Het groeit en bloeit.

Nog steeds stralend weer en geen drupje regen. De moestuin ziet er niettemin stralend uit. Geen uitdrogingsverschijnselen èn door diezelfde droogte, geen slakken. 

Ook de appel, pruimen en kaki oogst zal overweldigend zijn dit najaar. 

Met de moestuin sta ik echter voor een dilemma. De prachtige nog steeds niet uitgebloeide korenbloem zal ik moeten rooien om er plaats te maken voor een of twee pompoenen. Maar hij wordt nog druk bezocht door een bijenkolonie. Wat te doen? 

En ik kom dus ook door die tuin of voornamelijk door die tuin, nauwelijks van het padje af, mijn leven speelt zich hier tot en met een paar dorpjes verder volledig af. Al mijn vriendin en kennissen wonen in die straal van 10 km. Nieuwe gezichten zie ik via de huurders van de gîte, aan wie we de laatste maanden steeds in perioden van enkele dagen verhuurd hebben en die bijna altijd een vader of moeder in het verzorgingshuis hebben die ze komen bezoeken. Zodoende zien we steeds dezelfde gezichten terug en ontstaat er een band, zoals met de huurders die vandaag aangekomen zijn en al voor de derde keer komen. Niet uit de omgeving deze keer, maar  helemaal vanuit het verre Nederland. Dat gaat weer gezellig worden! 

 

Moeders resten in het paradijs

 

Het schijnt dat het vandaag moederdag is, tenminste in Nederland en nog wat landen maar hier niet, dat is pas over 14 dagen. Dat mochten ze wel eens gelijk trekken, maar zelfs daar over is Europa het niet eens. Of gelijk maar afschaffen, want het is een raar feest, moeder ben je immers elke dag en niet een dag per jaar. 

Kijk in die urn liggen de resten van mijn moedertje, omringd door het schoenlappersplantje en het gebroken hartje midden in ons paradijs. Een beter plekje hadden haar resten niet kunnen wensen.

Ons paradijs ja, dat met de dag droger wordt. Vandaag zou het regenen, hadden ze beloofd en gister ook al en eergister, maar niks, altijd mooi weer. Het ziet er wel prachtig uit, niets van verdroging te zien. Waar we dan ook de meeste tijd mee bezig zijn, is ons paradijsje in stand houden, onkruid uitrukken, ontginnen, iets timmeren en repareren. Eigenlijk alleen voor onszelf, want wie komt hier nou. De postbode, een pakjesbezorger, wat kapelbezoekers (die altijd wel heel verrast zijn als ze hier binnen komen fietsen) en huurders van de gîte. Nou goed, het is een onschuldig tijdverdrijf en iedere passant die er een beetje gelukkiger van wordt is er een.