In het boek 'Gouden Jaren' van Annegreet van Bergen, las ik over een huismoeder in de jaren 50, die de uien heel zachtjes liet stoven om ze zoeter van smaak te laten worden. Het ging in dit geval om een macaroni recept. Na de gekookte macaroni (van Honig), werd er een blikje Smac overheen gekwakt, met vetgelei en al, en vervolgens kaasblokjes. Het geheel werd stevig aangebakken, zodat het aan de pan bleef vastkoeken. Zo maakte mijn moeder dat ook, het glom van het vet en we smulden ervan. Ga ik ook maken, maar eerst de zachte zoete uien voor op de pizza gebruikt. Zonder Smac, maar met chorizo hot. Het werd een heerlijke pizza.
Tiramisu, had ik veel over gehoord, maar nog nooit gegeten of zelf gemaakt. Zelfs vroeger in Italië niet. Ik denk dat het iets streekgebondens was, of iets van deze tijd of mijn schoonmoeder had er een hekel aan om het te maken. Italianen waren toch niet zo toetjesachtig, dat was meer voor de paplanden. Ik had niet gedacht dat het zo lekker zou zijn. Wel hééél slecht voor de cholesterol en de lijn, wat meestal samengaat.
Daar ik nog steeds naar chloor ruik, (wat gaat die geur er toch moeilijk af), ga ik eerst mijn vreugde over het zondagmorgenzwemmen delen.
Als we vakantie hebben van aquagym, (wat vaak is, in la douce France lijkt er wel voortdurend een vakantie aan de gang, en ik begrijp niet waarom niet schoolgaanden dan ook niet naar hun clubjes mogen), dan wil ik wel eens een privé-bezoek brengen aan hetzelfde bad, wat er dan heel anders uitziet, als het gevuld is met oude, traag schoolslag zwemmende zeeotters en welwillende gescheiden vaders met hun jonge kroost. Soms, als extra attractie is er een groep geestelijk gehandicapten, die wij vroeger debielen mochten noemen of ongelukkigen, een benaming door onze ouders gebezigd, maar waarmee wij zij de plank helemaal missloegen, want ongelukkig komen ze bij mij niet over, althans in het water niet. Eerder uitbundig gelukkig, waardoor het voor de mede zwembadgebruikers wel eens lastig tussendoor zwemmen wordt.
Altijd wat met die snertkatten. Drie dagen en twee-en een halve nacht ongerust geweest over poesje Samir, die toch gecastreerd is en dus niet op stap zou moeten gaan, die nooit langer dan een paar uurtjes van huis is, blijft zomaar drie dagen weg. Net toen we (met ogen dicht, zonder het van elkaar te weten) 's nachts plannen lagen te smeden om poesje boven water te krijgen, hoorden we geklepper en geschuifel. We dachten aan een in de slaapkamer geïntroduceerde muis, best eng want ik had ook iets lichts over me heen voelen trippelen, maar toen we het licht aanknipten, zat Poesje daar als een zinsbegoocheling, met vreemde verten in haar blik naar ons te staren. Beetje verfomfaaid, nogal vermagerd, maar verder geen letsel. De volgende dag zaten hij en zijn broer al weer in waakhouding een muis het leven zuur te maken, terwijl wij twee dagen nodig hebben om bij te komen van de schrik.
Gisteravond arriveerde Arwin, de moeilijk opvoedbare kip. Zij bleef over de afrastering naar de buren springen, waar er een moestuin in gereedheid gebracht werd en zij dus niet welkom was. In donker op de stok in het nachthok gezet, vandaag loopt zij rond in alle vrijheid want wij hebben geen buren en ook geen moestuin (wij eten alleen maar kip, maar dat weet ze nog niet).
Nog een laatste woordje over de dancing course, want je kunt wel zeggen dat we ons daarmee wat op de hals gehaald hebben.
Als ik er al totaal geen moeite mee had om de pasjes te leren toen ik veertien was, des te meer heb ik (hebben wij), dat nu. Wij zijn er langzamerhand van overtuigd dat we thuis moeten gaan oefenen, met internet als leermeester, want het blijkt dat we iedere keer op dinsdagavond de passen en de volgorde vergeten zijn van wat we al geleerd hadden en de nieuwe passen maar niet willen binnenkomen in ons brein, laat staan beklijven. Zo blijven we harken. Dus hometraining ist angesagt. Maar laat ik nu net een aankomende Ischias onder de leden hebben en algehele stijfte in het algemeen... Wat doe ik mijzelf toch aan, waarom mag ik niet net als mijn oma de hele dag met een fistelbeen op een stoel zitten?
Rustig oud mogen worden is een voorrecht dat ons niet meer gegund is in deze hektische tijd. Zucht. Ik ben voorjaarsmoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten