Liever bleef ik helemaal thuis, maar er moet nu eenmaal wat proviand komen. In de Intermarché in Domfront, waar ze olie hebben voor ons kacheltje en nog wat dingen die de kleine winkeltjes in het dorp niet hebben, moet je buiten wachten in een rij met 1,5 m. spuugafstand. Een dame staat bij de ingang om de klantenbeweging in goede banen te leiden. Een er uit en een er in. Een persoon per gezin. Snotteraars worden geweigerd.
Op de terugweg kregen we voor het eerst controle. Gendarmes met een pistool-mitrailleur. Een knulletje van net volwassen controleerde ons, het wapen in de aanslag. Waar gaat u naar toe en waarom. Heeft u een justificatif? Dat hadden we, ondertekend en wel. Volgende keer ieder een apart formulier, zo niet 135 euro boete. We mogen nu nog maar 1 km. van huis om te sporten of de hond of het kind uit te laten. Fietsen verboden (waarom?).
Voor mij maakt het niet zoveel uit, ik was de laatste maanden toch al in confinement wegens onbetrouwbare darmen. Ik vind het zelfs een teken van solidariteit dat anderen met mij mee doen. Bovendien zitten we hier in het paradijs met een enorme ruimte om te sporten en onszelf uit te laten. Maar de meeste mensen hebben dat niet en zitten soms op een flatje 8 hoog, zonder balkon. In hun uppie of met hun achten. Met een vader die drinkt en/of slaat. Of de vluchtelingen met het hele gezin op een hotelkamertje. De daklozen, die ook nog een boete krijgen omdat ze op straat zijn.
Mensen die een familielid verloren en er niet bij mochten zijn om te troosten. Iedereen die ziek is, iedereen die in angst zit, iedereen die eenzaam is. Daar denk ik aan, dat beïnvloedt mijn lentedagen.
Ik kan niets doen aan deze situatie zelfs niet bidden, want ik heb als niet gelover geen naam en adres waarnaar mijn gebed moet worden verzonden. Als kind had ik tenminste onzelieveherejezusdie indehemelenzijt om in geval van nood op terug te vallen.
Toen ik kind was, ging ik naar de zondagschool. Daar leerde ik bidden en dat deed ik dan ook, iedere avond stiekem in mijn bedje, want lieveherejezusdieindehemelenzijt was niet welkom in ons athéistische gezin. Ik dankte hem voor de afgelopen dag, vroeg hem mijn zonden (stukje kaas gestolen, Dikke Willem met een bezem bedreigd) te vergeven. Ik had dan ook altijd een verzoekje voor de volgende dag. Ik besefte heel goed dat het verzoek geen vlieger of een gevulde koek mocht betreffen, maar wel vroeg ik regelmatig of ik onzichtbaar mocht zijn bij
Dat verzoek willigde hij regelmatig in, maar hij kon natuurlijk niet aan de gang blijven, dat begreep ik ook wel en dat vergaf ik hem ook. Maar een grote steun in mijn woelige kinderjaren bleef hij.
Jammer dat hij mij niet meer wil. Nu zou ik hem goed kunnen gebruiken als intermediair.Niet voor mezelf (nou ja ook een beetje voor mijzelf), maar voor vele anderen die het nu moeilijk hebben.
Lieveherejezusdieindehemelenzijt, ik dank u voor deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten