Hop hop hop, allemaal de klimmuur op.

 Er is hier in Frankrijk een paar dagen geleden een leraar onthoofd omdat hij zijn klas de befaamde karikaturen van Mohammed uit Charlie Hebdo toonde. Een piepjonge gek uit Tjetsjenië, die vanuit Moscou naar Frankrijk gevlucht was. Zijn asielaanvraag was nog goedgekeurd ook. Tja, wat moet je nou met zo'n jongen? Onthoofden zou het beste zijn, want dat wordt toch nooit meer wat. Dat kan echter niet, want de doodsstraf is al jaren geleden afgeschaft. Dus moet hij in een cel, zijn leven lang, en nog goed bewaakt ook, want hij is knettergek. Ik ben in grote lijnen tegen de doodstraf, want je zou wel eens een onschuldige kunnen treffen en zo'n vonnis is niet meer terug te draaien. Maar in sommige gevallen, zoals hier boven, als het onomstotelijk vaststaat dat de dader de dader is, zou ik zeggen, doe maar. En dan op dezelfde manier als hoe de dader zijn slachtoffer heeft gedood, in dit geval door het doorsnijden van de strot en in het verlengde het hele hoofd. Daar moet je wel een flink mes voor hebben, dat doe je niet met een aardappelschilmesje. En daar heb je het, want stel dat het ooit zo ver komt, oog om oog, tand om tand, wie zou er genegen zijn om de taak van beul op zich te nemen? Het moet wel een professioneel zijn, een gediplomeerd slager of slachter, anders wordt het een knoeiboel. Het is niet zo makkelijk als een druk op een knop of het overhalen van een trekker. Dus wat gaan we doen? Niks bijzonders, gewoon de cel in, want wij zijn een beschaafd volk. Wij gaan hem 30 of 40 jaar bewaken, of langer, want hij is zoals gezegd nog jong. Als hij de maximum celstraf heeft uitgezeten krijgt hij T.B.S. of een moderne variant daarvan en moet hij nog steeds bewaakt en verzorgd worden. Of hij komt vrij, vol met rancunes en nog veel gekker en snijdt op zijn eerste proefverlof de volgende de strot door. Wat een wereld waarin wij leven.

Gelukkig is er Corona en mag ik de deur niet uit, althans niet naar de stad waar het allemaal gebeurt. Ik verpoos mij in de Fosse Arthour, waar het steeds gezelliger wordt sinds de oude herberg weer open is, er weer geklommen wordt op de klimmuur en honden in de beek badderen. Ik heb mij voorgenomen om iedere dag de heuvel aldaar te beklimmen totdat ik dat zonder noemenswaardig gehijg volbreng. Afgelopen week haalde ik de top niet eens, schaamtevolle ervaring, maar verzachtende omstandigheid was dat Marimon en ik een paar uur in de Auberge rijkelijk begoten hadden zitten tafelen om ons 30 jarig huwelijksfeest te vieren. Maar toch. Ik wilde revanche. 

Foto van een paar jaar geleden in de winter, maar is dezelfde klimmuur.

Ik krijg zojuist bericht dat de Keep Fit dinsdag weer doorgaat, met aansluitend onze Franglais bijeenkomst (Franstaligen die Engelsen trachten wat Frans bij te brengen) op het Kasteeltje met aansluitend een hapje eten door de kasteelheer zelf klaargemaakt (verdient hij ook nog wat in coronatijden). Was even een weekje dicht wegens 1 positieve aanwezige, maar is blijkbaar met een sisser afgelopen. Hoera, daar gaan we weer! Op hoop van zegen.

Rectificatie: Probleem opgelost. De politie heeft hem al doodgeschoten.

Buiten spelen.

 

Het gevolg van de salon schoonmaak was niet alleen dat na de gordijnwas de koorden in elkaar gerafeld waren (en die nu nog steeds liggen te wachten om, nadat ze ontrafeld zijn, met behulp van velpon of colle-tout weer aan elkaar geplakt te worden), maar ook dat er stapels rondslingerende boeken uit de salon gevist zijn, die nu liggen te wachten op een plaatsje in een van de overvolle boekenkasten.

En dat is het leukste, maar gelijk het meest tijdrovende werk. Want voor je besluit of het boek weg kan, moet je het eerst lezen. Soms weet je na 3 bladzijden al dat het een miskoop was, maar even zo vaak lees je het hele boek uit en ontdek ja dat je al die tijd een ongelezen parel in je boekenkast had. Zoals 'Grijs Gebied', van Marion Pauw. Zelden las ik iets dat zowel spannend is, als een mooie stijl heeft en ook nog een niet teleurstellend einde heeft!

Boeken weggooien voelt aan als zonde. Maar niemand wil ze hebben, iedereen heeft Marie Kondo gelezen en is aan het declutteren. En wonen in Frankrijk werkt ook niet mee, dus de papiercontainer op het dorpsplein is de enige oplossing tegen dichtgroeien, helaas.

Te veel boeken, te veel appels. De hiertoe aangeschafte vriezer is al bijna vol met op de grond gevallen appels, maar de bomen hangen ook nog vol. Je raakt ze ook nergens kwijt, want iedereen heeft bomen in zijn hof. Wij hangen stiekem 's nachts zakken appels bij elkaar aan de deurklink. Overdag zien ze je aankomen, net als de Jehovah's. Duiken....ze komen met appels!

Net even een paar uurtjes buiten gespeeld in de zon. Marimon aan zijn huisje timmeren en ik die een bollenstrook breder spit. In die paar uurtjes buiten récré hebben we kans gezien om samen met de poezen en de kippen een flink aantal slachtoffers te maken. Zoals een aantal schattige muisjes die schijnbaar in de garage waren geboren of daar domicilie hadden gekozen. Léon joeg ze naar buiten, maar raakte ze snel kwijt aan mijn venijnige kippen. Ik weet niet wat ze liever hadden, de muisjes. De wormen die ik tijdens het spitten boven haalde vonden ook snel de weg naar de kippenmagen. Wel akelig, hoewel ik niet denk dat die wormen het verschil merken tussen donkere vochtige aarde en een kippenmaag en trouwens, ze komen helemaal niet in de maag voorlopig, maar gaan naar de krop waar ze een poosje mogen acclimatiseren tussen graan en maiskorrels en visfilet van over de datum. Een worm treft het sowieso niet met zijn leven. De enige slachtoffers die ik zelf op mijn geweten heb zijn de vette larven van hannetons, die ik net zo goed had kunnen laten zitten, maar het is oud vernietigingsinstinct van toen ik nog een moestuin van betekenis had. Ik weet nu niet eens meer waar ze eigenlijk slecht voor waren. Kortom, wij en de huisdieren hebben ons wel vermaakt tijden de twee zeldzame zonuurtjes.