Een vrolijk begin van de herfst.

Men zegt dat het herfst is.
Dit was vanmorgen, vanmiddag zouden we naar het strand, maar Marimon was nogal hoesterig en algemeen belabberd. 
Al zou je dat niet zeggen, als je hem zo zag.

Vorige week zaten wij ook aan de Gironde om naar een verhaal te luisteren dat onze vriendin Mélancolie vertelde. 
Een verhaal over moerasbewoners door de eeuwen heen. 
Het was in de morgen en nog fris, daar hebben we waarschijnlijk ons eerste koudje opgedaan.

Het was de dag van het patrimoine, het landelijk erfgoed. Je mag dan overal (gratis) in wat anders gesloten blijft. Zoals kerken, musea, kastelen. Een soort folkloristische dag.

 Le forgeron, de smid aan het werk. Dit sprak me wel aan omdat mijn voorvaderen in de lijn van mijn grootmoeder Hassebroek, generaties lang dit beroep hebben uitgeoefend. Mijn vader was dan wel geen smid meer, maar het zou wel wat voor hem geweest zijn. Lekker zijn kwaadheid eruit rammen op een stuk ijzer. Hij was ook gek op vuur. Ik ook trouwens.

 Wij wisten helemaal niet dat het la journée du patrimoine was. Wij weten nooit wat en lezen alles later in de krant, dat het zo leuk was en zo. Wij zouden slechts gaan kijken naar een vriend, die steenhouwer is en een demonstratie zou geven bij de kerk in Petit-Niort. Daar waren wij naar op weg. Wij waren daar trouwens nooit geweest, alleen langsgereden, terwijl het op 8 km. afstand ligt, een mooi dorpje is, en ook nog in bezit is van een hele mooie kerk.

Na dit vrolijke gebeuren nog even langs Paulette, want dat hadden we afgesproken. Dat was iets minder vrolijk. Ach jee.
Ik zal Paulette voor morgen bewaren, anders wordt het verhaal te lang.


Wel nog even een getuigenis waarom ik de hele week werk heb gehad om mijn laden en mappen op te ruimen. En nog niet klaar ben.

Ik bedoel maar. Dat schiet toch niet op?