Stoelarrest en het verdwenen bier.

Dit was de week van de dreigende luchten en de buien die niet vielen. Het was ook de week van de gezondheidszorg.

Maandag werd bij Marimon een kyste uit zijn knieholte verwijderd, alles ging aanvankelijk goed, maar na een paar dagen begon het been toch angstaanjagend te zwellen. Zaterdag trok de wijkzuster aan de bel en moesten er maatregelen genomen worden, want het gevaar voor trombose was niet denkbeeldig en als je dat hebt dan zijn de rapen gaar. Dus een extra spuit en steunkousen.
STEUNKOUSEN!! Lagen we twee dagen geleden niet krom van de lach om een oudere vrouw op een racefiets, met fietsbroek en bruine steunkousen aan? Gelukkig zijn deze dun en zwart. 
Zo chic hadden we ze in Nederland niet.


Het was ook geen wonder dat het niet goed ging, want stilzitten ho maar.

Sinds gister is stoelarrest met de voeten omhoog geboden.

Vanmiddag mocht hij even los om het middagmaal op de dorpsweide te nuttigen.

Ik heb weer een heleboel geleerd van deze medische week. Bijvoorbeeld, dat het wel lijkt of Frankrijk vol met pharmacies zit, als je afgaat op de groene flikkerende kruizen in ieder minuscule dorpje, maar zaterdagmiddag heb ik toch heel wat ritjes moeten maken naar boven en beneden van links naar rechts. Passais 4 km. zuidwaarts, gesloten. Teilleul 10 km. westwaarts zou weekenddienst hebben, maar bleek vanaf 1 juni gesloten op zaterdagmiddag. Barenton 9 km naar het noord-westen, ook dicht. Domfront, 10 km. naar het oosten, had er wel drie!, waarvan een open. Eindelijk beet, maar ik moest weer terug naar huis omdat de juffrouw Marimon's been persoonlijk wilde opmeten.
Stel dat je een stervende thuis hebt liggen! 

En ik heb geleerd dat steunkousen tegenwoordig heel chic zijn. Te krijgen in alle (bedekte) tinten die je maar bedenken kunt. Met een voetje er aan zelfs. Niemand die het ziet, onze eigen huisarts bleek ze aan te hebben (wat ik niet vond passen, want een huisarts hoort zelf geen mankementen te hebben). Zacht grijze, en zo fijn van structuur dat het wel een damespanty leek. De prijs was er dan ook naar.
De vrouw op de racefiets had misschien de verkeerde pharmacie, of ze was buitenlandse, of ze had geen centen.. 
Nooit lachen om een ander. Het keert zich tegen je.

Dan hadden we hier vanmiddag ook nog het raadsel van het verdwenen bier. Gisteravond zette ik een paar bakjes bier neer voor het slakkenleger. Vanmorgen controleerde ik de bakjes en telde de verzopen slakken. Naast de ontluikende Dahlia dreef een dikke slak in het nog volle bakje. Een slak heeft blijkbaar niet veel nodig om voorover te vallen. Een paar uur later kwam ik er weer langs en het bakje was leeg. De slak lag 20 cm verderop dood te zijn. Hamvraag: wie dronk het bakje leeg? Er lopen 4 kandidaten op het erf. Twee poezen en twee kippen. Kippen drinken nooit zo veel achter elkaar, bovendien liepen ze recht. Poesje Samir heeft steeds op schoot bij Marimon in zijn arreststoel gelegen. Blijft er eentje over.

Léon heeft nog langdurig zijn roes liggen uitslapen.

Bankhangen op La Chapelle

Gister, op de dag dat de zomer begon, liep ik in huis met twee vesten over elkaar, terwijl het buiten de hele dag goot.
Gelukkig maar dat ik twee vesten hèb (en meer), en een dak boven mijn hoofd en genoeg speelgoed om mij desnoods een hele mislukte zomer bezig te houden. Dan denk ik aan de modder waarin vluchtelingenstromen buiten de poorten van vesting Europa lopen te ploeteren. En ik schaam me voor mijn waterdichte huisje en twee (en meer) vesten. Ik wil wel graag mijn luxe delen met een vluchteling, maar helaas kom ik er nooit een tegen. Hier is ruimte genoeg, talloze huizen staan leeg, maar er is geen werk, omdat een boer in zijn eentje 400 koeien beheert, terwijl hij er vroeger  op zijn best 20 had. En dan is hij nog niet rijk, hij heeft torenhoge schulden, want die machines moeten afbetaald en hij vangt steeds minder voor zijn melk. Rare wereld.

Toch heb ik gister met mijn twee vesten aan  een heldendaad verricht. De 10 dagen geleden overleden en in de vuilnisbak vergeten kip, heb ik er weer uitgevist en krioelend van de maden naar het braakliggende achterveld gebracht, waar ik haar, zo veel mogelijk de andere kant op kijkend, uit de plasticzak geschud heb. Daar maken zij, samen met mieren, slakken en ander gespuis het karwij maar af. Toen heb ik de krioelende vuilbak op het straatje omgekeerd. Haar rouwende zusters waren er als de kippen bij om de heerlijk versnapering in no time op te pikken. Hoe mooi is het in de dieren en plantenwereld geregeld, zij ruimen elkaar op. 

Gelukkig heb ik een sterke maag.

Inmiddels is het 25 graden en te warm om nog buiten te werken. Bizar. Vanmiddag schijnt het hevig te gaan onweren.

Marimon is inmiddels weer thuis na een eenvoudige knieoperatie, het verwijderen van een kyste, wat inhoudt dat zijn knieholte vol vocht was gelopen, waardoor hij zijn knie niet meer kon buigen.
Wat er behalve vocht nog meer uitgehaald is, weten we nog niet. Hij had i.p.v. volledige narcose gekozen voor een ruggeprik. Niemand vertelt je van te voren wat daar behalve de voordelen, de nadelen van zijn. Het nadeel bleek in de loop van de operatiedag. Bij mannen gebeurt het vaak dat, hoewel de blaas vol is, het onmogelijk blijkt om te plassen, wat een zeer pijnlijke aangelegenheid was. Bij vrouwen gebeurt het tegenovergestelde, zij blijven een paar dagen incontinent. Wat minder ongemak veroorzaakt, lijkt mij. Pampertje en klaar.

Hij hangt nu op de bank en wenst niet meer. Tien dagen lang zal hij met aandacht verbonden en geprikt worden door een lieftallige wijkverpleegster. Wat wil een man op jaren nog meer...

Nederland is heerlijk.

Een poosje geleden stelde ik op mijn facebook pagina de vraag of iemand laatstelijk nog wel eens een vuurvreter of degenslikker was tegengekomen. Uit de antwoorden bleek dat het een zeldzaam verschijnsel geworden was. Maar hier hebben we er dus een.
Op onze eigen dam in Amsterdam. Waar anders? 

Ik ben een weekje naar Nederland geweest. Heerlijk land, vooral als de zon schijnt. Als die ontbreekt en het pist ook nog eens een heel etmaal, zakt mijn waardering met 80 procent, dat wel.

De hele week mooi weer, niet te geloven. Op de fiets door Hilversum crossen, op de fiets naar de kweker, op de fiets naar het grof vuil met de fietstassen vol puin, en afvalhout onder de snelbinders. Het is nog meer slalommen geworden sinds de smartphonestaarders erbij gekomen zijn. Maar makkelijker door de vele stoplichten met lichtende rondjes waaruit je kunt aflezen hoe lang de wachttijd voor de oversteek is. Net de Efteling. 

Ook ben ik de trotse bezitster van een O.V. chipkaart. Vergeet niet uit te checken bij het uitstappen! Goede uitvinding, maar die 20 euro borg vind ik one way winst voor de spoorwegen, die zie je dus nooit meer terug.

Die felbegeerde wonderkaart bracht mij (ons), in Amsterdam waar ik jaren niet geweest was. Met dochter Vanessa op de touristische tour.

Ik moet zeggen dat Amsterdam opgeknapt is. Schoner. Geen zwerver of bedelaar gezien. De Damstraat met belendende grachten is junkvrij. Je struikelt niet meer over de sexshops. Nederlanders vind je er nauwelijks meer.

Ik was zeer verbaasd toen ik het souvenir-rookartikelenwinkeltje in de Leidsestraat waar ik vroeger gewerkt heb, opzocht en merkte dat de tegenwoordige eigenaars/beheerders niet alleen buitenlanders waren, maar ook geen Nederlands spaken. Zij was Bulgaarse en hij beweerde Italiaan te zijn, maar toen ik hem in 'zijn' taal aansprak, was hij snel uitgepraat. Door de mand, dacht ik.
Hoewel Italianen zo'n 50 jaar geleden een slechte naam hadden in het Noorden, kun je tegenwoordig beter Italiaan zijn dan b.v. Noord Afrikaan. En daar kan hij weer niets aan doen.                                 

Het Waterlooplein is nog steeds ongeveer hetzelfde, maar ook weer netter. Veel kleren, oud en nieuw, maar niet veel leuke troepjes. Wel nog steeds (gestolen) tweedehands fietsen.

Op het Leidseplein, in het voormalig politiebureau, nota bene, is een keurige coffeeshop gevestigd, waar weinig koffie wordt verkocht, denk ik zeker te weten.

Nederland is werkelijk heerlijk (als de zon schijnt).

Vroeg op morgen!

Eindelijk weer een paar nachten zonder onderbreking door het gekrits en gekrats van achter een muizen aanjagende poezen. De laatste nachten was er zelfs een fladderende vogel onder het bed. Nu is het afgelopen!, zeiden we streng tegen de nachtelijke jagers. Vanaf nu gaat het kattenluik in de slaapkamer dicht. Uit onze ogen!!

En dat deden ze. Ze kropen in het kleinste kastje dat er voorhanden was, achter de handdoeken. Onze boze preek is ingeslagen.

Ik hoor maar steeds verhalen vanuit het noorden dat het daar zulk mooi weer zou zijn, of dat ze wegregenen. De Seine is ook buiten haar oevers en zelfs een plaats 20 km. van hier, foto's in de krant van water dat winkels instroomt. Maar hier niks, geen zon, geen regen, niet warm en niet koud. Ik heb zelfs moeten wateren uit de put, wegens droogte.
De lente is nu al bijna weer vergangen en ik heb nog geen zomerjurk aangehad. Dus: morgenochtend om 8 uur stap ik in de Flexbus, die mij naar het overstroomde Parijs brengt. Daar overstappen richting Amsterdam Sloterdijk. Een lange rit, maar kost bijna niets.
Even een weekje zon happen. Wel vannacht om 5 uur uit ons bed.

Vrijdag avond was er een eindejaars optreden in het prachtige oude theatertje in Domfront van de leerlingen van de muziekschool. Gelukkig hoefde ik niet, want ik ben boven de 18. 
Ik mocht publiek zijn.

Wat is dat toch een heerlijke atmosfeer, al die rondrennende, babbelende, zenuwachtige kinderen voor hun opkomst. Maar dan eenmaal op het toneel in de schijnwerpers, voel en zie je hun spanning. De kleintjes friemelen aan hun rokjes en de groters aan hun haar. Aardige leraren die ze bijstaan en aanmoedigen.
Tot slot was er een volwassenenkoor dat louter uit dames bestond. Vrolijk repertoire en leuke vrouwen. En gemiddeld niet bejaard. 
Ik denk dat ik daar wel mee mee wil doen, straks in september.

Na het weekje Nederland zal het gedaan zijn met de rust, want het ziet er naar uit dat we een gedeelte van de garage om gaan vormen tot gîte. De gemeente maakt geen bezwaar, we hoeven niet eens een bouwvergunning aan te vragen. En onze advocaat schreef ons dat de mensen die ons aangeklaagd hadden wegens verborgen gebreken, nog steeds niet de som betaald hadden voor de expert, die ze erbij wilden halen. Zelfs geen enkele termijn van de drie die ze aangevraagd hadden omdat ze het bedrag niet in een keer konden voldoen. De advocaat gaat nu de rechtbank om een uiterste datum vragen, anders zitten we er over 10 jaar nog mee. We kunnen nu dus met een gerust hart ons geld voor de verbouwing vrij maken. Wat een opluchting! Hoewel we nog niet voor 100 procent zeker zijn vinden wij. De advocaat vindt van wel. De enige die bezwaar maakt is de boer die hier niet eens woont, maar die eigenaar is van de bron en het meertje. Hij moet niet zo zeuren.
Overigens was zijn vrouw  net aan deur om te vertellen dat hij al drie dagen in het ziekenhuis ligt met een kleeflong. Alles werkt mee zo te zien.