Een leermomentje op de A84

En dan is er ineens een nieuwe auto, nou ja, bijna nieuw, bijna van ons. Donderdag brachten we dochter Vanessa naar het treinstation in Rennes. Prachtig station trouwens, mooier dan de luchthaven, moderner, groter. Op de terugweg, eigenlijk gelijk al bij het rijden uit de parkeergarage, hoorden we een vaag koffiemolen geruis. Maar ja in een auto van 13 jaar oud hoor je altijd wel wat. Eenmaal de stad uit, op de A84, kwamen er nieuwe geluiden bij, tikkende steentjes, alsof het wegdek nieuw geasfalteerd was. Maar dat was hij niet. Toen allengs luider wordend snerpend geraas, zodanig dat wij eerst nog dachten dat er een fikse vogel ergens tussen de tandwielen beklemd zat. Stoppen, maar waar. Langzaam, met knipperende stresslichten langs de bande d'urgence d'arrêt. Een passerende vrachtwagen gaf ons een signaal, dààr vlak na het viaduct. Daar sta je dan. Ik wist een uitgerekt moment niets beter te doen dan mijn tasje met mijn hebben en houden van de bank te grissen en verblufd naar de rook onder de  motorkap te staren. Marimon bleef cool gelukkig. Bel dit, doe dat.
Ja en toen ging alles van zelf. Je hebt hier geen ANWB die je kunt bellen, het is de de verzekering die je begeleidt. Eerst de verzekering bellen, die zei dat ik 17 moest bellen, de politie. Die zei, doe je gele hesje aan en ga lopen tot je een borne ziet met een nummer, iedere 100 meter is er een borne. Geef ons het nummer  dat daar op staat, binnen een half uur zal de sleepdienst bij jullie zijn. Zo gaat dat dus. De gendarmerie belt de dichtsbijzijnde garage. Binnen een kwartier was hij er. In de garage werd alle papierwerk voor ons geregeld. Een taxi heeft ons terug naar huis gebracht, 70 km ongeveer. Le grand luxe! Maar wat een stress als je daar staat en je zelfs niet kan bedenken waar je het alarmnummer van de verzekering kunt vinden, in dat helse lawaai achter dat viaduct. Nu heb ik het in mijn telefoon gezet, nu weet ik precies wat te doen. Ik hoopte al bijna dat mijn 23 jaar oude paarse het zou begeven toen we gister weer naar Rennes reden om een vervangende auto te gaan bekijken, want nu wist ik precies wat te doen in geval van nood. Maar zij begaf het niet en bracht ons trouw waar we zijn moesten en weer naar huis.
Morgen vertel ik episode 2, de waarschijnlijke, voorwaardelijke koop van de meest schattige, hemelsblauwe Suzuki Ignis die je ooit gezien hebt. Tot morgen. A demain.