In mijn bananenshirt aan de Grote Oceaan.

Gister een dagje naar de overkant, doel was: de Grote Oceaan.
Bijkomend doel was: Het bijna instortende flatgebouw.
En wat doen we? We graaien in een berg zeer afgeprijsde kleren op een markt en kopen een leren dokterstas die we niet nodig hebben. 
Maar nu we hem toch hebben, gaan wij er een nuttig gebruik bij zoeken, zoals b.v. 'kleine medische ingrepen aan huis', zowel op physiek, als mentaal of psychisch vlak. Zelfs hartepijn zou in aanmerking kunnen komen om behandeld te worden. 
Enfin, we zien wel.

De oceaan was heerlijk, een verademing, na al die wijn.

Want eerlijk gezegd, loop ik niet warm voor de wijnstreek en al helemaal niet voor wijnkastelen, die tenslotte bij elkaar gesprokkeld zijn over de rug van een ander. Dat kon in vroeger dagen de arme plukker zijn, slaaf van het landgoed. Nu wordt mechanisch geplukt en gespoten. Er wordt  alleen nog gebruik gemaakt van mensen om te snoeien en slierten op te binden.
Maar die Chateaux staan er nog steeds en worden onderhouden door diezelfde wijnboer, zodat we kunnen concluderen, dat deze nog altijd grof geld verdient aan zijn wijn, een produkt dat niemand nodig heeft en zelfs schadelijk voor de gezondheid is. Ik begrijp niet dat er zo'n toestand gemaakt wordt van zo'n rood, roze of wit drankje. Ik krijg er alleen maar slaap van.

Geef mij maar een jonge klare.

Goed, wij kwamen niet voor de kastelen, maar voor de oceaan en die was weer enorm. En voor het werk van die oceaan.
In een paar jaar tijd heeft hij het voor elkaar gekregen, in samenwerking met wat stormpjes en vloedgolfjes, om 300 meter van de duinen af te knabbelen. 

Dertig jaar geleden werd dit flatgebouw op het duin neergezet, ver genoeg van het water om geen gevaar te lopen. Dacht men.

Nu staat het aan de rand, en de bewoners zijn vriendelijk verzocht om op te krassen.

Komende winter ligt het waarschijnlijk in zee. 

Op het terras in Soulac. Ik kijk wat chagrijnig, maar dat was ik niet, het was de concentratie. Het is nog een heel gedoe zo'n selfie.

Dit huisje stond in Soulac. Het is een opknappertje, maar zo mooi. Veel mooier dan een wijnkasteel. Het stond aan de weg, een stille straat, tenminste nu, buiten het seizoen en ik zie mijzelf (met Marimon) daar zitten, achter de pilaren, waar het terras zo'n twee meter breed is. Precies groot genoeg voor een tafel met wat stoelen aan de ene en een paar luie stoelen aan de andere kant. En een bak voor bloemen aan de voorkant. Die stond er al, en ik dacht mij er wat viooltjes in. Verder geen tuin, want daar zijn we dan te oud voor.

Daar ligt de bac voor de terugtocht al op ons te wachten.

Wat een heerlijk gedoe toch altijd weer om al die auto's er op te krijgen. En wat knap van die stuwadoors om alles op de centimeter te laten passen. 

Dag Médoc, het was weer een leuk uitje.

En wat ik nu het allerleukste vond, was dat ik tot twee keer toe werd aangesproken over mijn bananenshirtje.

Andy Warhol? vroeg een dame. Nee, Hennis & Maurits, zei ik.

Een flinke bos hout voor de deur.

Kijk Ellis heeft weer een flinke bos hout voor de deur, met vakmanschap door Marimon en buurman Tourtelot opgestapeld.
Nu mag de winter beginnen. Maar eerst de herfst nog.

Hier zaagt Marimon een gat in de bambou om plaats te maken voor het bij de buurman bestelde hout. Voor het eerst geen hout uit eigen bos. We moeten toch wat overhouden.

Wat een heerlijk begin van de herfst weer. Des morgens lekker fris, zodat de kippen en ik ons uit kunnen leven op het erf, en overdag warm met een zonnetje.

Eergister voelden Léon en ik de herfst naderen. Voor het eerst weer iets om mijn benen. Dat voelde heel vreemd, maar het was niet voor lang, gelukkig. 

 Nu weer stralend en zondag gaan we naar de zee. De échte dit keer, de grote océaan. Kijken of het flatgebouw al in zee is gezakt en tevens naar alle andere rampen die daar staan te gebeuren door het afkalven van de duinen in combinatie met illegaal bouwen. 


Gisteravond opening van het theaterseizoen in 'La boîte à jouer'.
Er werd echter niet gespeeld dit keer, de artiesten vertelden alleen over hun te geven voorstellingen. Je kunt goed merken dat het geld op is in cultuurland, maar de sfeer was er niet minder om.

 

Vredesdemonstratie Den Haag 1983.

Vandaag zou ik moeten gaan lopen voor het klimaat, vind ik, maar ik ben zoals gewoonlijk te lui om helemaal naar Bordeaux te gaan, de enige plaats in de omgeving waar beseft wordt dat we het klimaat zelf aan het veranderen zijn. Op het platteland krijgt Europa de schuld als er te veel of te weinig regen valt, hagelstenen de oogst vernietigen, of wilde stormen hun populieren platwaaien.

Europa, of de linksen.

Vroeger, toen ik nog jong, krachtig en vol goede moed was, liep ik om de haverklap mee in een demonstratie. Voor de vrede, tegen de atoom, noem maar op.
Niet voor of tegen het klimaat, nee. Dat bestond toen nog niet.

In 1983 b.v., tegen de kruisraketten. 550.000 deelnemers. Wat een happening was dat.


http://vimeo.com/40212514

Klik op bovenstaand.

Wat mij heel scherp bij gebleven is, waren de ouden van dagen, die van achter de ramen van een bejaardenhuis, met kromme rheumavingers het V teken maakten. De tranen liepen mij over de wangen en nog beroerd het mij als ik daar aan terugdenk.

Maar nu de terugreis. Wij waren met een groepje mensen, een stuk of 12,13, waaronder mijn twee kinderen, in mijn Ford Transit busje vanuit Zeeuws-Vlaanderen naar Den Haag afgereisd.
Ik zou heen rijden, onze vriend Pino terug. So far so good.

Maar 'tra dire e fare c'è in mezzo il mare', ofwel: 'de zee zit tussen zeggen en doen'. Zo'n vredesdemonstratie heeft weliswaar een serieuse doelstelling, maar is tegelijkertijd een vrolijke bedoening, die vaak uitmondt in een feest. Toen we naar huis terug zouden gaan, kondigde Pino aan dat hij niet kon rijden omdat hij zo stoned als een garnaal was. Maar ik ben teut!, riep ik wanhopig. 

Pino kon zijn ogen echt niet open houden en ik nog wel, dus daar gingen we. Ik knarsetandend van chagrijn, want dat hadden we niet afgesproken. Tot overmaat, begon halfweg de radiator te koken.
Ik wist wel dat hij een beetje lekte en dat hij af en toe bijgevuld moest worden, maar daar had ik in de euphorie van het vredesfeest niet meer aan gedacht. Wij hebben liggend in het gras de boel af laten koelen en toen de radiator gevuld met slootwater! 

Niks aan de hand, we kwamen netjes thuis. Maar ons Fordje heeft niet lang meer geleefd nadien. Hier sieren de kinderen hem op voor zijn uitvaart. Hij gaat definitief naar de sloop.

Een nieuwe dag op Pied Sec plage.

De laatste zomerdagen, zacht rustig, windstil. Het wordt kaler in de natuur en ik help een handje mee. Is het voorjaar de tijd voor het zaaien en planten, nu is het tijd voor kaalslag.

Hoewel ik al een liaison had met de débrousailleuse, heb ik er een nieuw vriendje bij genomen: het schrobzaagje. Deze gaat mij helpen in de strijd tegen de bamboe. Het veld moet zeker met de helft slinken. Zaagjes grommen, zaagjes brommen, ruisend valt de bamboe. Geef mij een machine in mijn handen, liefst een die veel lawaai maakt, en ik kan niet meer stoppen. Nog eentje, nog eentje....nog eentje....... en 's nachts gierende pijn in mijn reumatische artritishand. Ik heb het opgezocht op internet, diagnose klopt helemaal, hoef er niet voor naar de huisarts.

Carpaal Tunnel Syndroom.

Nu ik weet hoe het heet, ga ik gewoon door met maaien, knippen en zagen. Alleen slaap ik er slecht door, en dan ook nog die katten die de hele nacht aankomen met cadeautjes voor mij, levend  of net niet meer.

Weer zo'n mooitje met een maskertje voor. Waar ze die toch vandaan halen?

Niet zo leuk voor de kikkertjes, maar ja, die bakken moeten toch een keer schoon.


En ook onweer, de hele nacht. Gelukkig had ik net de waterbakken geleegd en schoongemaakt. Daar zat me toch een vieze laag drab in van jaren..en de nieuwe pomp kan daar niet tegen, vandaar.
Gister was hier net toevallig een koppel eco- Belgen om een kipje te adopteren. Parrainer noemen ze dat hier. Parrain peetvader. Parraine petemoei. Dat dekt wel de lading. Tijdens hun bezoek begon het plotseling keihard te regenen. Ofwel twee minuten voor de bui losbarstte zag de peetvader het aankomen en hebben we samen de waterbakken terug op hun plaats gezet en vastgemaakt aan hun aansluiting. Na een half uur waren ze weer vol.  
Elders in Frankrijk waren er weer de gewoonlijke overstromingen. Je raakt gewend aan dweilende mensen en drijvende automobielen op het journaal. Afijn, zondag ga ik meelopen met de mars voor het klimaat, misschien helpt dat.

Deze twee vinden nattigheid niet zo erg. Wat zouden ze hier toch aan het doen zijn? De bol is van een elastisch materiaal. Beetje gel-achtig.

Ben net even gaan kijken, maar slakken én bol zijn verdwenen.
Ra ra? Maar de kippen zijn natuurlijk ook langs geweest en die zijn niet zo zachtjes in de omgang.

Stelletje vandalen...

Over oude mensen en de dingen die voorbijgaan.

Op gegeven moment besefte ik, dat ik het vrolijke, kleine, oude vrouwtje op de grote opoe-fiets al een hele poos niet gezien had. Vast dood of in een tehuis, dacht ik. Maar op een dag, een paar weken geleden toen ik een fietstochtje zou gaan maken, stond zij daar plotseling, gewoon voor haar huis. Nee, ze was niet dood en zelfs niet ziek, de dokter had haar slechts afgeraden nog te fietsen nadat zij een duizeling had gehad. Minder mobiel, dus minder zichtbaar.

Zo verdwijnen er elk jaar enkelen van de oude garde uit de circulatie. Je mist ze niet gelijk, maar het wordt leger.

Zo ook toen we de Dyane van Franck kochten. Er kwamen altijd twee broers naar de bijeenkomsten in de Mairie. Ineens was het er nog maar een. Hij wilde graag van zijn broers auto af, want hij kon er niet mee overweg en hij had er al een. Toen we de auto gingen bekijken vertelde hij over zijn broer en hoe eenzaam hij nu was. Van de buren hoorden wij dat de broer zich had verhangen in de schuur. Van het kleine vrouwtje op de grote fiets, hoorde ik dat het in de familie zat. Zijn zus had zich ook van het leven beroofd, twintig jaar geleden al. De achtergebleven man van die zus, die ik ken van de gemeenteraad waar ik een blauwe maandag deel van heb uitgemaakt en die tijdens de laatste Driekoningenborrel in de Mairie, een malaise kreeg, heeft er nu een echte overheen gekregen, hoorde ik gister, weer in de Mairie, waar we bijeen waren om een comité des fêtes op te richten. Ik weet niet of hij nog leeft, maar er werd gefluisterd dat als hij er nog uit komt, hij niet meer zal zijn dan een légume (een groente). Dat is er weer een.

En nu is Francky ook dood, een jaar na zijn broer, netjes in het ziekenhuis, waar hij slechts op bezoek was voor een controle aan zijn arm, waarmee hij een poosje terug uit een boom was gevallen.
Ik ben zijn graf gaan zoeken en na wat navraag en speurwerk, voilà. Een heuse tombe, waarin zijn ganse familie, broer incluis.

Ik heb de prulletjes die we in de Dyane hadden gevonden, een paar klompjes, een soort médaille en een stoffen staartje, aan de tombe vastgemaakt. Toevallig zat er ergens een handig haakje. 

Het staat wat ontheemd op zo'n chique tombe, tussen de dure kruizen en kunstboeketten. Maar iemand zal het herkennen.

Ieder jaar wordt het leger tegen de wand in de Salle des Fêtes tijdens de Nieuwjaarsborrel. Daarom willen mensen vaak niet daar gaan zitten. Dan ben je er volgend jaar niet meer!

Wij voelen ons nog zo sterk en gezond, dat we het erop wagen.
Hoewel wij ons er van bewust zijn dat wij het noodlot tarten. 

De burgermeester, ook overleden dit jaar.








De laatste drie mohikanen van vorig jaar. 

Ik was steeds van plan om ze te interviewen, maar het is er niet van gekomen, zoals dat meestal gaat.

Ik heb toen nog met een van hen gesproken, een interessante dame. Maar ik heb haar niet meer opgezocht en nu is het te laat, want dit jaar heb ik haar niet meer gezien...

Een warme thuiswacht op Pied Sec plage.

Op Pied Sec plage is het niet te harden van de hitte. Nu, in de avond, met alle ramen open, en een briesje langs mijn rug, komen mijn hersens weer een beetje op gang, zodat er misschien een blogje uitgeperst kan worden.

's Morgens is het heerlijk. De eerste uren van de dag blijft het nog een ietsje fris, waardoor enig noodzakelijk tuinwerk verricht kan worden, wat eten in huis gehaald en wat eiers rondgebracht kunnen worden.

Na de middag wordt het binnen blijven. Koken, poetsen, lezen of tukjes doen. Of hangen in een ligstoel onder een struik of boom.

Keuze genoeg: 

Onder de Grenadier

Of onder de Lagerströmia (Lila des Indes)



Maar hey! Ik heb daar helemaal geen tijd voor. La rentrée is op 1 september ingegaan, iedereen terug naar school en kantoor. In mijn geval, bij ontstentenis van een betaalde werkkring, zijn er de clubjes en verenigingen, het vrijwilligerswerk en mijn kippenhotel.

Wij moeten weer sporten en toneelspelen, arme mensen door de tijd helpen en eieren rapen. Ik ren me dus rot de hele dag, temeer daar Marimon (mijn kok en boodschappenboy) op zangstage is. (Waar ik langzamerhand aan begin te twijfelen, aangezien mij meer foto's vanuit zwembaden worden toegestuurd, dan vanuit kerken). 

Ik heb de thuiswacht, en geniet met volle teugen van deze heerlijke nazomer (hoewel een beetje minder warm mag ook).

Nu ik geen moestuin meer heb, wordt mij aan alle kanten  groenten en fruit aangeboden en anders heb ik de bio-boer op loopafstand (die trouwens ook mijn eiers afneemt, waardoor ik nu een tekort i.p.v. een teveel heb, vooral omdat er nog steeds illegaal gelegd wordt op dit terrein, morgen eens een serieuse speuractie houden).

En in de nacht, zijn er de cyclaampjes, heel klein en verlegen.

Ik houd het nog wel even uit hier..

Mijn kippenpension. Ma pension de poules.

De kipjes zijn bijna volgroeid, knap, vriendelijk, jammergenoeg van dom tot oliedom, maar inmiddels redelijk afgericht en regelmatige leggers. Als ik alleen maar wist waar. Sommige leggen hun eitje netjes op de daartoe bestemde paats, maar de meerderheid maakt er potje van, wat wel goed uitkomt indit geval, want ik weet nu al niet meer waar ik met al die eiers heen moet.

Mijn handel werkt dan ook nog maar op halve kracht. 'Kan ik hier ook eieren kopen?' Ja hoor mevrouw, maar dan moet u ze zelf gaan zoeken, hier heeft u een mandje.

Dit is het eierkistje, voormalig mussenflatgebouw. Maar aangezien deze er niet happig op waren, heb ik het maar omgebouwd tot eierkist.

Zelfbediening.

Overal droppen zij hun kostelijke creaties. Allemaal kwartjes die niet in het blikje geraken.

Iets verder....

Nog iets verder...

Gevonden!!

Inmiddels weet ik van de meeste hun geheime plekje, maar nog niet van allemaal. Ik hoop dat toch voor de winter in kaart te hebben.

Gelukkig zijn straks alle adoptieouders terug van vakantie en kunnen ze hun rechtmatige portie eieren komen ophalen, want nu ben ik verplicht om overal op visite te gaan om mijn eiers uit te delen. Goed voor mijn sociale leven, dat wel.

Des avonds.

Bedtijd.

Als ze naar bed moeten, willen ze ineens van alles. Nog wat water drinken,wat graantjes pikken en liefst nog een langdurig  zandbad.

Eindelijk binnen. Nog een hoop gestommel en gerommel. Wie slaapt waar vanavond?

Deurtje dicht. Afgelopen. Tot morgenochtend half acht, dan komt jullie cipier weer open doen. Het houdt mij wel in een strak ritme!