Een straf zomertje.

 

1967. Met drie vriendinnen hadden we een huisje gehuurd op Majorca. Het was de eerste keer dat ik het zuiden rook en gelijk voor altijd verkocht was. De eigenaresse van het huisje was Rie Cramer, de toen bekende illustratrice van kinderboeken, en dat was duidelijk te merken aan de inrichting en aankleding van huis en tuin, een sprookje gelijk. 

Dit was onze douche. Gewoon water warm maken (waarmee of waarop weet ik niet meer), in de emmer gieten, ophijsen, vastzetten er onder gaan staan en klep open trekken. 

Na een heerlijke maand stonden we weer op de kade in Barcelona. Maar die fascinerende stad ben je ook zomaar niet uit. Of wilden we niet uit, eigenlijk. Vriendin nummer 3 ging terug, haar werk riep. Maar Helen en ik hadden ons werk opgezegd, wij waren vrij.

De volgende dag, oh verrassing, vonden we werk zonder dat we er naar gezocht hadden. Dat heb je als je 20 bent, het valt je allemaal zo in de schoot.

We waren op onze ontdekkingsreis door de stad neergeploft op het trapje van een Agenzia di Turismo. Al snel kwam de eigenaar naar buiten. 'Zoeken jullie iets meisjes?' Ja mijnheer, we zochten werk en woon. En dat had hij. Spraken wij talen? Ja, een heleboel. Dan konden we meteen in zijn Agenzia beginnen. Slapen konden we in het pension van zijn vriendin. Nou geregeld dan. Wel slokte het pension zowat al onze schamele verdiensten op, maar verder hadden we dan ook, behalve een beetje eten, geen uitgaven meer. 

Lunchen met Ramirez, een collega, achter in de Agenzia.

Wij werkten om en om van 10 tot 4 en van 4 tot 10. Daarna gingen we nog de stad in, want ja, je bent gids of je bent het niet. Je kunt je klanten niet alleen naar de Flamengobar sturen.

Het was een straf zomertje, maar eentje die we nog steeds in ons hartje mee dragen. Zo'n zomer die je niet kunt herhalen als je eenmaal met pensioen bent. 

Een aardje naar haar vaartje.

 

Dit is de enige foto die er van het trouwen van mijn ouders is. Het was dan ook een trieste bedoening, die volgens mijn moeder meer weg had van een begrafenis. De reden hiervoor was haar ongeoorloofde zwangerschap. In 1936 was dat, ook in niet gelovige kringen, nog steeds een doodzonde. Haar moeder noemde haar een slet. Haar jurk was daarom bruin i.p.v. wit, een kleur slechts weggelegd voor  maagden, wat zij overigens niet erg vond want wit stond toch niet bij haar blanke huid, en de roze anjers fleurden het geheel mooi op.

Ze waren 26 en 27, hadden zich al een poosje verloofd, de uitzet was bijna voor elkaar en ze hadden beide een sommetje gespaard.

Waar was de ramp? Dat zouden we aan oma Neeltje moeten vragen, die er zo'n beetje het einde van de wereld in zag. Oma Neeltje was van 1883, de tijd van de preutse Queen Victoria. Rokken tot aan de grond. Paniek als haar verloofde een enkel ontwaarde. Voor haar was denk ik iedere geoorloofde, lees verplichte, benadering binnen het  huwelijk een kleine ramp. Wat moet dat mens geleden hebben, want 6 kinderen heeft ze op aarde gezet en die zullen niet allemaal uit één benadering voortgekomen zijn. Zuchtend met haar ogen stijf dicht zal ze daar gelegen hebben, wachtend tot het onheil voorbij was. Haar dagen waren niet veel anders, zuchtend slofte ze de dag door totdat ze haar dagelijks mantra kon zeggen: Hè hè, alweer een dag.

Zij ergerde zich mateloos aan haar vrolijke dochter, die een aardje naar haar vaartje had. Dansen en zingen, zeilen en handballen. Dat moest wel slecht aflopen. En ziedaar het resultaat. Trouwen in een bruine jurk met een man uit Groningen met een onafbetaalde Harley die vast ook niet deugde, want zij verstond geen woord van wat hij zei. 

De lente houdt zich nog schuil maar is niet ver.

 Aan het strand van Joulouville.

Een orangina alstublieft en geeft u mij ook maar twee croqs monsieur.

Ik voel dat het niet lang gaat duren, de komst van de nieuwe lente. Vandaag heb ik een lentetruitje besteld, een soort matrozen truitje, donkerblauw met witte strepen, speciaal om moûles frites te gaan eten op de dijk, want op de ene of andere manier dos ik mij uit als lichtmatroos als ik richting kust ga. Hele domme gewoonte, waar niet alleen ik mij schuldig aan maak blijkbaar, want als ik aldaar om mij heen kijk ga ik scheel kijken van de strepen.

Een lentekleertje kopen is dus bedoeld om de lente een zetje te geven, net als toen ik klein was het ijs uit de sloten ging hakken als ik de winter zat was en daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. Want het lijkt wel of alles nog slaapt onder de natte bladeren, maar onder de grond bruist en krioelt het al dat het een lieve lust is.  

Vandaag hebben we ook de eerste eekhoorn al gezien, dus wacht niet te lang met de lentekleren uit de mottenballen halen. Voor je het weet ben je te laat en heeft het voorjaar je ingehaald!