Zo heb ik dus zonder al te veel kleerscheuren mijn 69ste levensjaar afgerond en ben ik begonnen aan mijn 70ste. Ik vind het wel aardig dat ik mij nog het hele komende jaar als 69 jaar mag voorstellen, alleen de huisarts herinnert mij aan het vorderen van mijn leeftijd en zet op alle recepten en doorverwijzingen netjes Mme Marimon: 69 et 1 jour enzovoort, opdat ik niet vergete dat het leven eindig is.
Marimon en ik hebben mijn jaardag gevierd in een Vietnamees restaurant in Bagnoles de l'Orne, waar wij de enige gasten waren. Het eten was misschien wel Thais of iets anders Oosters, maar onze gastheer was in ieder geval Vietnamees, zoveel wilde hij dan nog wel loslaten. Veel verder kwam ik niet met mijn diepte interview. Ik had hem willen vragen of hij hier dobberend in een gammel bootje was aangekomen of dat hij gedrost was uit het leger van de Rode Khmer en of hij Pol Pot nog gekend had. Ook of hij het geld voor dit fraaie restaurant meegenomen had in een waterdichte en kogelvrije spaarpot, of dat hij zich met bordenwassen opgewerkt had. Maar ik durfde niet nadat hij op mijn inleidende vraag of hij Vietnamees was, alleen maar met een kort 'oui', plus gratis grijns geantwoord had en toen snel vroeg of wij nog koffie wilden. Met als douceurtje een kommetje saké, waar zich op de bodem een verrassing openbaarde. De schuinsmarcheerder!
Een mannetje met een onwezenlijk grote willy voor mij en een dame met dikke boobies voor Marimon.
Zou hij daarmee hebben willen aangeven dat alle Vietnamezen zo groot geschapen zijn? Met daaronder een stille wenk om nog even door te gaan met mijn diepte interview, tot wij aan de kern van zijn wezen aangeland waren? Je weet het nooit met die stille mannetjes. Nu maar hopen dat dit blog niet door Trump's zedenpolitie van het internet wordt verwijderd.
Marimon wil ook wel graag weten wat daar op de bodem van zijn kommetje drijft.
Intussen ben ik volop bezig met het samenstellen(rapen), van mijn zomeroutfit. Dat houdt me op de been. Dit ensemble heb ik van Marimon gekregen plus supertas van dochter Vanessa.
Nu ga ik een hemdje verven met spinazie om dezelfde mintgroene kleur als de rok te verkrijgen. Ik wilde het eerst met echte mint doen, maar die is nog niet groot genoeg. Toen dacht ik aan gras, maar het internet zegt: spinazie. Dus dat gaan we doen. Dat gaat weer een heel geklieder worden in de keuken.
Dit blogje gaat voorlopig, zeker voor de duur van de winter, het laatste worden. Ik heb n.l. geen inspiratie meer zolang de zon niet schijnt en de blaadjes niet aan de bomen zitten.
Tot de lente! Wanneer dat ook moge zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten