Vossen en viooltjes.

De week goed begonnen door van op het erf rondslingerend materiaal een stellage te bouwen om potten met viooltjes op te zetten. Ik kon namelijk niet langer wachten tot die narcissenbollen eindelijk eens open klapten. Wel duur die plantjes hier en nu op zo'n vroeg tijdstip.

Daarentegen hebben wij de financiële balans weer op orde gekregen door bij de Lidl een bak verlepte primula's te scoren voor de somma van 1 euro. De overwinst hebben we toen maar vebrast bij de hyper-U in Mayenne, waar we ons te buiten zijn gegaan aan Dahliaknollen, Lelietjes van Dalen, Irissen, een Forsythia, een Spirea en een Céanothe (met van die kleine blauwe bloemetjes, je weet wel). Dus weer een hoop werk voor mij en een hoop geld minder in Marimon's knip.

Voor de primulaatjes, moest ik een stukje grond bouwrijp maken, wat nog niet meevalt met al die stenen en flessenscherven die de vorige eigenaar in de grond gedumpt heeft en bovendien met de ongevraagde hulp van 8 kippen, die ik steeds van m'n spa moest slaan.

Vandaag, toen ik de tweede serie ging planten, kreeg ik maar hulp van 1 kipje, wat vreemd was, want als eentje ontdekt dat ik aan het graven ben, zijn de andere er als de kippen bij. Nu niet, het bleef stil. Tot er eentje aan kwam waggelen en zich in een kuil in het gras verstopte.

Foute boel. En inderdaad, 2 kipjes zijn niet thuisgekomen. De rest liet zich gedwee in het hok opsluiten, wat we niet gewend zijn om 4 uur 's middags. Wel makkelijker zo voor mij om de rest van de bakruutjes te planten. De enige zwarte, de dikste en oudste, heeft zijn traagheid moeten bekopen. Plus nog een bruintje. Ik hoop dat de vos het hierbij laat.

De derde donderdag van de maand worden in de bejaardenclub de verjaardagen van de voorbije maand gevierd. Hiertoe dient de jarige een tientje in de kas te storten, zodat deze kan worden gefêteerd op een tulband met kaarsjes, diverse wijnen en een bos bloemen. De tulband wordt als de kaarsjes zijn uitgeblazen, mee terug naar de keuken genomen om daar in stukken gehakt te worden, zodat alle aanwezigen hun deel kunnen krijgen. Dan wordt er voor de jarige een lied gezongen. Eigenlijk zou de époux/épouse dat moeten doen, maar als die er geen zin in heeft of zich niet capabel acht, kan er een vrijwilliger gevraagd worden. De sfeer is altijd om te beginnen hartelijk, dan vrolijk en na het derde glas, uitbundig te noemen. Er wordt wat afgezoend. Ten eerste al is de jarige herhaaldelijk de klos, ik in dit geval, maar op de duur is de hele zaal aan het klinken en kussen. Jarig of niet, iedereen gaat tevreden naar huis toe, want iedereen heeft zijn portie aandacht en liefde weer binnen.

Marimon wilde een prachtige fotoserie maken, maar de batterij bleek leeg. Dan maar met het mobieltje, minder scherp, minder rimpels.

We hebben nog nooit op zo'n vrolijke bejaardenclub gezeten!

Le printemps est arrivé.

😊 En het is lente.. Ik werk in de tuin zonder jas, snoei struiken en knip dood spul af. Er zijn 4 krokusjes open, geel en paars.

Marimon heeft de elektriek in de garage weer opgepakt, ik ben op de fiets naar de bio-groentewinkel geweest en we hebben twee keer buiten gegeten. Als dat geen lente is.

Des morgens is het nog wel koud natuurlijk, en vaak mistig.
Later op de dag niet meer dan 10 graden, maar toch warm genoeg om lekker in de zon te bakken.

Niet alleen wij voelen dat de lente daar is, ook de vissen en kikkers zijn onder het zand vandaan gekomen en met hen onze doodsvijand: de blauwe reiger.

Met wat voor oerwoudkreten we hem ook probeerden te verjagen, 's morgens stond hij er weer voor zijn ontbijt. Wij gunnen hem heus wel een visje, als hij het daarbij zou laten. Maar sinds we hem een schattig eendepulletje met dons en pootjes zagen doorslikken, is het bij ons voor goed over met de liefde. Nee, die stopt niet voordat de vijver leeg is. Bovendien prikt hij met zijn puntige snavel en met zijn lompe platvoeten gaten in het zeildoek dat op de bodem van onze niet-natuurlijke vijver ligt.

Dus niet gedraald en het nylondraad, dat over de vijver gespannen was toen wij hier kwamen, uit het schuurtje opgevist.

De hele morgen hebben wij werk gehad de kluwen te ontwarren. Ik moet zeggen dat, hoewel ik waarschijnlijk meer ervaring heb in deze materie door moeders kluwen in de knoop geraakte breiwol, Marimon er bijzonder handig in was. Maar ja, waar is hij nu niet handig in?

Het karwei is geklaard. Al onze tentharingen zijn opgegaan in deze constructie. Weer niet kamperen van de zomer...

Au revoir tot de lente

Zo heb ik dus zonder al te veel kleerscheuren mijn 69ste levensjaar afgerond en ben ik begonnen aan mijn 70ste. Ik vind het wel aardig dat ik mij nog het hele komende jaar als 69 jaar mag voorstellen, alleen de huisarts herinnert mij aan het vorderen van mijn leeftijd en zet op alle recepten en doorverwijzingen netjes Mme Marimon: 69 et 1 jour enzovoort, opdat ik niet vergete dat het leven eindig is.

Marimon en ik hebben mijn jaardag gevierd in een Vietnamees restaurant in Bagnoles de l'Orne, waar wij de enige gasten waren. Het eten was misschien wel Thais of iets anders Oosters, maar onze gastheer was in ieder geval Vietnamees, zoveel wilde hij dan nog wel loslaten. Veel verder kwam ik niet met mijn diepte interview. Ik had hem willen vragen of hij hier dobberend in een gammel bootje was aangekomen of dat hij gedrost was uit het leger van de Rode Khmer en of hij Pol Pot nog gekend had. Ook of hij het geld voor dit fraaie restaurant meegenomen had in een waterdichte en kogelvrije spaarpot, of dat hij zich met bordenwassen opgewerkt had. Maar ik durfde niet nadat hij op mijn inleidende vraag of hij Vietnamees was, alleen maar met een kort 'oui', plus gratis grijns geantwoord had en toen snel vroeg of wij nog koffie wilden. Met als douceurtje een kommetje saké, waar zich op de bodem een verrassing openbaarde. De schuinsmarcheerder!

Een mannetje met een onwezenlijk grote willy voor mij en een dame met dikke boobies voor Marimon.

Zou hij daarmee hebben willen aangeven dat alle Vietnamezen zo groot geschapen zijn? Met daaronder een stille wenk om nog even door te gaan met mijn diepte interview, tot wij aan de kern van zijn wezen aangeland waren? Je weet het nooit met die stille mannetjes. Nu maar hopen dat dit blog niet door Trump's zedenpolitie van het internet wordt verwijderd.

Marimon wil ook wel graag weten wat daar op de bodem van zijn kommetje drijft.

Intussen ben ik volop bezig met het samenstellen(rapen), van mijn zomeroutfit. Dat houdt me op de been. Dit ensemble heb ik van Marimon gekregen plus supertas van dochter Vanessa.
Nu ga ik een hemdje verven met spinazie om dezelfde mintgroene kleur als de rok te verkrijgen. Ik wilde het eerst met echte mint doen, maar die is nog niet groot genoeg. Toen dacht ik aan gras, maar het internet zegt: spinazie. Dus dat gaan we doen. Dat gaat weer een heel geklieder worden in de keuken.


Dit blogje gaat voorlopig, zeker voor de duur van de winter, het laatste worden. Ik heb n.l. geen inspiratie meer zolang de zon niet schijnt en de blaadjes niet aan de bomen zitten.
Tot de lente! Wanneer dat ook moge zijn...