Een reuzenschuimspaan gezocht.

Zo is de herfst dan toch ingevallen. Zaterdag zaten we nog in de zon op een terras in Avranches te eten chez 'La table de Jojo' (uit te spreken als zjo zjo), en nu donker en winderig. Het moest er eens van komen. Geeft niet, ik  ben er klaar voor. De bollen ziten in de grond en vanmiddag hebben we 3 ritten naar de tri gemaakt met boomtakken die de gemeente had afgezaagd om plaats te maken voor de hoge, dikke en brede camions die onze weg kwamen teren. Nog 3 ritten te gaan schatten wij. Wat ik ook nog, zeer urgent, voor de winter moet doen, is de vijver schoonmaken. De vraag is, lief lezerspanel, hoe verwijder ik de slib van de bodem zonder de vijver leeg te pompen en zonder het zeil te beschadigen? Ik dacht aan een soort reuzenschuimspaan, maar die bestaat vast niet. Mijn vader had vroeger, zoals iedereen in Noord-Holland, de plicht om zijn stukje (drollen)sloot schoon te houden. Uitdreggen heette dat. Eens per jaar was er schouw, dan kwam de dijkgraaf langs (die geen echte graaf was, maar gewoon de vader van m'n vriendinnetje, zoals ik tot mijn grote teleurstelling  moest ontdekken), maar de boetes die hij uitdeelde waren daarom niet minder mals. Mijn vader had daar zo'n hekel aan, dat gepoer in die vieze drab, dat hij het tot de laatste dag uitstelde. Dan duwde de hele familie hem onder protest naar de sloot, want alleen hij en hij alleen als gezinshoofd kon dit karwei klaren. Hier komt niemand controleren en niemand duwt mij naar de vijver, maar binnenkort duiken de visjes onder de slik en dan kan het niet meer. Bovendien gaat het na overmorgen langdurig regenen. Goede raad is welkom.

Het theater komt goed op gang, er hebben zich al 40 kandidaten gemeld. Spelers, maar ook decorbouwers, zangers, licht en geluidmensen, grimeurs, costumières, kaartjesverkopers en de rest.
De enige spelers die maar niet willen komen en die we zo broodnodig hebben, zijn de 3 jeugdrollen. Kinderen willen wel, maar tieners zijn moeilijk te porren.Te druk met school, zeggen ze.

De acteurs in spé moesten allemaal een stukje voorlezen, Engels of Frans. Ik dacht: Weet je wat, ik doe iets in het Nederlands. Annie M.G. Schmidt, 'Waar de koning trek in had'. Niemand verstond er een klap van natuurlijk, maar iedereen vond het enig. Groot succes!

Gisteren zingen voor een gratis bejaardenetentje van de gemeente in de Salle des Fêtes van la Chapelle d'Andaine.
Op de terugweg stonden in Domfront twee mensen te liften, een moeder en een grote dikke zoon Ze moesten naar Saint Bomer les Forges. Ik zei dat ik die kant niet uitging en dat ze beter bij de afslaf naar Flers konden gaan staan. Of ik ze daar dan af wilde zetten. Dat wilde ik dan wel doen, maar toen ze eenmaal ingestapt waren, vroegen ze of ik ze niet naar hun plaats van bestemming wilde brengen tegen een vergoeding van 5 euro. In eerste instantie zei ik nee, maar toen ik zag dat het maar 6 km. was heb het toch maar gedaan. Moeder zat naast me, zoon achterin.Onderweg hadden we vrolijke babbeltjes  terwijl ik me lichtelijk ongerust maakte over mijn tas die onbewaakt op de achterbank stond.Maar om hem nu al rijdend daar weg te plukken en op mijn schoot te zetten, vond ik een motie van wantrouwen tegenover mijn lifters.
Aangekomen in Saint B. les F. zwaaide zoon met het beloofde briefje van 5. Maar ik sloeg het af. Nou dank u wel, dat is heel vriendelijk van u. Graag gedaan, was een kleine moeite.

Thuis kijk ik in m'n portemonnee waarin ik wist dat er, buiten mijn bank-en andere pasjes en kaarten, slechts een briefje van 5 en wat kleingeld in zat. Het briefje van 5 was verdwenen. 
Jammer dat ik mijn eigen briefje niet aangenomen had...