén nummer 5, zoekt u soms een huisarts? Nou wij hebben een hele leuke voor u, twee zelfs, zoekt u maar uit.

Ik ben er in arren moede naar toe gereden. Is tenslotte maar 9 minuten,  zonder files en door een prachtig landschap. Het genoemde Cabinet Médical bleek een onverwacht massief blok beton vol met gangen en wachtkamertjes. Je kan het zo gek niet bedenken of het zat er. Fysiotherapeut, Hypnotiseur, Pédicure, Magnetiseur, Iriscopiste, 2 huisartsen. Maar geen secretariaat, geen receptie, niemand tot wie je je kan wenden met een normale vraag. 

Waar gaan we heen met de cultuur en waarom is de jam zo duur?

Ik ga een boek schrijven: Ellis verdwaald in een loketloze wereld.

Kortom: Nog steeds geen hoop op een huisarts.

Rust en vrede bij de Chapelle voordat het onweer losbarst.

In dit paradijsje leven wij dus. Er zijn geen messentrekkers of fietsendieven. Geen amfetaminelabjes, (hoewel ik dat niet met zekerheid durf te zeggen, zoveel afgelegen boerderijen en leegstaande schuren, van die aardige paardenboer in het oosten des lands had ook niemand het verwacht, arme man, krijgt hij straks nog een miljoenenclaim op zijn dak). En Poetin weet niet waar Saint Mars d'Egrenne ligt.

Ik wilde eigenlijk naar het strand, want een mens is nooit helemaal tevreden, maar de hemel trekt dicht, het rommelt om ons heen, we kunnen het aan onze zorgen toevertrouwde lapje grond met toebehoren niet zomaar aan het spel der elementen overlaten. 

De boeren zijn al vanaf het eerste ochtendgloren bezig om het gemaaide gras binnen te halen, grassen noemden wij dat vroeger, en zo te horen is het gelukt, het is stil om ons heen.

Vlug maar de lucht in dit berichtje uit den vreemde, voordat de bliksem in de life box knalt en we weer een week geen internet hebben.