Buiten spelen.

 

Het gevolg van de salon schoonmaak was niet alleen dat na de gordijnwas de koorden in elkaar gerafeld waren (en die nu nog steeds liggen te wachten om, nadat ze ontrafeld zijn, met behulp van velpon of colle-tout weer aan elkaar geplakt te worden), maar ook dat er stapels rondslingerende boeken uit de salon gevist zijn, die nu liggen te wachten op een plaatsje in een van de overvolle boekenkasten.

En dat is het leukste, maar gelijk het meest tijdrovende werk. Want voor je besluit of het boek weg kan, moet je het eerst lezen. Soms weet je na 3 bladzijden al dat het een miskoop was, maar even zo vaak lees je het hele boek uit en ontdek ja dat je al die tijd een ongelezen parel in je boekenkast had. Zoals 'Grijs Gebied', van Marion Pauw. Zelden las ik iets dat zowel spannend is, als een mooie stijl heeft en ook nog een niet teleurstellend einde heeft!

Boeken weggooien voelt aan als zonde. Maar niemand wil ze hebben, iedereen heeft Marie Kondo gelezen en is aan het declutteren. En wonen in Frankrijk werkt ook niet mee, dus de papiercontainer op het dorpsplein is de enige oplossing tegen dichtgroeien, helaas.

Te veel boeken, te veel appels. De hiertoe aangeschafte vriezer is al bijna vol met op de grond gevallen appels, maar de bomen hangen ook nog vol. Je raakt ze ook nergens kwijt, want iedereen heeft bomen in zijn hof. Wij hangen stiekem 's nachts zakken appels bij elkaar aan de deurklink. Overdag zien ze je aankomen, net als de Jehovah's. Duiken....ze komen met appels!

Net even een paar uurtjes buiten gespeeld in de zon. Marimon aan zijn huisje timmeren en ik die een bollenstrook breder spit. In die paar uurtjes buiten récré hebben we kans gezien om samen met de poezen en de kippen een flink aantal slachtoffers te maken. Zoals een aantal schattige muisjes die schijnbaar in de garage waren geboren of daar domicilie hadden gekozen. Léon joeg ze naar buiten, maar raakte ze snel kwijt aan mijn venijnige kippen. Ik weet niet wat ze liever hadden, de muisjes. De wormen die ik tijdens het spitten boven haalde vonden ook snel de weg naar de kippenmagen. Wel akelig, hoewel ik niet denk dat die wormen het verschil merken tussen donkere vochtige aarde en een kippenmaag en trouwens, ze komen helemaal niet in de maag voorlopig, maar gaan naar de krop waar ze een poosje mogen acclimatiseren tussen graan en maiskorrels en visfilet van over de datum. Een worm treft het sowieso niet met zijn leven. De enige slachtoffers die ik zelf op mijn geweten heb zijn de vette larven van hannetons, die ik net zo goed had kunnen laten zitten, maar het is oud vernietigingsinstinct van toen ik nog een moestuin van betekenis had. Ik weet nu niet eens meer waar ze eigenlijk slecht voor waren. Kortom, wij en de huisdieren hebben ons wel vermaakt tijden de twee zeldzame zonuurtjes.