Wij denken ons stekje gevonden te hebben. Als onze kopers in spé deze week het compromis de vente tekenen en wij dan volgende maandag ook, en de verkopers van dit huis niet onverwacht, onderhands, ongelegen, ondermaats en onder de prijs dit droomhuis van de hand doen, dan is het ons. Volgende week woensdag hebben we een afspraak voor bezichtiging. Weer naar Normandie!!
In een gehucht, we weten niet welk, op tien km. van Domfront, staat deze prachtige fermette, zoals de makelaar het noemt. Ik zie er weinig boerderijachtigs aan, maar het zal wel drastisch verbouwd zijn. De eigenaars zijn Engelsen, dat hadden we al uitgeknobbeld, want: Wat staat er boven de afzuigkap?
Het is helemaal alles wat we willen. Groot, veel slaapkamers om al onze vrienden en familieleden te kunnen herbergen. Een grote keuken waarin je kunt eten! Of dobbelen of kwartetten of/en wijntjes drinken. Een terras met wat struikjes, maar verder niet te veel perken om te onderhouden, hoewel ik die natuurlijk wel weer ga aanleggen, mijzelve kennende. Geen moestuin meer, maar wel een enorme weide met poelen/vijvers, bij te houden door Marimon met zijn grasmaaitrekkertje, in samenwerking met de kipjes.
Er schijnt ook een huisje bij te zijn, eventueel in te richten als gîte!
Dus er is hoop voor onze trouwe klanten.
Garage en werkplaats?
Achterkant.
Jullie zullen begrijpen dat wij lichtelijk de zenuwen hebben.
We shiver with anticipation!!
Vanmorgen vroor het voor de eerste maal deze winter twee graden. Voor het eerst ruiten krabben. Hoe wonderschoon is de wereld.
Onderweg naar mijn verzorgpoezen. Aangezien alle Engelsen in Engeland zitten met de Kerst, en wij thuisblijven, hebben we een poezenronde in de morgen. Eten, controle en wat gezelschap.
Poezen blij, baasjes gerust.
Zo een keuken zoals op mijn poezenadres, wil ik ook wel.
Alle kamers in dit huis zijn zo groot. De eigenaren worden een dagje ouder en willen er eigenlijk van af, maar het is niet het moment om huizen te verkopen, zeker niet twee van die kasten naast elkaar in één koop.
Uitzicht vanuit de hal op de tuin.
En deze twee, idem.
Onderweg wat eieren afleveren bij de bio-boer.
Ik had niet verwacht dat mijn eierproject zo'n succes zou hebben. Juist nu ze wegens winter en de rui wat minder leggen, word ik bestormd via mails en telefoontjes om alsjeblieft, ik was eerst, eieren en nog meer eieren. Ik doe net als de aannemers hier, beloftes die ik niet na kan komen. Morgen misschien, overmorgen wellicht, na de kerst zeker. En dan is er ook nog een kipje verdwenen gister, zo maar op klaarlichte dag. Een vos? een wezel? een buizerd? Bij het tellen voor sluitingstijd gisteravond miste er een zwartje. Nergens veren op het terrein. Weer een ei minder.
Deze foto's zijn allemaal genomen in het schone, eeuwenoude, instortende dorpje, Saint Georges des Agoûts. Waar nog slechts twee personen wonen: bio-boer piggelmee en zijn vrouwtje tureluur .
Als het morgenochtend weer zulk mooi vriesweer is, zal ik een filmpje maken aldaar. En posten, natuurlijk.
Omdat we vandaag toch in de vintage modus zitten, nog maar een paar prenten van de dames in prachtige vooroorlogse outfit.
Liz had kennis gemaakt met een fotograaf, die graag foto's van haar en mij wilde komen nemen. Hij kwam met zijn assistent en een heleboel materiaal. Het zag er die avond professioneel uit, met al die lampen en gedoe in het kleine voorkamertje op de Long Church Lane. Wij zouden de hele serie krijgen, maar hebben er maar een paar. Nou ja, toch leuk voor later en later is nu.
Wij hebben ze nooit meer terug gezien, die fotografen.
De weinige foto's die ik er van heb, liggen in een doos te verkleuren. Goed dat er internet is met foto-opknapprogramma's en dat er een handige, loving en caring Marimon die weet te bedienen.
Ik was 30 en net gescheiden van mijn Italiaan en Liz was 24 en nog niet getrouwd met haar toekomstige ex-Griek.
Zo waren wij beiden happy (of soms unhappy) single en genoten ons leven in kleine kring tussen Den Engel en de Image, De Donkere Wolk en Drie Schouwen. Porgy & Bess en de Markies.
Het mutsje dat Liz op haar hoofd heeft, heb ik hier nog steeds in de kast liggen. Moet het bij gelegenheid toch eens terug geven.
Tijdens het selecteren van mede te nemen bezittingen in het kader van de pré-verhuizing, viel deze foto uit een boek.
Liz en ik in uitgaanstenu. Denk vooral niet dat we naar de opera gingen of naar een verkleedfestijn. Nee, dit was voor onze normale cafékleding anno 1980. Er is veel veranderd sindsdien. Ik denk niet dat je dames in deze kledij nog zult aantreffen in een hedendaags café, hoewel er van alle kanten wordt geroepen dat vintage de hoogste mode is. Niet dat het toen normaal was, maar je kon je toch zo vertonen zonder het café uitgeworpen te worden. Ten minste in Zeeuws-Vlaanderen. In Zaandam werden we in een café geweigerd met de mededeling dat zij niet aan carnaval deden.
In de loop van de tachtiger jaren gingen alle vrijheden die in de jaren zeventig waren veroverd weer zoetjesaan teloor en tegen 1990 had iedereen zich weer vastgelegd in baan, relatie en spijkerbroek.
Ik bekijk iedere avond het Franse journaal, om bij te blijven, maar vooral om mij te ergeren. Het hele regeringsapparaat en alles wat daar omheen zweeft, gaat gekleed in een grijzig pak, de laatste weken afgewerkt met een blauwe stropdas. Zelfs toen gister de minister presidenten van Frankrijk en Engeland op staatsiebezoek waren bij Poetin, droegen zij alle drie een blauwe das. Zouden ze dat van te voren afspreken? Gelukkig doen de dames in het kabinet niet mee met deze dodelijk saaie uniformizering en strooien hun mantelpakjes in alle soorten roze, rood of groen uit over het kale antracietveld. Wat moet er van de mensheid worden, zo vraag ik u.
Afgelopen week hebben we eerst, op donderdagmorgen vroeg, nauwelijks aangekleed, monsieur Poupelain ontvangen, die hier langzamerhand kind aan huis aan het worden is, om de fosse septique van de gîte beneden leeg te zuigen. Een uur later kwam een jongeman voor de keuring van beide fosses. Voor beneden waren we niet bang, die is nauwelijks 5 jaar oud. Maar boven, de fosse septique van ons huis, daar deugde volgens ons niets van. Het werkt wel, en de stank valt mee, maar zij voldoet niet aan hedendaagse Europese normen, zij is niet au norme, zoals alles sinds de toetreding tot Europa moet zijn (zou moeten zijn). Europa is hier, door al deze normen en bepalingen, die vaak nergens op slaan, totaal onnodig zijn en alleen maar veel geld kosten en vaak niet werken, niet geliefd. En het lijkt wel of de controleurs van die normen en bepalingen, op de hand van ons onderdanen zijn en stiekem een beetje de grote broer tegen werken. Zo ook deze jongeman. 'Er is wortelgroei in de tank, die moet er uit geknipt en de veroorzaker (de heg), moet gerooid'. 'De bamboe, hoewel wij allen weten dat deze het afvalwater zuiveren, moet gekapt'. 'Of er moet om de bamboe heen een verbinding gelegd met het uitvloeiveld van de fosse beneden, wat makkelijker is' (alleen wat graafwerk). 'Op de beneden fosse, mogen geen plantjes groeien, want de wortels kunnen het buizensysteem binnendringen, er mag alleen gras op'. Ook onzin, want omdat er maar een dun laagje grond op de tank en het filtersysteem ligt, overleven alleen plantjes met platte wortels, de rest is allang verschroeid. Zelfregulerend overlevingssysteem. En gras heeft net zo goed wortels.
Maar uiteindelijk gaf hij ons de raad ons nergens iets van aan te trekken, want wat er allemaal veranderd moest worden was voor de volgende bewoner. Die zullen er ook niets aan doen, want het zijn allemaal richtlijnen die nooit gecontroleerd worden. Behalve als je gaat verhuizen en dan krijg je weer hetzelfde verhaal.
Gister kregen we de keuring voor de elektriek, amiante (asbest) en termieten. Van de laatste twee waren we wel zeker dat zij afwezig waren, maar elektriek blijft altijd spannend, temeer daar het grotendeels Marimon's oeuvre betreft. Maar goedgekeurd!
Nu is het wachten op het doorsturen van de resultaten naar Nicky van de Agence. Daarna zou het voorlopig koopcontract getekend kunnen worden.
Nu de onderneming toch wel concrete vormen begint aan te nemen, krijg ik eindelijk last van verhuiskoorts. Vannacht lag ik in bed in te pakken en hield Marimon wakker door hem tussen twee snurken door een praktische vraag te stellen. Nemen we het bed mee, of laten we het hier? Heu? Snurk. En de isolatieplaten?
We zijn nog wel niet aan het inpakken, maar wel pré-inpakken.
Nemen we dit of dat mee of gaat het naar de troc of de Secours Populaire of naar de vuilnisbak? Wat doen we met al die L.P.'s die we al jaren meeslepen en nooit draaien omdat we geen pick-up meer hebben? Zonde om weg te gooien? Maar je kunt alles zo van internet plukken! En die speakers en die stapels borden? Gaan we ooit nog een etentje geven voor 30 man? Een mens heeft veel te veel clutter. Ik ben een weggooier en Marimon is een verzamelaar.
Er zal nog heel wat onderhandeld moeten worden voor de verhuiswagen voor de deur staat.
