Een reuzenschuimspaan gezocht.

Zo is de herfst dan toch ingevallen. Zaterdag zaten we nog in de zon op een terras in Avranches te eten chez 'La table de Jojo' (uit te spreken als zjo zjo), en nu donker en winderig. Het moest er eens van komen. Geeft niet, ik  ben er klaar voor. De bollen ziten in de grond en vanmiddag hebben we 3 ritten naar de tri gemaakt met boomtakken die de gemeente had afgezaagd om plaats te maken voor de hoge, dikke en brede camions die onze weg kwamen teren. Nog 3 ritten te gaan schatten wij. Wat ik ook nog, zeer urgent, voor de winter moet doen, is de vijver schoonmaken. De vraag is, lief lezerspanel, hoe verwijder ik de slib van de bodem zonder de vijver leeg te pompen en zonder het zeil te beschadigen? Ik dacht aan een soort reuzenschuimspaan, maar die bestaat vast niet. Mijn vader had vroeger, zoals iedereen in Noord-Holland, de plicht om zijn stukje (drollen)sloot schoon te houden. Uitdreggen heette dat. Eens per jaar was er schouw, dan kwam de dijkgraaf langs (die geen echte graaf was, maar gewoon de vader van m'n vriendinnetje, zoals ik tot mijn grote teleurstelling  moest ontdekken), maar de boetes die hij uitdeelde waren daarom niet minder mals. Mijn vader had daar zo'n hekel aan, dat gepoer in die vieze drab, dat hij het tot de laatste dag uitstelde. Dan duwde de hele familie hem onder protest naar de sloot, want alleen hij en hij alleen als gezinshoofd kon dit karwei klaren. Hier komt niemand controleren en niemand duwt mij naar de vijver, maar binnenkort duiken de visjes onder de slik en dan kan het niet meer. Bovendien gaat het na overmorgen langdurig regenen. Goede raad is welkom.

Het theater komt goed op gang, er hebben zich al 40 kandidaten gemeld. Spelers, maar ook decorbouwers, zangers, licht en geluidmensen, grimeurs, costumières, kaartjesverkopers en de rest.
De enige spelers die maar niet willen komen en die we zo broodnodig hebben, zijn de 3 jeugdrollen. Kinderen willen wel, maar tieners zijn moeilijk te porren.Te druk met school, zeggen ze.

De acteurs in spé moesten allemaal een stukje voorlezen, Engels of Frans. Ik dacht: Weet je wat, ik doe iets in het Nederlands. Annie M.G. Schmidt, 'Waar de koning trek in had'. Niemand verstond er een klap van natuurlijk, maar iedereen vond het enig. Groot succes!

Gisteren zingen voor een gratis bejaardenetentje van de gemeente in de Salle des Fêtes van la Chapelle d'Andaine.
Op de terugweg stonden in Domfront twee mensen te liften, een moeder en een grote dikke zoon Ze moesten naar Saint Bomer les Forges. Ik zei dat ik die kant niet uitging en dat ze beter bij de afslaf naar Flers konden gaan staan. Of ik ze daar dan af wilde zetten. Dat wilde ik dan wel doen, maar toen ze eenmaal ingestapt waren, vroegen ze of ik ze niet naar hun plaats van bestemming wilde brengen tegen een vergoeding van 5 euro. In eerste instantie zei ik nee, maar toen ik zag dat het maar 6 km. was heb het toch maar gedaan. Moeder zat naast me, zoon achterin.Onderweg hadden we vrolijke babbeltjes  terwijl ik me lichtelijk ongerust maakte over mijn tas die onbewaakt op de achterbank stond.Maar om hem nu al rijdend daar weg te plukken en op mijn schoot te zetten, vond ik een motie van wantrouwen tegenover mijn lifters.
Aangekomen in Saint B. les F. zwaaide zoon met het beloofde briefje van 5. Maar ik sloeg het af. Nou dank u wel, dat is heel vriendelijk van u. Graag gedaan, was een kleine moeite.

Thuis kijk ik in m'n portemonnee waarin ik wist dat er, buiten mijn bank-en andere pasjes en kaarten, slechts een briefje van 5 en wat kleingeld in zat. Het briefje van 5 was verdwenen. 
Jammer dat ik mijn eigen briefje niet aangenomen had...

Een tuin vol Vlier en Coniferen.

De koetjes zijn terug, wat een verrassing om deze tijd van het jaar. Geeft wat aanspraak, nu de toeristen wegblijven. Ik heb ze vanmorgen verteld dat zij niets van ons te vrezen hebben, omdat wij leerling vegetarier geworden zijn.

Ons dagblad de 'Ouest France', deelt de diervriendelijke eter als volgt in: de flexitarien, die in principe vegetarier is, maar niet altijd.
De végétalien, die niets eet wat van een dier afkomstig is, dus niet alleen geen vlees, maar ook geen melk, eieren, of honing. De welfariste, die de omstandigheden waarin dieren worden gefokt en geslacht, wil verbeteren, maar wel vlees blijft eten. De végan is végétalien, maar weigert ook alle van dieren afkomstige produkten zoals leer, zijde, wol en bont uiteraard en produkten die zijn getest op dieren. De abolitionniste tenslotte is het ergst, want die wil helemaal niks. Die vindt dat dier en mens tot eenzelfde soort behoort en dus dezelfde rechten heeft. Je eet je buurvrouw ook niet op. Zo iets. Ik schat ons in als flexitarien, voorlopig. Of welfariste.

Omdat de zomer maar blijft duren en Marimon toch de hele dag met zijn neus in de badkamer zit (met de poezen, die daar zijn gaan wonen) heb ik mij maar op de volgende conifeerstronk gestort.
Drie uur heb ik werk gehad, het was een enorm ding dat vlak voor een rododendron groeide, maar het is gelukt zonder de wortels van rodo te beschadigen. Waarom heb ik toch zo'n hekel aan coniferen?

Het antwoord zal in mijn jeugd liggen. Dit plaatje hierboven is het huis waar ik ben opgegroeid. En hoewel je het op de foto niet zo ziet, stond de hele tuin vol coniferen. Tenminste het voortuintje werd helemaal in beslag genomen door zo'n steeds maar uitdijend onding. Op de foto was hij waarschijnlijk nog in babystadium, maar later kon ons moeder niet meer bij de ramen met haar soeplepel en ragebol om op zijn Noord-Hollands de ramen te wassen. En hoewel moeder bijgestaan door de kinderen de tuin bijhield, was vader de onbetwiste alleenheerser over het lapje grond en had moeder geen inspraak, laat staan de kinderen. Alleen bedong zij een betegeld plaatsje achter het huis om er een bankje met een paar stoelen neer te zetten en de kachelhoutje te hakken. 

 Maar er was ook een grasveldje, met veldbloemen.

En er werd koffie gedronken en geborreld op moeder's plaatsje,

 en er broedde een wilde eend.

En wij deden elkaars haar.

 En later viel het wel mee, zie ik. Dit is de achtekant van het huis.

Ook had zij recht op een waslijn dwars door de tuin, maar daar hielden haar privileges op. Geen vierkante meter voor een paar Afrikaantjes of wat Tuinkers stond hij aan ons af. Alles stond vol met Vlier en Coniferen, volières en kippenhokken. 
En nu heb ik mijn revanche, alle coniferen er uit. Kippenhokken mogen blijven staan, uiteraard. Ik heb toch nog wel een beetje van zijn gekte geerfd!

De poezen slapen tegenwoordig in de nieuwe badkamer in wording.

Herfst?

Gister vond ik 7 verdronken muizen in het vorige week geplaatste bassin, waar nog maar 5 cm. regenwater in stond. 7 muizen in één nacht. Wat denken die daar te vinden? Uitgegleden op de rand en geen weg terug?. Ik heb er een met keien vastgezet plankje geplaatst en het heeft gewerkt, vanmorgen geen zwemmende muizen. 

Intussen is het druk hier op La Chapelle, want de beloofde asfaltweg wordt aangelegd. Enorme vrachtjoekels voor de deur. De kippen trekken zich er niets van aan en lopen rustig door de zwarte plak, de katten moeten er niets van hebben en blijven op een strategisch punt halverwege de trap liggen, dan hebben ze een keus in hun vluchtweg. 

Dit was nog maar het begin, de engins werden steeds groter naarmate het werk vorderde.

We zijn blij met de nieuwe weg. Vooral omdat de mannen zo aardig geweest zijn om te asfalteren tot aan de opritten, zodat ik van dat eeuwige onkruid op het pad af ben. Het lijkt zo groot nu, dat een rotonde met een agent met op een verhoging niet zou misstaan.

Intussen gaat de stronkontginning gestaag door. Het aantal van 97 heb ik bijgesteld, want daar word ik zo moedeloos van. Ik deel nu het terrein op in urgent en minder urgent. De achterstrook ontginning heeft prioriteit, daar moeten nog een stuk of 10 stronken. Zou ik net kunnen halen voor de winter definitief invalt.

Maar voorlopig wordt het niets met die winter en met die herfst ook nog niet zo. Wel het dekbed erop, i.p.v. een fleecedekentje en een oliekacheltje 's morgens en 's avonds, maar verder merken we er nog niet veel van. Heel raar, we gaan nog naar het strand, maar hebben ook al de donkere avonden gezelligheid, met etentjes en aperootjes.

Appels rapen, appelmoes maken, rentrée culturelle in Domfront, olietank vullen, Fish and Chips and mashy peas in de bar du Pêcheur, mensen recruteren voor de theatervoorstelling in wording, vergadering van alle betrokkenen van de huiswerkbegeleiding waar ik mij voor opgegeven had, een 90 jarige buurvrouw bezoeken.

Verder houden wij in het kader van de zorgelijk toestand van het milieu een vegetarische week, die wellicht verlengd zou kunnen worden mits we niet voortijdig instorten wegens verzwakking.

Ik heb mijn eerste verkoudheid al te pakken. Toch de herfst..of?