Het regent de hele dag en het begint nu ook te waaien. De eerste keelpijn van het seizoen breekt door. Nee hè, niet nu al.
Maar wel gezellig toch, de hele dag in huis und keine lust zu gar niks. Niet helemaal waar, vanmorgen naar Leclerc in Blaye, naast een stapel etenswaar, een oranje legging gescoord. Las bij mijn Facebookvrienden dat een roze legging niet mag. Maar een bruinachtig-oranje toch wel? Anders breng ik hem terug.
Donderdag was er braderie bij de Secours Populaire.
Dat houdt in: drie prullen voor 3 euro, i.p.v. één.
Veel schiet je er niet mee op. Ik ben er dan ook voor om die hele braderie op te doeken en altijd alles per drie voor dezelfde prijs te verkopen. Maar wie ben ik? Zij luisteren niet naar mij.
Wij, de vrijwilligers, gaan tijdens de braderie traditiegetrouw samen lunchen. Dan eten wij luxe spullen, zoals gerookte zalm en geroosterde hammen, die de armen niet krijgen omdat ze anders denken dat het luilekkerland is bij de Secours. Wij gaan die dan lekker oppeuzelen met een flesje wijn erbij. Wij hebben er tenslotte voor gewerkt.
Ik was een beetje laat en iedereen zat al aan de gedekte tafel op mij te wachten. Maar hela, hola, wie zat daar aan die rijke dis met een air of hij daar geboren was? Dat kon toch niet zijn?
Het was een van de twee parels die ik enkele weken geleden beschreef in mijn verhaal over het mooiste en meest vervallen huis van Saint Bonnet. Hij had zich de afgelopen week, toen ik een middag afwezig was, gemeld als vrijwilliger en kwam meteen maar mee-eten. Tijdens de maaltijd leerde ik een geheel ander persoon kennen dan degene die in zijn eigen huis zo bescheiden en discreet de gevallen kasteelheer had gespeeld. Hier aan tafel had hij het hoogste woord en de grootste eetlust. Hij moest dagen niet gegeten hebben, want hij kon niet wachten tot iedereen had opgeschept, maar begon zich als een wilde vol te proppen, ondertussen scabreuze moppen debiterend en zich vol gietend met Beaujolais.
Toen hij zich even verwijderd had om naar zijn afspraak te gaan, stoof het hele gezelschap op mij af om inlichtingen over deze vreemde figuur in te winnen. Is het echt je buurman? Wie is het en wat doet hij? Nu kon ik ze ook niet veel wijzer maken, want ik had hem ook maar één middag meegemaakt tijdens de brocante in zijn tuin, alwaar hij zich allerliefst en beschaafd had gedragen.
Het bleek, dat hij hier bij de Secours allerlei verhalen had zitten ophangen over zijn vrouw die was weggelopen en alles had meegenomen, waardoor hij nu in een leeg huis zat, enzovoort.
Zij hadden hem een bed, een ijskast, een gasfornuis en wat al niet gegeven om door de tijd te komen, hetgeen de kasteelheer waarschijnlijk alweer verkocht had op zijn privé brocante.
Ik denk dat meneer gewoon aan de drank is. Ik denk dat niet alleen, ik weet het zeker. Een medewerker van de Secours tegen wie ik dit opperde, vond dat we hem een kans moesten geven.
Dat moeten we ook, maar eerst naar het hospitaal voor een ontwenningskuurtje, anders heeft het geen zin. Kunnen we weer alles op slot draaien en wat kun je zo iemand nu laten doen.
Wat hij wil is handel voor zijn brocante en een hapje eten tussendoor. Maar daar komen ze wel achter. Ondertussen heb ik een probleem, want hij heeft geen vervoermiddel en wil met mij meerijden. Ammehoela. Ik ben niet de aangewezen persoon om verslavingshulp te bieden. Te weinig geduld.
Intussen regent het nog steeds. On verra bien, het is nog lang geen maandag en komt tijd, komt raad en misschien zelfs een opgedroogde hemel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten