De Zwarte Schicht, ik bedoel Swift, bleek niet total loss, maar reparabel voor minder dan 300 euro. Nu hebben we binnenkort dus 3 auto's, want de Blauwe Engel had zich al in onze harten genesteld en de oude Paarse leeft ook nog steeds. Van haar zijn we al enkele weken afhankelijk, want de Blauwe konden we nog niet ophalen omdat de banque postale zo traag is (het kost ze 10 dagen om uit te rekenen hoeveel rente zij ons schuldig zijn na een jaar stalling, ongeveer een dubbeltje denk ik met de huidige lage rentestand), en de Zwarte is nog steeds in dezelfde garage die hem van de autoroute opgeraapt heeft, want een defecte waterpomp vervangen moet blijkbaar een maand duren. Rustig aan, eerst op vakantie..
Wij niet, wij ontvangen alleen. Ons sociale leven komt voorzichtig weer op gang, het virus ook. Schoorvoetend bezoeken wij elkaar. Geen omhelzingen, wel vreugdekreten onder onze kapjes. Apéros in besloten kring, het heeft iets verbodens, iets spannends ook, je weet nooit wie wat onder de leden heeft. Niet naar het strand, niet naar rommelmarkten met al die in het wild lopende snotteraars, die van heinde en verre uit de besmette gebieden naar ons veilige Normandië komen. Lekker thuis wroeten in het never ending sociale werkproject dat ook wel tuin genoemd wordt.
Een enorme rijdende betonmolen, met een kunstenaar achter het stuur die op de centimeter achteruit door de poort manouvreerde, heeft het fundament gelegd voor de gîte. Zo is Marimon ook weer zoet voor de komende maanden.
Ik lees tussen het wroeten door 'The Handmaids Tale', van Margaret Atwood. Een verhaal dat in de toekomst speelt en waarin vrouwen zijn verworden tot wandelende baarmoeders. Ik lees dat president Macron het ruimteleger verdubbeld heeft om zijn mannetje te staan in de satelietenoorlog die daar ontspint (dit is echt, geen s.f. verhaal). Ik lees dat China op weg is naar de maan.
Toe maar jongens de beuk er in. Mag ik in mijn tuintje blijven alsjeblieft? Jullie hoeven mijn baarmoeder niet meer en ik wil niet naar de maan. Als ik maar niks op mijn kop krijg door jullie gedonder daar boven.
Het regent eindelijk. Gelukkig, dan hoef ik morgen niet te wateren uit de put en het klinkt zo lekker. Ik mag zo naar bed en ga maar niets meer lezen...Het leven is goed op La Chapelle plage...
Donderdag, bij thuiskomst gelijk het internet op om een volwaardige opvolger van het zo eenzaam bij de garage achtergelaten zwartje te vinden. Al heel snel viel ons oog op dit hemelsblauwe schatje. Twee jaartjes oud pas, is net zindelijk en door de kinderziekten heen. Zaterdag gingen we op pad, toevallig weer richting Rennes, toevallig vlak bij de eerste garage en toevallig heten beide garagehouders Cédric en zijn allebei even aardig. De auto blijkt in het echt nog mooier dan op het plaatje. We nemen hem. We vullen papierwerk in, worden onthaald op koffie, komen in een euforische stemming. Ondertussen leest Marimon de kleine lettertjes. Een paar zaken komen niet overeen met wat er in de advertentie aangeboden wordt. Dat zijn: cruise control, automatische airco en het belangrijkste geen led zoals genoemd, maar hallogeenverlichting. Stop de persen! Dan wil ik hem niet, zegt Marimon. Mijn jubelstemming zakt als een pudding in elkaar. Maar na wat overleg en heen en weergeloop, is er een kans dat de Hallogeen vervangen kan worden door led (op hun kosten). Maar het moet aan de monteurs gevraagd worden en die werken niet op zaterdag. Belt u maandag maar even om uitsluitsel.
Vanmorgen belde Cédric in persoon. De monteurs hebben een pont, want morgen is het de 14de juli en is heel Frankrijk vrij en woensdag ook, dus donderdag zou hij het weten, zo zei hij. Dus nog even suspense. De automatische airco en de cruise control kan ons niet schelen, maar de led wel (met onze ouder wordende ogen). Op de terugweg nog even langs het zwartje gereden, dat daar stond open en bloot, te grijp en te grabbel, want Marimon was vergeten de sleutel af te geven. We hebben alle troepjes er uitgehaald die er nog in lagen en haar overgelaten aan haar trieste lot, de carcrusher op de casse.
