Een prachtige week.

Weer een prachtige week op Pied Sec plage en omstreken.
Twee keer naar het strand geweest om in te halen, want wij hadden ons hoofd er nog niet laten zien dit seizoen.

Marimon mocht een dagje uit het asiel, wel aangelijnd.

We begonnen de dag met 16 graden, net als het zeewater. Allengs werd het warmer en gingen de kleertjes uit.

De volgende dag werden we verblijd met het plotselinge bezoek van mijn broer uit Canada, die in Nederland bij de andere broers op bezoek was, maar wel even een uitstapje naar Zuid Frankrijk wilde maken om zijn zusje en Frankrijk te zien. Komt Mohammed niet naar de berg, dan komt de berg wel naar Mohammed.

Mijn broer heeft 3 jaar geleden een beroerte gehad en kon niet meer lopen, denken, voelen. Nu kwam hij in zijn eentje naar Europa. Petje af.

En ook met hem naar het strand natuurlijk.

Het overhemd ging nog niet zo gauw uit, want hij geloofde niet dat het 25 graden was. In Canada sneeuwt het al bijna.

En nu? Sinds gister regent het pijpenstelen. Niet leuk voor de kipjes. Eindelijk toch herfst?

Morgen verder.

Een vrolijk begin van de herfst.

Men zegt dat het herfst is.
Dit was vanmorgen, vanmiddag zouden we naar het strand, maar Marimon was nogal hoesterig en algemeen belabberd. 
Al zou je dat niet zeggen, als je hem zo zag.

Vorige week zaten wij ook aan de Gironde om naar een verhaal te luisteren dat onze vriendin Mélancolie vertelde. 
Een verhaal over moerasbewoners door de eeuwen heen. 
Het was in de morgen en nog fris, daar hebben we waarschijnlijk ons eerste koudje opgedaan.

Het was de dag van het patrimoine, het landelijk erfgoed. Je mag dan overal (gratis) in wat anders gesloten blijft. Zoals kerken, musea, kastelen. Een soort folkloristische dag.

 Le forgeron, de smid aan het werk. Dit sprak me wel aan omdat mijn voorvaderen in de lijn van mijn grootmoeder Hassebroek, generaties lang dit beroep hebben uitgeoefend. Mijn vader was dan wel geen smid meer, maar het zou wel wat voor hem geweest zijn. Lekker zijn kwaadheid eruit rammen op een stuk ijzer. Hij was ook gek op vuur. Ik ook trouwens.

 Wij wisten helemaal niet dat het la journée du patrimoine was. Wij weten nooit wat en lezen alles later in de krant, dat het zo leuk was en zo. Wij zouden slechts gaan kijken naar een vriend, die steenhouwer is en een demonstratie zou geven bij de kerk in Petit-Niort. Daar waren wij naar op weg. Wij waren daar trouwens nooit geweest, alleen langsgereden, terwijl het op 8 km. afstand ligt, een mooi dorpje is, en ook nog in bezit is van een hele mooie kerk.

Na dit vrolijke gebeuren nog even langs Paulette, want dat hadden we afgesproken. Dat was iets minder vrolijk. Ach jee.
Ik zal Paulette voor morgen bewaren, anders wordt het verhaal te lang.


Wel nog even een getuigenis waarom ik de hele week werk heb gehad om mijn laden en mappen op te ruimen. En nog niet klaar ben.

Ik bedoel maar. Dat schiet toch niet op?

De kasteelheer door de mand.

Het regent de hele dag en het begint nu ook te waaien. De eerste keelpijn van het seizoen breekt door. Nee hè, niet nu al.
Maar wel gezellig toch, de hele dag in huis und keine lust zu gar niks. Niet helemaal waar, vanmorgen naar Leclerc in Blaye, naast een stapel etenswaar, een oranje legging gescoord. Las bij mijn Facebookvrienden dat een roze legging niet mag. Maar een bruinachtig-oranje toch wel? Anders breng ik hem terug.

Donderdag was er braderie bij de Secours Populaire.
Dat houdt in: drie prullen voor 3 euro, i.p.v. één. 
Veel schiet je er niet mee op. Ik ben er dan ook voor om die hele braderie op te doeken en altijd alles per drie voor dezelfde prijs te verkopen. Maar wie ben ik? Zij luisteren niet naar mij.
Wij, de vrijwilligers, gaan tijdens de braderie traditiegetrouw samen lunchen. Dan eten wij luxe spullen, zoals gerookte zalm en geroosterde hammen, die de armen niet krijgen omdat ze anders denken dat het luilekkerland is bij de Secours. Wij gaan die dan lekker oppeuzelen met een flesje wijn erbij. Wij hebben er tenslotte voor gewerkt.

Ik was een beetje laat en iedereen zat al aan de gedekte tafel op mij te wachten. Maar hela, hola, wie zat daar aan die rijke dis met een air of hij daar geboren was? Dat kon toch niet zijn?
Het was een van de twee parels die ik enkele weken geleden beschreef in mijn verhaal over het mooiste en meest vervallen huis van Saint Bonnet. Hij had zich de afgelopen week, toen ik een middag afwezig was, gemeld als vrijwilliger en kwam meteen maar mee-eten. Tijdens de maaltijd leerde ik een geheel ander persoon kennen dan degene die in zijn eigen huis zo bescheiden en discreet de gevallen kasteelheer had gespeeld. Hier aan tafel had hij het hoogste woord en de grootste eetlust. Hij moest dagen niet gegeten hebben, want hij kon niet wachten tot iedereen had opgeschept, maar begon zich als een wilde vol te proppen, ondertussen scabreuze moppen debiterend en zich vol gietend met Beaujolais.

Toen hij zich even verwijderd had om naar zijn afspraak te gaan, stoof het hele gezelschap op mij af om inlichtingen over deze vreemde figuur in te winnen. Is het echt je buurman? Wie is het en wat doet hij? Nu kon ik ze ook niet veel wijzer maken, want ik had hem ook maar één middag meegemaakt tijdens de brocante in zijn tuin, alwaar hij zich allerliefst en beschaafd had gedragen.
Het bleek, dat hij hier bij de Secours allerlei verhalen had zitten ophangen over zijn vrouw die was weggelopen en alles had meegenomen, waardoor hij nu in een leeg huis zat, enzovoort.
Zij hadden hem een bed, een ijskast, een gasfornuis en wat al niet gegeven om door de tijd te komen, hetgeen de kasteelheer waarschijnlijk alweer verkocht had op zijn privé brocante.

Ik denk dat meneer gewoon aan de drank is. Ik denk dat niet alleen, ik weet het zeker. Een medewerker van de Secours tegen wie ik dit opperde, vond dat we hem een kans moesten geven. 
Dat moeten we ook, maar eerst naar het hospitaal voor een ontwenningskuurtje, anders heeft het geen zin. Kunnen we weer alles op slot draaien en wat kun je zo iemand nu laten doen.
Wat hij wil is handel voor zijn brocante en een hapje eten tussendoor. Maar daar komen ze wel achter. Ondertussen heb ik een probleem, want hij heeft geen vervoermiddel en wil met mij meerijden. Ammehoela. Ik ben niet de aangewezen persoon om verslavingshulp te bieden. Te weinig geduld.

Intussen regent het nog steeds. On verra bien, het is nog lang geen maandag en komt tijd, komt raad en misschien zelfs een opgedroogde hemel.

Toneel in eigen tuin.

Een groen kikkertje op je raamkozijn in de avond brengt geluk.


Klopt, want het is allemaal uitstekend verlopen zondag.
Zelfs het weer, want het zou regenen, nota bene. Na een miezerige morgen, brak echter de zon door en konden we buiten eten en daarna onze sketches doen. Leuk zo in je eigen tuin waar een ander de beste lokatie voor de voorstelling bepaalt. Ziet het er in eens heel anders uit.

Pick-nick 'Auberge Espagnol, wat wij vroeger een 'Amerikaanse fuif' noemden. Iedereen neemt wat mee.

Marimon kreeg het in zijn hoofd om ovenfrietjes te maken. Nou, dat ging er wel in!

Deze twee foto's weet ik niets van.

Ze zijn blijkbaar klandestien genomen met mijn toestel dat op tafel lag. Philippe likt de laatste mayo weg.

Zo'n heerlijk zonnige dag in eigen tuin, misschien wel de laatste dit seizoen en de laatste in eigen tuin. Neeeee!!! Ik wil niet meer weg.

Mooie stadjes om te wonen.

September en nog steeds 28 graden bij een volle zon. 

Weer naar de garage in Saintes geweest om twee nieuwe banden onder Laila te plaatsen en de gaatjes in de pot catalytique te laten dichtlassen, opdat deze nog een jaartje zit en wie weet langer, net zo lang tot wij genoeg centjes gespaard hebben om de puberende Laila in te ruilen tegen dit babyblauwe schuimpje.

Daarna natuurlijk 20 km naar boven om Saint Savinien nog eens van boven tot onder te bekijken. Viel niet tegen op een doordeweekse dag. Wij hadden het stadje alleen nog maar op zondag gezien, en maar een helft ervan. Blijkt er niet alleen een rivier met een haventje te zijn, maar ook nog een centrumpje, met bakker, slager, pharmacie, maison de la presse en P.M.U. café.

Op de terugweg naar Saintes, weer zo'n mooi stadje aan de Charente. Taillebourg, met een heuse burcht met droge slotgracht en parken rondom. Waarvan geen foto's. Wel een groot opknappand aan het spoor.

Een overdekte markt. Achter de tralies zit glas, vandaar de reflexie van de huizen op het plein.

 Kiekje van bovenaf.

En veel van dit soort huizen rondom de burcht.

Een wisselwachtershuisje dat helaas niet te koop was.

Nu zijn we nog vergeten een foto te maken bij het mooiste plekje, een klusje huizen, heel intiem aan de Charente. Daar waren we helemaal stil van. Volgende keer.

Hier op het erf gaan we intussen door met opknappen, tuin snoeien, om het geheel maar zo appetijtelijk mogelijk er uit te laten zien.
Maar hoe kun je nu tuinieren als er van die prachtige herfstexemplaren je pad versperren. Kijkt goed.

Hier vergroot:

Dan tot slot, de hartelijke groeten van poesje Samir, die zich steeds schandelijker gaat gedragen. Welke poes ligt nu zo te kijk.

Hij denkt zeker dat hij genezen is.