De zomer is vergangen, hoera.

De zomer is vergangen en dat heeft voor mij zo zijn voordelen.

Ten eerste kan ik op elk uur van de dag, wanneer ik maar wil, hoe lang ik wil, gaan fietsen of in de tuin werken. 
Kan ik weer naar de Zumba of Keep-fit zonder flauw te vallen.

De clubjes beginnen weer en de theatervoorstellingen, die overigens niet altijd een doorslaand succes zijn, zoals gisteravond toen wij ons uit zelfbehoud in de meditatiestand gezet hebben om die onderbroekenlol niet te hoeven ondergaan.

De theaterproductie waar ik mij voor opgegeven heb is daarentegen wel de moeite waard om mijn tijd in te steken. Er kwamen 30 mensen opdagen op de eerste vergadering.Meer Engelsen dan Fransen weliswaar, maar daar kan aan gewerkt worden. Graham, de producteur en regisseur pakt de zaak serieus aan. Tijdens de vergadering werd alles wat hij in het Engels zei, simultaan in het Frans vertaald door de juffrouw van de Agence du Tourisme uit Domfront. Het stuk dat hij in het Engels aan het schrijven is, wordt in het Frans vertaald door een mededorpsbewoonster. Ik wist niet dat we omringd waren door zoveel talent. Omdat we Fransen te kort hebben, heb ik gelijk onze nieuwe Franse buurman gestrikt. Goed voor zijn integratie.

Marimon werkt gestaag door aan zijn pronkjuweel, de benedenbadkamer met instapdouche, voor later als wij niet meer in de badkuip kunnen stappen. Of er uit, nog erger. 

De te smalle deur, die eigenlijk voor de salon bestemd was, komt hier uitstekend van pas.

Foto door mij van buiten af genomen. De deur is inmiddels geverfd, nu alleen nog de wanden betegelen.

Ik ben intussen doorgegaan met de tuinontginning. Na de vreselijke wortelstomp van de conifeer 2 uit de grond gewroet te hebben, kon ik gaan spitten voor het bassin. Dat was vrij snel voor elkaar en hij stond in een keer waterpas. Timmermansoog van mijn vader.

Rondom Arums, enkele opgegraven stenen en een grasje. Nog onder de grond narcissenbollen uit Holland. Het gaat helemaal goedkomen.

En na kilo's appels te hebben geraapt, gekookt en ingevroren, de laatste courgettes geoogst en naar de Secours Populaire gebracht te hebben, denk ik dat we met een gerust hart de herfst kunnen ingaan.

Willem de Veroveraar- William the Conqueror- Guillaume le Conquérant.

Dan heb ik toch eindelijk het wandkleed van la reine Mathilde gezien, waarop het wel en wee van haar echtgenoot Willem de Veroveraar in diverse borduursteken, als stripverhaal staat afgebeeld.

Ik had eigenlijk nooit de behoefte gevoeld om het kleed te bekijken, maar nu ons bezoek er rongeleid zou worden, liet ik mij toch overhalen. Bayeux is niet zo gek ver van hier tenslotte, 106 km. En die Willem is hier net zo populair als Michiel de Ruyter in Nederland. Allebei ordinaire zeerovers en vechtjassen after all.

Op het voorste paard staat iemand met een knots afgebeeld. Dit moet de Bischop voorstellen, die krijgt geen steekwapen, want hij mag geen bloed vergieten.

Het wandkleed viel mij niet tegen. Mooi borduurwerk is het niet, een beetje kneuterig en grof, maar wel bijna 1000 jaar oud en nog steeds niet vergaan! Het geeft een waardevol beeld van de gebeurtenissen in die periode, die voornamelijk ontstellend wreed waren. Dankzij een recordertje, die we bij de ingang meekregen en die de geborduurde episoden op het tapijt verklaarden, werd het een spannend en leerzaam bezoek.

Willem was een bastaard. Le bâtard de Falaise. Dat was in die tijd heel gewoon, lees ik in het boekje. Want hoewel de hertogen van Normandië bekeerd waren tot het Katholicisme, bleven ze vasthouden aan de traditie van het 'Deense huwelijk' ; naast hun wettelijke echtgenoten hielden ze er een maitresse op na, die werd opgenomen in de hofhouding. Zo zag de vader van Willem toen hij terugkwam van een veldtocht, in het dorp een beeldschoon meisje, de dochter van de plaatselijk leerlooier. Hij liet het kind ophalen door een vazal te paard en voilà, ze woonde vanaf dat moment in het kasteel en baarde na 9 maanden een zoon, die overigens gelijke rechten had dan de broers die daarna uit een wettelijk huwelijk voortkwamen. De paus in Rome vond dit blijkbaar goed. Maar toen de bastaard later met Mathilde de Flandres wilde huwen, mocht dit niet omdat zij zijn nicht in de 5de graad zou zijn. Zij hadden n.l. beiden Vikingkoning Rollo als voorouder, maar wel 250 jaar geleden. Nu streek paus Léo wel zijn hand over zijn hart toen Willem twee enorme abdijen in Caen liet bouwen. Zij waren van degelijke kwaliteit, want ze staan er nog steeds. Het zal een lieve duit gekost hebben, maar Mathilde was ook wat waard!.

Eieren leggen.

Deze week is er veel gebeurd in mijn doorgaans toch zo rustige renteniersleventje.
Allerlei eieren zijn gelegd.

Om te beginnen heb ik mij op vrijdag van de vorige week gemeld als aspirant huiswerkbegeleidster van lagere schoolkinderen met problemen.
Daartoe moesten de nodige formulieren ingevuld worden en documenten op de proppen komen, zoals mijn casier judiciaire. Was die maagdelijk of had ik een duistere achtergrond als kinderpornoverzamelaarster.
Tot in mijn Nederlands verleden moest er gegraven worden en ik vroeg mij bezorgd af hoe dat nu moest. Welnu, heel eenvoudig. Via ons aller werelwijd web is alles in een klik en een zucht te achterhalen. De zegeningen van de 21ste eeuw.

Volgende ei.  Ik heb mij eindelijk ingeschreven in de plaatselijke mediathèque en en passant, aldaar mij ook aangemeld als actrice bij een eenmalige Engels/ Franse theaterproductie in wording. Donderdag a.s. eerste vergadering en verdeling van de rollen en taken.

Derde ei. Uitgevogeld waarheen de Secours Populaire naartoe vertrokken was, nadat ik daar voor een gesloten deur stond en een boze buurman op mijn dak kreeg, die plotseling een parkeerverbod bleek te hebben ingesteld en het terrein achter de Secou Pop. tot privéterrein had verklaard.
Na enkele dagen te hebben rondgereden met mij auto vol courgettes en zelfs bij de Mairie en de Secours Catholique bot gevangen had, wie bracht daar uitkomst? Juist. Het wereldwijde web.

Vierde ei. De stronk van een reusachtige conifeer, die Marimon al 3 jaar geleden had omgezaagd, heb ik, in mijn eentje, met mijn beperkte middelen (waaronder kippekracht), uit de grond weten te snokken. Tachtig coniferen had de Alan, de Engelsman van wie we dit huis kochtten, rond het huis geplant. Overal waar je ging werd je uitzicht belemmerd door zo'n wanstruik. Ze zijn allemaal omgezaagd gelukkig, maar de voeten zitten er nog. Ik heb nog 79 stronken te gaan.

Vijfde ei. Het schoonmaken van de kapel, waar de dode muizen op de vloer lagen en de damesschoonmaakploeg het had laten afweten omdat de Markies van Carrabas niets meer van zich liet horen sinds we allen tesamen de Vereniging tot Behoud van de Chapelle hadden opgericht.
Maar omdat we best wel wat bezoekers krijgen en ik mij iedere keer weer doodschaam voor de spinnenwebben en de stofnesten, heb ik het zelf maar ter hand genomen.
Gelukkig was ik net klaar toen de Markies met een architect in zijn kielzog het pad opkwam.
Deze moest een raming doen van de kosten die een renovatie  met zich mee zou brengen. Kijk, zeide hij tot de architect, de kapel wordt onderhouden door ons en de buren. Haal dat ons er maar af, dacht ik. Maar ik zei niks, want Markiezen hebben het al zo moeilijk, vandaag de dag.

En tja, het zesde ei is eigenlijk geen ei, maar botte pech. Ik kreeg vlak voor het seizoen begon een s.m.s je van mijn geliefde pianolerares. Ze heeft borstkanker en is dus even uit de roulatie.
Het wereldwijde web brengt niet alleen maar goed nieuws.

Ik ben haar op gaan zoeken. Haar borst is ze al kwijt. Verder gaan we afwachten. Ik wil geen les bij een ander en studeer op mijn eigen houtje tot ze weer terug onder de mensen is.


Intussen is het een zondag die zijn naam eer aandoet. Van beneden klinkt Barenboim, die een Lieder ohne Wörter van Mendelssohn op de piano speelt. Het is zo mooi dat het pijn doet.

Strand en moules frites aan de kust.

Na al ons harde werken van de afgelopen maanden, Marimon met de badkamer en ik met de tuinrenovatie, vonden we dat we een vrije dag verdiend hadden en zo gingen we voor het eerst dit seizoen, dit jaar eigenlijk, naar de kust. Mijn badkostuum paste nog, maar Marimon's zwembroek was dusdanig uitgelubberd door het lange liggen in de la, dat toen hij hem aantrok we spontaan begonnen te zingen van 'torentje torentje bussekruid, wat komt daar uit?. een gouden fluit, een gouden fluit met knopen'.

Het weer was perfect. Zo'n 24 graden met een lekker windje. Wel was de zee heel ver weg, zoals meestal in de baai van de Mont Saint Michel. Eerst moet je honderden meters door een slikbrij badderen, wat sommige mensen leuk schijnen te vinden

Deze mensen zijn met een gids op weg naar de Mont Saint Michel.

Maar alvorens ons op het strand te begeven, hebben de heerlijkste moules frites die in de baai van M.S.M. te vinden zijn gegeten in het schattige plaatsje Genêt, een uurtje rijden van La Chapelle Plage.

Spijtoptant.

Ik ben een spijtoptant. Ik heb er spijt van dat ik had besloten geen blogs meer te schrijven en zodoende mijn trouwe lezers een hele winter en een hele zomer in het ongewisse te laten over ons reilen en zeilen in den vreemde. Ook begin ik mijn geleuter te missen. 

Vanaf morgen dus weer domme verhaaltjes over ons simpele bestaan.

Ik heb van de nieuwe start gebruik gemaakt om de titel van het blog te veranderen. Het is aangepast aan onze woonomstandigheden, eindelijk. Het lukt echter nog niet om het via google te vinden, terwijl 'ze', pied-sec-plage al hebben verwijderd. 

Voorlopig dus alleen via facebook te vinden. 

Tot morgen, à demain, till tomorrow.