Mondkapje voor en koppen dicht.

Nee, niemand beweegt, we houden ons heel stil tot 11 mei en dan nog steeds want we zijn oud dus een risicogroep. Geen uitstapjes naar de kust, geen cinema, geen theater, geen apéro's, geen feestjes, geen samenscholingen, geen resto, niet zoenen, niet omhelzen.

Mondkapjes voor en koppen dicht.

Het is waar, de maatschappij heeft lang genoeg rekening gehouden met die verwende boomers. Draaien die economie, anders zijn er straks geen centen meer om ze überhaupt in leven te houden.

Wij vinden het uitstekend, dit leven in confinement. Wij zijn geluksvogels dat wij in dit reservaat van bijna 1 ha tussen de roze en witte bloesems  de lente mogen beleven. In de tuin werken, een potje koken, muziek luisteren, beetje piano om de vingers en het brein soepel te houden, stukje lopen (1km), naar de bakker en  highlight of the week naar de Carrefour, tussen de middag met mondkapje, een heel avontuur. Het leven is spannend, als in oorlogstijd, alleen is de vijand onzichtbaar maar wel overal om je heen. In de winkels probeer je angstvallig de anderhalve meter te halen, wat meestal niet lukt. Je glimlacht verontschuldigend naar elkaar, je voelt gêne omdat je elkaar niet helemaal vertrouwd. Zelfs bij bekenden die het erf op komen, wat wiltie? wat moetie? 

En toch, het went. Wij voelen ons al minder in oorlogsgebied als wij de Super binnengaan. Wij zijn niet meer gecontroleerd sinds die eerste keer door het ventje met de karabijn in de aanslag. Het is het nieuwe normaal geworden om een briefje in te vullen voordat je de deur achter je dicht trekt. Hier op het erf in onze burcht waar we veilig zijn, is het leven zoet zo met zijn twee. Wij hebben zeeën van tijd. En ik kom nog zeeën van tijd te kort om lekker te niksen, want dat is een legitieme bezigheid in tijden van corona, lijkt mij.