Op deze foto ben ik twaalf of dertien. Ik denk dat de foto genomen is door de kermisfotograaf, want wie zou er anders zomaar een foto nemen van twee meiden die uit school komen fietsen. Het zou dan begin oktober zijn, want de kermis begon de eerste zondag van oktober. Wat niet klopt is dat ik op de fiets van mijn zus rijd, en die kreeg ik pas toen zij naar Canada ging, aan het einde van het eerste schooljaar. Daarvoor reed ik nog op mijn kinderfiets naar de ULO, waarvoor ik mij doodschaamde, want iedereen kreeg een nieuwe fiets als hij naar de middelbare school ging. Ik niet want, zo zei onze moeder, straks gaat je zus naar Canada en dan kan je haar fiets krijgen. Die kinderfiets, daar reed ik al op sinds mijn 9de, toen ik uit de vakantiekolonie kwam en met mijn vader naar Bijl de fietsenboer ging om te kijken of er een geschikte 2de hands fiets voor mij stond. Er stond er eentje, maar die was toch nog een ietsje te groot. Jammer, zei mijn vader, dan niet. Ik wist dat als er nu niet meteen gekocht werd, er nog een hele tijd overheen zou kunnen gaan voordat mijn vader weer een vrijgevige bui had, of dat er weer een paar centen over waren. Zeuren hielp niet in die dagen, dus ik slikte mijn teleurstelling in. Maar Bijl bracht redding. We kunnen er toch een paar blokken opzetten Bakker? Ja!! Blokken op de trappers, stond nog stoer ook. En toen had ik eindelijk mijn fiets. Tot op de middelbareschool dus. Het andere meisje op de foto is Gerda Dokter. Samen gingen we op onze eerste serieuze jongensjacht buiten het dorp. Dat wil zeggen dat we naar de bioscoop gingen op deze zelfde fiets in een van de zaandorpen en daarna naar de snackbar met jukebox. De jacht bestond eigenlijk alleen in besmuikt kijken, gluren eigenlijk. We ondernamen niets concreets en we zouden ons doodgeschrokken zijn als de jongens wel iets hadden ondernomen. Maar toch werd onze wereld al wat groter door die fiets en door de film, want daarin zag je iets van de wereld, van wat er ook nog was en zou komen, ook voor jou met je witte sokjes en je paardestaartje...
Gisteravond weer naar 'the dance', geweest. Omdat we bijna niet vooruitgingen, hadden we besloten één dans per week te pakken en die dan tot in den treure te oefenen tot de uitvoering er van, zo niet perfect, dan toch draaglijk zou zijn. Wij kozen als eerste project 'The White City Waltz', omdat die vaak gedanst wordt op de les en omdat je toch ergens moet beginnen. We hadden een mooi voorbeeld ervan op het internet gevonden en hebben die de hele week tussen de afwas en de boerenkool, samen of apart, geoefend. Maar nog hebben we hem niet onder de knie, zoals gisteravond bleek. We zijn blijven steken bij het onderdeel 'hover', niet zoals de stofzuiger, maar zoals de luchtringboot die vroeger naar Engeland voer en waar ik bolle ogen van kreeg van spanning.
Na de vliegende schotel uit de mist te hebben zien opdoemen aan het strand van Calais, wilde ik er absoluut een keer in. Jouw wens is mijn bevel, zei Marimon et voilà daar zit ik met bolle ogen in de hover.
Maar als we ooit de passen onder de knie krijgen, dan zijn we er nog niet, want volgens internet moet deze dans zwierig en soepel worden uitgevoerd. Ha ha. Ik zeg niet dat ik elegant ben, maar Marimon danst alsof hij achter een kruiwagen loopt te duwen en ik weet niet zeker of..... nou ja, laten we het over de pergola hebben, want die is vakkundig door Marimon gesloopt deze morgen. En wat een licht!!
Zo was het. Een pergola waar je niets aan had, want hij stond op het noord-westen. Het is een windhoek daar en er wil niets klimmerigs groeien behalve taaie woekeraars die je licht en uitzicht wegnemen. Gezellig zitten hebben we er nooit gedaan.
Het werd allengs lichter in de keuken. Eindelijk kunnen we de lucht weer zien en zelfs bijna de hemel.
Vue imprenable op het kippenhok. Alleen de olietank springt er nu zo akelig uit. Zo heb je altijd wat.
En kijk, daar heeft Marimon het volgende op gevonden. Straks een bak er voor, met bijvoorbeeld O-I kers, en het lelijke kreng is oranje. Laat dat soort dingen maar aan hem over. Niemand kan ontkennen dat hij hier zwierig en soepel bezig is. Laat die Mari van mij maar schuiven!
Waar zal ik het eens over hebben deze keer? Zoete uien, nog zoetere Tiramisu, de spoorloze kat, een lastige kip, voorjaarsmoeheid, de dancing-course of zwemmen op zondagmorgen?
In het boek 'Gouden Jaren' van Annegreet van Bergen, las ik over een huismoeder in de jaren 50, die de uien heel zachtjes liet stoven om ze zoeter van smaak te laten worden. Het ging in dit geval om een macaroni recept. Na de gekookte macaroni (van Honig), werd er een blikje Smac overheen gekwakt, met vetgelei en al, en vervolgens kaasblokjes. Het geheel werd stevig aangebakken, zodat het aan de pan bleef vastkoeken. Zo maakte mijn moeder dat ook, het glom van het vet en we smulden ervan. Ga ik ook maken, maar eerst de zachte zoete uien voor op de pizza gebruikt. Zonder Smac, maar met chorizo hot. Het werd een heerlijke pizza.
Tiramisu, had ik veel over gehoord, maar nog nooit gegeten of zelf gemaakt. Zelfs vroeger in Italië niet. Ik denk dat het iets streekgebondens was, of iets van deze tijd of mijn schoonmoeder had er een hekel aan om het te maken. Italianen waren toch niet zo toetjesachtig, dat was meer voor de paplanden. Ik had niet gedacht dat het zo lekker zou zijn. Wel hééél slecht voor de cholesterol en de lijn, wat meestal samengaat.
Daar ik nog steeds naar chloor ruik, (wat gaat die geur er toch moeilijk af), ga ik eerst mijn vreugde over het zondagmorgenzwemmen delen.
Als we vakantie hebben van aquagym, (wat vaak is, in la douce France lijkt er wel voortdurend een vakantie aan de gang, en ik begrijp niet waarom niet schoolgaanden dan ook niet naar hun clubjes mogen), dan wil ik wel eens een privé-bezoek brengen aan hetzelfde bad, wat er dan heel anders uitziet, als het gevuld is met oude, traag schoolslag zwemmende zeeotters en welwillende gescheiden vaders met hun jonge kroost. Soms, als extra attractie is er een groep geestelijk gehandicapten, die wij vroeger debielen mochten noemen of ongelukkigen, een benaming door onze ouders gebezigd, maar waarmee wij zij de plank helemaal missloegen, want ongelukkig komen ze bij mij niet over, althans in het water niet. Eerder uitbundig gelukkig, waardoor het voor de mede zwembadgebruikers wel eens lastig tussendoor zwemmen wordt.
Altijd wat met die snertkatten. Drie dagen en twee-en een halve nacht ongerust geweest over poesje Samir, die toch gecastreerd is en dus niet op stap zou moeten gaan, die nooit langer dan een paar uurtjes van huis is, blijft zomaar drie dagen weg. Net toen we (met ogen dicht, zonder het van elkaar te weten) 's nachts plannen lagen te smeden om poesje boven water te krijgen, hoorden we geklepper en geschuifel. We dachten aan een in de slaapkamer geïntroduceerde muis, best eng want ik had ook iets lichts over me heen voelen trippelen, maar toen we het licht aanknipten, zat Poesje daar als een zinsbegoocheling, met vreemde verten in haar blik naar ons te staren. Beetje verfomfaaid, nogal vermagerd, maar verder geen letsel. De volgende dag zaten hij en zijn broer al weer in waakhouding een muis het leven zuur te maken, terwijl wij twee dagen nodig hebben om bij te komen van de schrik.
Gisteravond arriveerde Arwin, de moeilijk opvoedbare kip. Zij bleef over de afrastering naar de buren springen, waar er een moestuin in gereedheid gebracht werd en zij dus niet welkom was. In donker op de stok in het nachthok gezet, vandaag loopt zij rond in alle vrijheid want wij hebben geen buren en ook geen moestuin (wij eten alleen maar kip, maar dat weet ze nog niet).
Ze mag zelfs met de pot mee-eten, wat betekent dat zij al een hoge integratiegraad heeft bereikt.
Nog een laatste woordje over de dancing course, want je kunt wel zeggen dat we ons daarmee wat op de hals gehaald hebben.
Als ik er al totaal geen moeite mee had om de pasjes te leren toen ik veertien was, des te meer heb ik (hebben wij), dat nu. Wij zijn er langzamerhand van overtuigd dat we thuis moeten gaan oefenen, met internet als leermeester, want het blijkt dat we iedere keer op dinsdagavond de passen en de volgorde vergeten zijn van wat we al geleerd hadden en de nieuwe passen maar niet willen binnenkomen in ons brein, laat staan beklijven. Zo blijven we harken. Dus hometraining ist angesagt. Maar laat ik nu net een aankomende Ischias onder de leden hebben en algehele stijfte in het algemeen... Wat doe ik mijzelf toch aan, waarom mag ik niet net als mijn oma de hele dag met een fistelbeen op een stoel zitten?
Rustig oud mogen worden is een voorrecht dat ons niet meer gegund is in deze hektische tijd. Zucht. Ik ben voorjaarsmoe.
Mijn zoon wilde zijn verjaardag bij ons komen vieren in familieverband. Inmiddels past mijn nageslacht met aanhang niet meer in ons huisje, zodat ik onze darling Engelse buurvrouw moest inschakelen om genoeg bedjes te genereren. De wasmachine zal de komende week niet stilstaan.
Ongelofelijk hoe de onderneming zich zo heeft kunnen uitbreiden, je kunt er een halve winkelstraat mee vullen. En dan is mijn dochter niet eens begonnen aan procreatie. En gut, wij hebben ons allemaal netjes aan twee kinderen gehouden, maar die zijn alweer op de leeftijd voor aanhang. en daar gaat ie weer.
Wat mij ook tot mijn verbazing overkomt, is dat ik het kleintje van het gezelschap geworden ben, terwijl ik toch nooit zo klein was, dacht ik en ik ben ook nog niet gekrompen ( een halve centimeter). Gelukkig heb ik een schoon-kleinkind, die enkele cm. kleiner is.
Zelfs de kleindochter van 14 is groter!
Mijn zoon en ik, al 43 jaar samen.
Dank U ôh voorzienigheid, voor deze heerlijke week. God bless.
