Eieren leggen.

Deze week is er veel gebeurd in mijn doorgaans toch zo rustige renteniersleventje.
Allerlei eieren zijn gelegd.

Om te beginnen heb ik mij op vrijdag van de vorige week gemeld als aspirant huiswerkbegeleidster van lagere schoolkinderen met problemen.
Daartoe moesten de nodige formulieren ingevuld worden en documenten op de proppen komen, zoals mijn casier judiciaire. Was die maagdelijk of had ik een duistere achtergrond als kinderpornoverzamelaarster.
Tot in mijn Nederlands verleden moest er gegraven worden en ik vroeg mij bezorgd af hoe dat nu moest. Welnu, heel eenvoudig. Via ons aller werelwijd web is alles in een klik en een zucht te achterhalen. De zegeningen van de 21ste eeuw.

Volgende ei.  Ik heb mij eindelijk ingeschreven in de plaatselijke mediathèque en en passant, aldaar mij ook aangemeld als actrice bij een eenmalige Engels/ Franse theaterproductie in wording. Donderdag a.s. eerste vergadering en verdeling van de rollen en taken.

Derde ei. Uitgevogeld waarheen de Secours Populaire naartoe vertrokken was, nadat ik daar voor een gesloten deur stond en een boze buurman op mijn dak kreeg, die plotseling een parkeerverbod bleek te hebben ingesteld en het terrein achter de Secou Pop. tot privéterrein had verklaard.
Na enkele dagen te hebben rondgereden met mij auto vol courgettes en zelfs bij de Mairie en de Secours Catholique bot gevangen had, wie bracht daar uitkomst? Juist. Het wereldwijde web.

Vierde ei. De stronk van een reusachtige conifeer, die Marimon al 3 jaar geleden had omgezaagd, heb ik, in mijn eentje, met mijn beperkte middelen (waaronder kippekracht), uit de grond weten te snokken. Tachtig coniferen had de Alan, de Engelsman van wie we dit huis kochtten, rond het huis geplant. Overal waar je ging werd je uitzicht belemmerd door zo'n wanstruik. Ze zijn allemaal omgezaagd gelukkig, maar de voeten zitten er nog. Ik heb nog 79 stronken te gaan.

Vijfde ei. Het schoonmaken van de kapel, waar de dode muizen op de vloer lagen en de damesschoonmaakploeg het had laten afweten omdat de Markies van Carrabas niets meer van zich liet horen sinds we allen tesamen de Vereniging tot Behoud van de Chapelle hadden opgericht.
Maar omdat we best wel wat bezoekers krijgen en ik mij iedere keer weer doodschaam voor de spinnenwebben en de stofnesten, heb ik het zelf maar ter hand genomen.
Gelukkig was ik net klaar toen de Markies met een architect in zijn kielzog het pad opkwam.
Deze moest een raming doen van de kosten die een renovatie  met zich mee zou brengen. Kijk, zeide hij tot de architect, de kapel wordt onderhouden door ons en de buren. Haal dat ons er maar af, dacht ik. Maar ik zei niks, want Markiezen hebben het al zo moeilijk, vandaag de dag.

En tja, het zesde ei is eigenlijk geen ei, maar botte pech. Ik kreeg vlak voor het seizoen begon een s.m.s je van mijn geliefde pianolerares. Ze heeft borstkanker en is dus even uit de roulatie.
Het wereldwijde web brengt niet alleen maar goed nieuws.

Ik ben haar op gaan zoeken. Haar borst is ze al kwijt. Verder gaan we afwachten. Ik wil geen les bij een ander en studeer op mijn eigen houtje tot ze weer terug onder de mensen is.


Intussen is het een zondag die zijn naam eer aandoet. Van beneden klinkt Barenboim, die een Lieder ohne Wörter van Mendelssohn op de piano speelt. Het is zo mooi dat het pijn doet.