Hoeveel wilt u er voor hebben?

Hoeveel wilt u er voor hebben?

Wat een prachtig nazomerweer weer. 's Morgens mist, 's middags  zon en 's avonds de kachel aan. De hele week konden we buiten zijn, in de tuin werken en fietstochten maken. Eten ook vaak. 

Marimon heeft een stuk aan de kippenren gezet. Volgende week als de cement droog is, het volgende stuk. Niet dat ze er dankbaar voor zijn, ze zijn nog net zo klierig als altijd. De oude kip, die altijd met een strontkont loopt, wat blijkt geen stront te zijn maar eierstruif omdat ze omeletten maakt i.p.v. eieren, schijnt niet ziek, oud en moe te zijn, maar gewoon in de rui. Ze gaat gewoonlijk om 4 uur al naar bed en de witte is chronisch broeds of heeft een ingebeelde ziekte. Kortom, aan beide hebben we niets.

Ik ben nog steeds aan het herfstasters planten, ditmaal aan de buitenranden van ons veld, tegen de mais aan. Als de bijtjes nu maar niet doodgespoten worden, want het einde van de glyphosaat is nog niet in zicht, hoe Macron ook zijn best doet.

En zijn best, dat doet hij. Op alle manieren probeert de arme man bezuinigingen in te voeren, maar het volk werk niet erg mee. Er wordt wat afgestaakt. De SECU (zorgverzkering) b.v., had vorig jaar een gat van 15 miljard. Dit jaar zitten we nu al op 16,5.
Gister moest ik in de pharmacie zijn. Daar stond een brandweerauto voor de deur en een auto van de gendarmes. Overal bezorgd kijkende groepjes toeschouwers. Binnen zat een oude vrouw met een bult op haar voorhoofd op een stoel, omringd door 3 pompiers en 2 gendarmes, die vragen op haar afvuurden. Kunt u uw hoofd bewegen? Oui. Kunt u uw arm optillen? Oui. Kunt u tot 10 tellen? Bent u eenzaam en/of ongelukkig? Oui oui oui!!! en ik ben zo blij met al deze aandacht, ik ga voortaan iedere week op mijn hoofd vallen. Frankrijk is heel aardig voor zijn oudjes, maar 5 man omdat er een vrouwtje een malaise krijgt en een pleister nodig heeft, die de pharmacienne haar zo ophad kunnen plakken, is overdreven.
Vroeger gingen de boeren nog niet naar de dokter als ze op sterven na dood waren, want dat kostte frankskes. Nu willen ze het onderste uit de verzekeringspot, want ze hebben er voor betaald.

De vijver is nog in het leegloopstadium, de bedrading hebben we er van boven afgehaald en we hopen de reigers ons gaan ontdoen van de inhoud, want de visjes laten zich niet vangen. De pomp blijkt overigens niet kapot, maar de klok werkt niet bij te laag water en onze nieuwe pomp krijgt geen water uit de put omhoog als het waterpeil onder de 7 meter staat en dat staat het zo te zien. Dus tja..

Maar het doet er niet toe, want we gaan de boel toch verkopen omdat we iets prachtigs in de Publicateur hebben zien staan, waarop we ons hele leven al gewacht hebben.

Help, de vijver loopt leeg!

Het zeil in de vijver was al lek toen we hier kwamen wonen. Door twee maal per dag de pomp die in de waterput was neergelaten te laten draaien, bleef het waterniveau op peil en konden de visjes en de kikkers zich vrolijk blijven vermeerderen. 

Maar toen schee Alan's dure pomp er mee uit. Nog enkele weken hebben we met  onze eigen goedkope Liddlepomp de boel nat kunnen houden, tot die er ook mee ophield. Wat nu? zei Pichegru.


We wisten het niet, lieten het probleem betijen,spraken er niet meer over, maar  hielden de waterstand met een schuin oog in de gaten.


Ondertussen hadden we wel al een nieuwe, dure, dompelpomp aangeschaft. We hebben hem nog niet laten zakken, want het volgende probleem had zich aangekondigd: Het waterpeil in de put bleek zodanig gezakt, dat het waarschijnlijk onder de 7 meter ligt. Te laag voor onze pomp, die juste 7 meter trekt. Het snoer is trouwens ook niet langer. We hebben dus wel water, maar we kunnen er niet bij. Bovendien, voor hoe lang nog? De ondergrondse waterbekkens zijn ras aan het opdrogen. 

Gister hebben we het besluit genomen de vijver dan maar op te heffen. We hebben een plastic cuve gekocht om zolang de vissen op te vangen, die we gaan evacueren naar plassen en sloten in de omgeving (voor zover niet opgedroogd). In de Egrenne, waar ons dorpje naar genoemd is, stond gister nog genoeg water. Maar houden vijvervissen eigenlijk wel van stromend water? We houden er een paar voor ons nog aan te leggen plastic mini bassin. Dezelfde die we op Pied Sec hadden en waar we zoveel vreugde aan beleefd hebben.

Nu nog een schepnet ergens vandaan halen, dan kan de operatie beginnen. De echte slachtoffer is onze Martin -Pêcheur, de IJsvogel die een lege vijver zal aantreffen. 

Jonas en de Kerstbal.

Om 6.45 ontwaakt mit dem Jonas (mit, nach, bei, seit, von, zu 3de naamval). Viel weer in slaap en vergat het lied. Wat had ik ook weer gehoord dat ik zo mooi vond? Marimon wist het ook niet meer. 7.30, het Nieuws. Amerikaanse bommenwerpers vliegen boven Noord-Korea. Ben gelijk klaarwakker. 
Tijdens het aankleden doemt er een lied in mij op. Mein Herz....tralalala. Ja die was het!. Die Zauberflöte, Dies Bild ist bezauberend schön, Jonas Kaufmann. Bommenwerpers vergeten.

Later blijkt dat der Jonas bij ons in de kast woont. Zeker gevlucht voor zijn manager die hem wilde veranderen in een play-boy, een wildebras met ongeschoren wangen, een viking, (maar wel met een kittige zakdoek om z'n nek geknoopt). Terwijl het gewoon een degelijke jongen was, braaf tot in het bot, waarschijnlijk lid van de kerkeraad. Hij heeft er zelfs zijn vrouwtje voor op moeten zeggen.
Arme jongen, roem is niet gratis en niet van jezelf.

Gek dat die ultra gevaarlijke situatie in het verre oosten ons niet méér beroerd. De kranten staan er niet bol van, de mensen op straat spreken er niet over. Wat Frankrijk bezig houdt is president Macron met zijn random bezuinigingen en wetswijzigingen. Allemaal om Frankrijk te redden van het faillissement, om een volledig en eerbaar partner van Europa te blijven. Om Angela recht in de ogen te kunnen kijken. Maar de Fransen willen niet gered worden. Zij willen met 55 jaar met pensioen blijven gaan. Zij willen al hun ambtenaren behouden zoals de facteur, die iedere dag met de auto onze oprijlaan op moet om de krant af te leveren en soms een rekening of wat reclameblaadjes. Daar moet toch dik geld bij?
Iedere dag staakt er wel wat, zoals vandaag en gister de ambtenaren. Iedereen wil zijn koopkracht behouden en toch van de staatsschuld afkomen. Zij willen le beurre et l'argent du beurre.
De boter en het geld van de boter. Niemand wil iets inleveren, iedereen wil meer.

Ik lees het prachtige boek van Rien Poortvliet, 'Langs het tuinpad van mijn vaderen', waarin hij teruggaat tot 1650.
Wat een onvoorstelbare armoede. En wat dan het meest verbaast is dat de mensen er niet tegen in opstand komen. Misschien omdat ze gelovig zijn, maar zeker ook omdat ze honger hadden en met een lege maag heb je niet zoveel praatjes. Ze hadden natuurlijk ook geen leider. Ze hadden geen vakbond!!

In het boek staat een Algemeen Verslag van de gemeente Dirksland in het jaar 1850. Dit verslag zal op verzoek van de regering gemaakt zijn, o.a. om na te gaan of het volk nog tam genoeg is of dat er een opstand voor de deur staat. Er werd onder meer gevraagd wat de voornaamste middelen van bestaan waren (landbouw) en of dit gunstige uitkomsten opgeleverd had (niet, slechte oogst, uitwaaingen van ter velde staande vruchten).
Dan is er een vraag: Zijn de ingezetenen rustig en tevreden?
Antwoord: Zij zijn rustig en tevreden.

Algemeene opmerkingen: Steeds veel armoede

Maar zij wisten niet beter. In mijn vroege jeugd hadden we ook niet veel, maar niemand had wat en je zag het ook niet ergens liggen, staan of voorbijkomen. Er waren in het dorp geen andere winkels dan die voor de eerste levensbehoeften. Eet en drinkwaren, kolen, olie. Er was één galanteriewinkel, waar je potten en pannen en andere huishoudelijke artikelen kon kopen. Tegen Sinterklaas was er speelgoed en gingen we met mijn moeder kijken wat er was, om daarop ons verlanglijstje te baseren. Wat we vervolgens niet kregen natuurlijk, maar het kijken er naar gaf al een grote vreugde. En het maakte hebberig! Tegen de Kerst was er tuig om de kerstboom mee te versieren. Ieder kind één bal, dat maakt toch 5 ballen. Min die van mij, want ik liet hem natuurlijk gelijk uit mijn klessen vallen. Kapot, want ze waren toen van ander materiaal gemaakt dan nu. 
Brullen, want ik kreeg geen ander en ik was geen lid van de vakbond.

Zaaien, zagen en oogsten.

We zeiden tegen elkaar: We moeten onze omgeving uitkammen op mogelijkheden tot verpoos. Niet dat we ons vervelen, maar soms zie je de aardige dingen uit de buurt over het hoofd, en dat is jammer. Dus hebben we met een denkbeeldige passer een cirkel getrokken rond de Chapelle. Een kleine om te beginnen, daarna volgt een wijdere. Binnen de cirkel ligt o.a. op 3 km.afstand Saint Cyr du Bailleuil, het mooiste mini dorpje in de Orne. Dat hadden we al meteen gezien toen we aan het verhuizen waren, maar nooit zijn we de 2 horecagelegenheden binnen gegaan die het dorpje rijk is. Nu wel en het viel niet tegen. Klein cafeetje, met er achter een eetzaal, waar tussen de middag een eenvoudige maaltijd voor werkers en passanten wordt geserveerd. Vrijdag, à midi, gaan we het uitproberen. De koffie was er i.i.g. goed.

Een aardige gastvrouw, die sinds januari de zaak overgenomen heeft.

Als we niet in het café zitten, hebben we het druk. Marimon zaagt allerlei in de keuken op maat om de nieuwe koelkast te kunnen ontvangen, die morgen met van Gent & Loos komt. Dan kan eindelijk dat grote kreng er uit, de miskoop van het jaar die de halve keuken in beslag neemt. Hij gaat naar de garage voor als we een keer een feestje hebben, want voor flessen en kratten is hij ideaal.

De boeren en ik hebben het druk met planten en oogsten. De maïs is er bijna overal af, het is de hele dag een druk af en aanrijden met trekkers met enorme opleggers volbeladen met mais en haksel. Als twee elkaar moeten passeren op onze nauwe weggetjes, is het kantje boord dat er niet eentje in de greppel beland. Onze oprit ziet er inmiddels zo uit: Links en rechts van het pad.

De maïs is er overal af, behalve bij ons achter. Voor wel, gelukkig.

Ik heb bollen geplant in de bijencirkel. Nu nog de papavers zaaien. Ik kan alleen het zaad niet meer vinden. 

Ook heb ik 3 bomen gezaaid. Canadian Acorns. Als ze eenmaal pakken, groeien ze een meter per jaar zegt de schenker), dus met een beetje geluk zien we ze nog groot.

En tussendoor oefen ik nog steeds op de piano. Derde jaar alweer.
En het is aan het lukken!

Wordt vervolgd.